Αν ο Ελληνισμός θέλει να επιβιώσει ωε διακεκριμένη ταυτότητα, το πρώτο που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να παράγει όσα τρώει. Δεν εννοώ διόλου κάποιαν οικονομική αυτάρκεια με την παλιά έννοια, αλλά την απαλλαγή από την πολιτική και την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού. Ένα βιώσιμο συλλογικό υποκείμενο οφείλει να εξάγει τουλάχιστον τόσα, όσα εισάγει, σ’ έναν ανοικτότερο κόσμο. Ειδάλλως είναι αναπόφευκτη η πτώση στα κατώτερα σκαλιά του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας, η καταχρέωση και η πολιτικοστρατιωτική εξάρτηση.

Ποιος ο Λυκούργος Λογοθέτης; Ένας πολυτάλαντος, χαρισματικός και ευγενικός άνθρωπος. Αν και μη ευγενής στην καταγωγή, φρόντισε και έμαθε λατινικά, ιταλικά, καθώς και στοιχεία ιατρικής, φυσικής και χημείας, επιστήμες προς τις οποίες είχε κλίση και ενδιαφέρον. Άφησε σπουδαία φήμη πίσω του εργαζόμενος στις παραδουνάβιες χώρες ως λογοθέτης (από κει και το παρώνυμό του), ήταν περιζήτητος, θα μπορούσε να ζει ως άρχοντας αν το επιθυμούσε. Άλλα όμως επιθυμούσε η φλογερή του καρδιά.

Και επειδή ακριβώς ο δημοκρατικός πατριωτισμός έχει πλειοψηφικά χαρακτηριστικά, γι’ αυτό και πασχίζουν να τον εκτρέψουν σε αντιδημοκρατική, περιθωριακή κατεύθυνση, ώστε να μείνει μειοψηφικός και εν τέλει εξαρτώμενος.

Ο Πλάτων είναι ένας Αθηναίος του τέταρτου αιώνα, απογοητευμένος από την Πόλη του. Αυτή ακριβώς η απογοήτευση και το θεωρητικό σχέδιο, που αυτή γέννησε, βρίσκονται στην απαρχή της διάρκειας του πλατωνισμού. Πώς είναι δυνατό αυτό; Πώς να συλλάβουμε το γεγονός ότι ένα έργο τόσο ισχυρά σφραγισμένο από τις περιστάσεις μπορεί να είναι για μας σε τέτοιο βαθμό σύγχρονο; Γιατί ο κλασικός Έλληνας Πλάτων θέτει ακόμα και σήμερα προβλήματα που είναι και δικά μας;

Επαγγέλματα και επαγγελματικές ταυτότητες των Ελλήνων της διασποράς στην Ευρώπη (1945-1980).

Η «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» και οι μαύρες εικόνες του παρελθόντος

Με ένα λόγο η φιλοσοφία είναι ελληνική· είναι θυγατέρα της Πόλης· της δημοκρατικής Πόλης. Αν το δεχτούμε αυτό, μένει ακόμα να πούμε ότι η ελληνική γλώσσα δεν είναι μια αμετακίνητη ουσία και ότι, αν δούμε την φτιαξιά της, οι μεταβολές βαραίνουν γι’ αυτή όσο και οι μονιμότητες. Έτσι η Πόλις, που διαδέχεται επαναστατικά έναν «φεουδαρχικό μεσαίωνα», έχει τις ρίζες της σ’ ένα προηγούμενο παρελθόν, το οποίο σφραγίζουν οι προομηρικές βασιλείες και του οποίου τα ίχνη εμφανίζονται, μεταξύ άλλων, και στα πλατωνικά κείμενα. Γι’ αυτό η αθηναϊκή δημοκρατία -σημείο αναφοράς του Πλάτωνα και των αντιπάλων του Σοφιστών- είναι ένα πρόβλημα, όχι μια ουσία.

«Ο Δ. Πλαπούτας και ο Θ. Κολοκοτρώνης καταδικάζονται εις θάνατον ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας» και, όριζε ότι «η παρούσα απόφασις θέλει εκτελεσθεί εις την εκτός του φρουρίου Ναυπλίου πλατείαν». Παρά την απόφαση, ο πρόεδρος του δικαστηρίου, Πολυζωΐδης, αρνήθηκε να υπογράψει την πρόταση του εισαγγελέα, όπως και ο Τερτσέτης. Συνεπώς, την επόμενη της καταδίκης, η ποινή του Κολοκοτρώνη και του πρωτοπαλίκαρού του μεταβλήθηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση.

Στο βιβλίο παρουσιάζονται με τον πλέον σύγχρονο και επιστημονικό τρόπο οι βασικές πληροφορίες για τη βιολογία των Ερπετών και Αμφιβίων της χώρας, την κατάσταση διατήρησής τους και την αξιολόγηση του καθεστώτος προστασίας και κινδύνου των ειδών. Επιπλέον, περιλαμβάνονται χάρτες της γεωγραφικής κατανομής των ειδών με βάση τα πιο πρόσφατα δεδομένα, τα οποία προέκυψαν από τις βάσεις δεδομένων της Ελληνικής Ερπετολογικής Εταιρείας και των δύο συνεργαζόμενων Μουσείων

«Δεν παύω συλλογιζόμενος της Ελλάδα, τους φίλους όσους εκεί απέκτησα […] Διέρχομαι νοερώς τας εξακοσίας λεύγας τας οποίας διέτρεξα προ ολίγου, και αναλογίζομαι ότι εκεί κάτω υπάρχει κόσμος, εντός του οποίου έζησα και μετά του οποίου ελπίζω ότι δεν θα διακοπούν ποτέ αι σχέσεις μου».

Οι ανώτερες τάξεις βιώνουν την υπέρβαση των παραδεδομένων μεταξύ τους ρόλων, ως «απογείωση» σ’ έναν πρωτόφαντο βαθμό ελευθερίας στις σεξουαλικές επιλογές τους. Το πολυάμορι (πολυγαμία) και η πανσεξουαλικότητα, είναι σίγουρα η τελευταία λέξη της μόδας στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας.

Αναμφίβολα, η τηλεργασία και εν γένει η εργασία από το σπίτι συνιστά ένα μεγάλο οικονομικό επίτευγμα, αφού δίνει τη δυνατότητα στον εργαζόμενο να διατηρήσει την εργασιακή του ασφάλεια, μειώνοντας παράλληλα το κόστος μετακίνησης.

Οι Ολύμπιοι Θεοί «βλέπουν» κλειστό το αρχαιολογικό μουσείο Πολυγύρου…

Παίζουν με τη σειρά που ακούγονται Αθανασία Μουστάκα, Στέλιος Βόκοβιτς, Γιάννης Αποστολίδης, Νίκος Χατζίσκος. Χορός Γκίκας Μπινιάρης, Γρηγόρης Βαφιάς, Θόδωρος Ανδριακόπουλος, Αλέκος Δεληγιάννης. Κορυφαίος Γιάννης Αυλωνίτης. Μετάφραση Ιωάννης Γρυπάρης. Ραδιοφωνική προσαρμογή και σκηνοθεσία Κωστής Μιχαηλίδης. Παραγωγή: ΕΡΤ.

Αντί για εμπορικά κέντρα, δεν μπορεί να προβλεφθεί η κατασκευή ενός ψηφιακού μουσείου αφιερωμένου στους 23+ αιώνες αδιάλειπτης ιστορικής συνέχειας της πόλης; Ας γίνει αυτό ΣΔΙΤ· γιατί τα μόνα ΣΔΙΤ που γίνονται σε αυτή τη χώρα πρέπει ντε και καλά να έχουν να κάνουν με μπουλντόζες, ταβέρνες και «λιανοπούλι»;

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ 18η Διδακτική περίοδος 2020-2021 Μάθημα 11ο, Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2021, ώρα 7μ.μ. στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών Μόνο τηλεοπτικά και διαδικτυακά ΘΕΜΑ: Διοτίμα: Ποιος ο ρόλος της γυναικείας σκέψης στην Φιλοσοφία και την ιστορία των ιδεών; ΕΙΣΗΓΗΤΡΙΑ: […]

Η ζωή ενός έθνους, τα ήθη, τα έθιμα, η ψυχοσύνθεση του η ψυχοσύνθεση, η διανοητικότητα του δίνονται στα δικαστήρια, με την πιο ανάγλυφη μορφή. Ίσως τα πάντα να διεθνοποιηθούν μια μέρα. Ο έρωτας, όμως, η κουζίνα και το έγκλημα θα μείνουν τρεις ιδιότητες εθνικές. Το έγκλημα και το παράπτωμα, η ζωή του δικαστηρίου.

Πίσω από το αμερικάνικο New Deal, ή, τις αντίστοιχες ιδεολογικο-πολιτικές διεργασίες που οδήγησαν στην ανάδυση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, δεν βρισκόταν μόνο η ιδεολογία ή ο αγώνας για την κατάκτηση της εξουσίας. Αλλά, και ένα πολύ πικρό ιστορικό μάθημα του μεσοπολέμου, το οποίο έγινε εν τέλει κτήμα ολόκληρων γενεών. Το μάθημα έλεγε πως όταν ο κοινωνικός ιστός σπάει, και τα μεσαία και κατώτερα στρώματα αφήνονται σε ελεύθερη πτώση, τότε ανοίγει ο δρόμος προς την επίγεια κόλαση.

Οι μοναδικές μαρτυρίες που έχουμε για το πέρασμα του Μαύρου Θανάτου από το Βυζάντιο (1347-1350) είναι δύο αναφορές των μεγάλων ιστορικών, Νικηφόρου Γρηγορά (1295-1360), και Ιωάννη Καντακουζηνού (1292-1383). Οι δύο συγγραφείς δίνουν με συντομία δύο μικρές αλλά αρκετά δραματικές περιγραφές της πανώλης, μοναδικές σε σχέση με το μεγάλο πλήθος των αναφορών της Δυτικής Ευρώπης.

Η διαλεκτική του πολέμου δεν μας τρομάζει. Γιατί όποιος τρομάζει από τον πόλεμο και τον πόλεμο θα έχει και την ήττα θα γνωρίσει. Αυτό συνέβη στην Κύπρο. Αυτό θα συμβεί αύριο στην Ελλάδα, όταν οι Τούρκοι κάνουν ένα νέο ρεσάλτο. Και δεν είμαστε διατεθειμένοι ακούγοντας τους «συνετούς» και τους ριψάσπιδες να γνωρίσουμε και τα δύο.