Στον μοντέρνο, ρευστό κόσμο μας, ο ρόλος του καταναλωτή (όπως και οι σύγχρονες θεωρίες για την ταυτότητα) σχετίζονται άμεσα με την προσδοκία να παράσχουν στα άτομα διαφυγή από την αβεβαιότητα και ένα αίσθημα ελεύθερης επιλογής. Να βρεθεί, με άλλα λόγια, ένα νέο είδος τάξης που να προσαρμόζεται στη διάχυτη αβεβαιότητα της σύγχρονης εποχής.

Ο άνθρωπος που θεωρεί ότι έχει πολλούς φίλους απλώς και μόνο επειδή συναναστρέφεται πολλούς σε τυχαίες κοσμικές εκδηλώσεις έχει παντελή άγνοια του θέματος. Επί της ουσίας δεν έχει κανένα φίλο: Επιπλέον, «… να είναι κανείς φίλος με πολλούς, τον δυσκολεύει να τους δείχνει αγάπη και να τους έχει φίλους· δεν μπορεί κανείς να εκδηλώνει τη φιλία του έμπρακτα σε πολλούς ανθρώπους»

Ο αριθμός λοιπόν των οθωμανικών μνημείων στη Χαλκιδική, σε αντίθεση με τις άλλες περιοχές του Μακεδονικού χώρου, ήταν πολύ περιορισμένος και κατά το πλείστον εντοπισμένος στους μωαμεθανικούς κυρίως θύλακες της Καλαμαριάς, στη δυτική δηλαδή περιοχή της, την κειμένη επί της ακτής του Θερμαϊκού κόλπου.

Πώς να αντιμετωπίσουμε την αύξηση των τιμών Γράφει ο Παναγιώτης Σαϊνατούδης Κάνοντας μια βόλτα στη λαϊκή αγορά ή πηγαίνοντας για ψώνια στην αγορά βλέπουμε ότι οι τιμές των φρούτων και των λαχανικών είναι υψηλές για την εποχή αλλά και όλα […]

Ο φύλαρχος των Sioux, «Πιτσιλωτή Ουρά» (Spotted Tail) συνόψισε γλαφυρά τον εμπαιγμό των λευκών προς τους Ινδιάνους: «Πείτε στο λαό σας πως από τότε που ο Μεγάλος Πατέρας (ενν. τον Πρόεδρο των Η.Π.Α.) υποσχέθηκε πως δεν θα μας έδιωχναν ποτέ από τις εστίες μας, έχουμε μετακινηθεί πέντε φορές… Θαρρώ πως θα έπρεπε να βάλετε ρόδες στους Ινδιάνους, άμα θέλετε να τους τρέχετε από εδώ και από εκεί».

Ότι λοιπόν η ψυχή δεν δύναται να υπάρχη χωριστά από του σώματος ούτε μέρη τινά αυτής, εάν εκ φύσεως αυτή διαιρήται εις μέρη, είναι ήδη προφανές· διότι ενίοτε η ψυχή είναι εντελέχεια των μερών τούτων. Αλλ’ όμως τίποτε δεν εμποδίζει μέρη τινά της ψυχής να είναι χωριστά, διότι δεν είναι εντελέχεια κανενός σώματος, λ.χ. ο νους

Το πραγματικό, μην το ξεχνάμε, δεν έχει καταστατική τάξη. Είναι παιχνίδι, διαρκής παρουσία μιας αδιευκρίνιστης απουσίας, κακομεταφρασμένη αιωνιότητα που τρέφεται με τη γλαφυρή ρουφιανιά της στιγμής. Κάθε φτήνια έχει την ακρίβεια της, κάθε συναίσθημα ανήκει στην πανίσχυρη τράπεζα της ψυχής. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι το επιμέρους πρόσωπο μοιάζει λειψό, ενώ όλοι μαζί απολαμβάνουν το δικαίωμα αυτοπροστατευόμενης ευφυΐας;

Ας μιλήσουμε αρχικά για τις σωματικές ανάγκες. Ο πεινασμένος πρέπει επειγόντως να φάει και ο διψασμένος να σβήσει τη δίψα του. Ποιος είναι όμως αυτός που γεύεται το φαγητό ή σβήνει τη δίψα του; Το σώμα ή εμείς; Αν η σωματικότητα (και η οργανικότητα την οποία συνεπάγεται) συχνά αυτονομείται και λειτουργεί ερήμην του εγώ, πώς να ταυτίσουμε το εγώ με το σώμα;

-Υπό ποιες συνθήκες ιδρύεται ο “Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας”; -Τι επιδιώκει, τον ολοκληρωτικό πόλεμο ή το συμβιβασμό; -Πως διαρθρώνεται; -Τι ρόλο διαδραματίζει στη συγκρότησή του η έξωθεν βοήθεια, προερχόμενη από τα αδερφά σοσιαλιστικά κόμματα; -Γιατί επέρχεται η ρήξη Ζαχαριάδη- Βαφειάδη;

Φαίνεται δ’ ότι όχι μόνον τα φυτά, όταν διαιρεθώσιν, εξακολουθούσι να ζώσιν, αλλά και εκ των ζώων έντομά τινα ζώσιν, ώστε τα τμήματα έχουσι μίαν ψυχήν την αυτήν κατά το είδος, καίτοι ουχί και κατά τον αριθμόν 91, διότι έκαστον των χωρισθέντων μερών αισθάνεται και κινείται κατά τόπον επί τινα χρόνον· και εάν δεν εξακολουθώσιν ούτω να ζώσι, δεν πρέπει να απορώμεν διότι δεν έχουσιν όργανα, ίνα διατηρήσωσι την φύσιν αυτών.