Αποχαιρετιστήρια λόγια των Καμικάζι στους αγαπημένους τους
Στις 23 Μαΐου 1945 στην πόλη Chiran, ο παραπάνω εικονιζόμενος Μασανόμπου Κούνο έγραψε ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα στον πεντάχρονο γιο του και την κόρη του δύο χρόνων. Την επομένη, ο Κούνο ανέβηκε με περηφάνια στο μονοθέσιο αεροπλάνο του, φορτωμένο με εκρηκτικά, και όρμηξε σε ένα θωρηκτό στη Μάχη της Οκινάουα –όπως κάνανε χιλιάδες άλλοι Καμικάζι τον τελευταίο χρόνο του πολέμου.
Ακολουθεί μετάφραση του γράμματος αυτού, αλλά και αποσπάσματα από τα γράμματα άλλων Καμικάζι, όπως περιλαμβάνονται στο παράρτημα ενός παλαιότερου άρθρου στον Ερανιστή για την ειδική αυτή ομάδα επιθέσεων αυτοκτονίας.
Αγαπητοί Μασανόρι και Κιγιόκο,
Ακόμα κι αν δεν θα μπορείτε να με δείτε, εγώ θα σας κοιτάζω για πάντα. Όταν μεγαλώσετε, ακολουθήστε το μονοπάτι που θέλετε και γίνετε ένας καλός Ιάπωνας και μια καλή Ιαπωνέζα. Μην ζηλεύετε τους πατεράδες των άλλων. Ο πατέρας σας θα γίνει θεός και θα σας κοιτάζει από κοντά. Και οι δυο σας, να μελετάτε πολύ και να βοηθάτε τη μητέρα στις δουλειές. Δεν μπορώ να είμαι το άλογο που θα σας κουβαλάει, αλλά εσείς οι δύο να είστε καλοί φίλοι. Είμαι ένας χαρμόσυνος άνθρωπος που πετούσε ένα μεγάλο βομβαρδιστικό και αποτέλειωνε όλους τους εχθρούς. Να είστε κι εσείς ένα ανίκητο άτομο όπως ο πατέρας σας και εκδικηθείτε για τον θάνατό μου.
Από τον Πατέρα
Αποσπάσματα από γράμματα Καμικάζι λίγο πριν την τελευταία αποστολή:
«Είναι εύκολο να μιλάμε για το θάνατο σαν κάτι αόριστο, όπως συζητούσαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι. Αλλά είναι ο πραγματικός θάνατος που φοβάμαι, και δεν ξέρω αν μπορώ να υπερνικήσω τον φόβο. Ακόμα και για μια σύντομη ζωή, υπάρχουν πολλές αναμνήσεις. Για κάποιον που είχε μια καλή ζωή είναι δύσκολο να την αποχωριστεί. Αλλά έφτασα στο σημείο μη γυρισμού. Πρέπει να βουτήξω σε εχθρικό πλοίο.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να πω ότι η ευχή να πεθάνω για τον αυτοκράτορα είναι αυθεντική, ότι προέρχεται από την καρδιά μου. Παρόλα αυτά, έχει αποφασιστεί για μένα να πεθάνω για τον αυτοκράτορα.»
– Ichizo Hayashi
«Έχω γίνει μέλος του Σώματος Ειδικής Επίθεσης όπως έλπιζα και θα μπορέσω να πέσω μαζί με τα άνθη της κερασιάς… Παρακαλώ συγχώρεσέ με που φεύγω πριν από εσένα. Ας συναντηθούμε ξανά στους κήπους του Yasukuni. Ευωδιαστά νέα άνθη κερασιάς σε αφθονία. Μαζί πάμε στους ουρανούς της Οκινάβα να πέσουμε.»
– Kaneyuki Fukuda προς τη μητέρα του
«Ένας μήνας έχει περάσει. Το χαρούμενο όνειρο έχει εξαφανιστεί, και αύριο θα κάνω επίθεση σε εχθρικό πλοίο. Θα περάσω τον ποταμό Αχέροντα στον επόμενο κόσμο μαζί με μερικούς Αμερικάνους….
Ζώντας για έναν αιώνιο ευγενή στόχο. Προστατεύοντας πάντα την χώρα μας από έναν απεχθή εχθρό.»
– Haruo Araki
«Είμαι ευχαριστημένος που έχω την τιμή να με διαλέξουν σαν μέλος του Σώματος Ειδικής Επίθεσης που είναι στον δρόμο προς την μάχη, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω όταν σε σκέφτομαι, Μαμά. Όταν σκέφτομαι τις ελπίδες που είχες για το μέλλον μου… αισθάνομαι τόσο δυστυχισμένος που θα πεθάνω χωρίς να κάνω τίποτα που θα σου έδινε χαρά»
– Ichizo Hayashi
«Δύο ψυχές κατοικούν στην καρδιά μου… Κάποιες φορές το στήθος μου χτυπάει με ενθουσιασμό όταν σκέφτομαι τη μέρα που θα πετάξω στον ουρανό… Άλλες φορές, ζηλεύω τους φοιτητές επιστημών που έμειναν πίσω [απαλλαγή από στρατολόγηση]. Μία από τις ψυχές μου κοιτάζει στον ουρανό, ενώ η άλλη έλκεται από τη γη. Εύχομαι να μπω στο Ναυτικό όσο το δυνατόν πιο σύντομα και να αφιερωθώ στον σκοπό. Ελπίζω οι μέρες που βασανίζομαι από ηλίθιες σκέψεις να περάσουν γρήγορα.»
– Sasaki Hachiro
«Αύριο, κάποιος που πιστεύει στη δημοκρατία θα αφήσει αυτόν τον κόσμο. Μπορεί να φαίνεται μονάχος, αλλά η καρδιά του είναι γεμάτη ικανοποίηση. Η φασιστική Ιταλία και η Ναζιστική Γερμανία έχουν ηττηθεί. Ο ολοκληρωτισμός είναι σαν να χτίζεις ένα σπίτι με σπασμένες πέτρες.»
– Ryoji Uehara
«Στον ουρανό ψηλά, ο θάνατος ποτέ δεν είναι λόγος να φοβάσαι. Θα πεθάνω πραγματικά αν πετύχω τον στόχο; Όχι, δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα πεθάνω και υπήρχε μια στιγμή που ένοιωσα μια ξαφνική ορμή τα βουτήξω προς έναν στόχο. Η πραγματικότητα είναι ότι ποτέ δεν φοβάμαι τον θάνατο. Αντιθέτως, μέχρι που τον καλωσορίζω. Ο λόγος γι’ αυτό είναι η βαθιά μου πίστη ότι, μέσω του θανάτου, θα μπορέσω να ξαναβρεθώ με τον αγαπημένο μου αδερφό, Tatsu.»
– Ryoji Uehara
«Αγαπημένοι γονείς, σας παρακαλώ δώστε μου συγχαρητήρια. Μου έχει δοθεί μια υπέροχη ευκαιρία να πεθάνω. Αυτή είναι η τελευταία μου μέρα. Το πεπρωμένο της πατρίδας μας κρέμεται στην αποφασιστική μάχη στις θάλασσες του Νότου, όπου θα πέσω σαν ανθός από στολισμένη κερασιά…
Είθε οι θάνατοί μας να είναι τόσο ξαφνικοί και καθαροί όσο το θρυμμάτισμα ενός κρυστάλλου.»
– Isao Masuo
«Δεν μπορούσαμε να κρατηθούμε από την ανυπομονησία. Ο Σινγκάι και εγώ ορκιστήκαμε να βυθίσουμε τα πιο μεγάλα πλοία που θα βρίσκαμε. Σκέφτηκα ότι ήμουν δεκαεννιά χρονών και ο νους μου πήγε στους στίχους: ‘Να πεθάνεις όταν οι άλλοι ήδη σε κλαίνε, να πεθάνεις όταν είσαι ακόμα καθαρός και φρέσκος. Αυτό είναι το πραγματικό Μπουσίντο’. Ναι, ακολουθούσα το δρόμο των σαμουράι… Θυμήθηκα με χαρά τον σημαιοφόρο Αντζάι Νόμπουο να απαγγέλει ένα ποίημα και να μου λέει ότι θα έπεφτα «αγνός σαν μπουμπούκι κερασιάς», όπως αυτό που κρατούσα στο χέρι. Μας αποχαιρέτισαν κι άλλοι. Στο μυαλό μου ήταν τα λόγια του λοχαγού Φουτζιμούρα Σαντάο… που μου είπε τόσες φορές. ‘Ποτέ μη λυγίσεις μπροστά στο θάνατο. Στην αμφιβολία αν πρέπει να ζεις ή να πεθάνεις, είναι πάντα καλύτερος ο θάνατος…’»
-Από το βιβλίο «Δυτικισμός, Η Δύση στα μάτια των άλλων»
