Aι παραμοναί του 19ου αιώνος

Κείμενο: Παύλος Καρολίδης

Η πρόοδος αύτη, όσον ήτο ταχεία εις τα γράμματα και τας επιστήμας, τόσον βραδεία ήτο εις την πολιτικήν ανάπτυξιν των Ευρωπαϊκών κρατών, ιδίως εις τα της ελευθερίας και των ελευθέρων θεσμών.

Μεγάλα και ισχυρά κράτη ήσαν τότε εις την Ευρώπην η Γαλλία, η Αγγλία, η Ρωσία (η οποία ήρχισε να λαμβάνη, πολιτισμόν και δύναμιν μεγάλην από του μεγάλου Πέτρου, προς τα τέλη του 17^ου αιώνος.)

Η Γερμανία

Η νυν Γερμανία ήτο τότε διηρημένη από των μεσαιωνικών χρόνων εις πολυάριθμα κράτη, τα περισσότερα πολύ μικρά και κατά την έκτασιν και κατά τον πληθυσμόν. Το μεγαλείτερον και ισχυρότερον εκ των κυρίως Γερμανικών κρατών εκείνων κατά τα τέλη του 18^ου αιώνος ήτο η Πρωσσία, η οποία όμως πολύ ακόμη απείχεν από την ακμήν εις την οποίαν έφθασε βραδύτερον, και μάλιστα επί των ημερών μας. Ώστε δεν υπήρχε κράτος Γερμανικόν συμπαγές και ισχυρόν. Αλλά τα διάφορα Γερμανικά κράτη, μικρά και μεγάλα, συναπετέλουν την λεγομένην ιεράν Ρωμαϊκήν αυτοκρατορίαν. Αύτη είχεν ιδρυθή προ αιώνων ως διάδοχος δήθεν της Ρώμης και ως αντίζηλος ή αντίπαλος της εξελληνισθείσης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας της Ανατολής. Ώστε η Γερμανία απετέλει είδος ομοσπονδίας, της οποίας την προεδρίαν είχεν αυτοκράτωρ εκλεγόμενος από τινας των ηγεμόνων των Γερμανικών κρατών.

Επειδή δε το αυτοκρατορικόν τούτο αξίωμα είχε δοθή αλληλοδιαδόχως εις ηγεμόνας του Αυστριακού οίκου των Χαβσβούργων, οι δε ηγεμόνες ούτοι εν τω μεταξύ ηύξησαν μεγάλως τας ιδιαιτέρας κτήσεις των, γενόμενοι συγχρόνως και της Ουγγαρίας βασιλείς, οι κατ’ εκλογήν αυτοκράτορες εκείνοι της ιεράς Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας απέκτησαν δύναμιν μεγάλην ως ηγεμόνες της Αυστρίας και κατείχαν θέσιν υψηλήν εις την ολομέλειαν της Ευρώπης. Και η Αυστρία δε εθεωρείτο ως Γερμανικόν κράτος, και μάλιστα ως έχον τα πρωτεία εις την Γερμανίαν.

Άλλα κράτη Ευρωπαϊκά έχοντα σημασίαν ήσαν η Ισπανία, η Ολλανδία, η Σουηδία, και εις την Ιταλίαν η δημοκρατία της Βενετίας, η οποία έπνεε τότε τα λοίσθια, αφού επί πολλούς αιώνας ήκμασε και υπέταξε μάλιστα εις την κυριαρχίαν της διαφόρους κατά καιρόν Ελληνικάς χώρας. Η Τουρκία ήτο ακόμη ικανώς ισχυρά, αν και η εσωτερική παρακμή και οι μεγάλοι πόλεμοι προς την Ρωσίαν και την Αυστρίαν την είχαν εξασθενίσει αρκούντως και δεν ήτο πλέον η Τουρκία του 15ου και 16ου αιώνος, ότε την εφοβείτο η Ευρώπη.

Η συνθήκη του Κάρλοβιτζ

Η συνθήκη του Κάρλοβιτζ, η γενομένη το 1699 μ.Χ. (μετά πόλεμον, κατά τον οποίον η Τουρκία αντέστη επί 16 έτη κατά της Αυστρίας και άλλων Γερμανικών κρατών, της Πολωνίας, της Ρωσίας, εν μέρει και της Βενετίας), έπειτα η συνθήκη του Κουτζούκ-Καϊναρδζή εις το 1774 μ. Χ., την οποίαν επέβαλεν η Αικατερίνη Β’ της Ρωσίας εις την Τουρκίαν, αφήρεσαν πολλάς επαρχίας από το Οθωμανικόν κράτος (την Ουγγαρίαν, την Κροατίαν, την Τρανσυλβανίαν, την Κριμαίαν, και την Γεωργίαν εις Ασίαν). Χώρα Ευρωπαϊκή έχουσα αληθώς ελευθέρους θεσμούς ήτο τότε μόνον η Αγγλία· εις όλα δε τα άλλα κράτη (εξαιρουμένης της Βενετίας, Ολλανδίας και Ελβετίας) υπήρχε το λεγόμενον απολυταρχικόν σύστημα, ήτοι εν γένει απόλυτος μοναρχία.

Τοιαύτη ήτο εν συνόψει η κατάστασις της Ευρώπης κατά τα τέλη του 18ου αιώνος, ότε δύο μεγάλα γεγονότα συνετέλεσαν ώστε ο 19ος αιών να εγκαινισθή υπό οιωνούς υποσχομένους μεγάλας και σπουδαίας μεταβολάς προς αύξησιν της ευημερίας των Ευρωπαϊκών λαών.

Οι αποικίες

Το πρώτον των γεγονότων τούτων ήτο ο υπέρ ελευθερίας αγών των βορείων Αμερικανών. Εις την βόρειον Αμερικήν οι Άγγλοι είχαν ιδρύσει από τας αρχάς του 17ου αιώνος πολλάς αποικίας, αι οποίαι εχρησίμευαν ως άσυλον εις τους εξ Ευρώπης καταδιωκομένους διά λόγους και ιδέας θρησκευτικής και πολιτικής ελευθερίας, και ζητούντας χώραν, όπου να δύνανται να ζήσουν ελευθέρως σύμφωνα προς τας ιδέας των. Αι αποικίαι αυταί είχαν μεν αυτονόμους τινάς θεσμούς, αλλ’ επί του όλου εξηρτώντο από της μητροπόλεως, ήτοι από της Αγγλίας, η οποία και επέβαλλε βαρείς φόρους, ενώ δεν είχαν το δικαίωμα να αντιπροσωπεύωνται εις το Κοινοβούλιον το Αγγλικόν.

Πιεζόμεναι υπό τοιαύτης φορολογίας και άλλων καταχρήσεων, αι αποικίαι αύται εξηγέρθησαν κατά της μητροπόλεως και ηγωνίσθησαν επί επτά έτη ενδοξότατον υπέρ ελευθερίας αγώνα, επί τέλους δε, βοηθούμεναι και υπό της Γαλλίας, ηνάγκασαν την Αγγλικήν Κυβέρνησιν ν’ αναγνωρίση την έλευθερίαν των. Ο υπέρ ελευθερίας αγών ούτος των βορείων Αμερικανών εξήγειρεν ενθουσιασμόν εις όλους τους λαούς της Ευρώπης, και η ελευθερία των Αμερικανών εχαιρετίσθη ως αρχή της ελευθερίας της Ευρώπης. Πράγματι οι ελευθερωθέντες από της Αγγλικής κυριαρχίας Αμερικανοί ίδρυσαν πολιτείαν δημοκρατικήν, η οποία υπήρξε πρότυπον ελευθέρας πολιτείας. Η βάσις της πολιτείας ταύτης υπήρξεν η ανακήρυξις των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» υπό της Συνελεύσεως της συνελθούσης προς σύνταξιν του νέου πολιτεύματος. Πάντες δηλαδή οι άνθρωποι οι οικούντες εις την πολιτείαν, οιασδήποτε φυλής, καταγωγής ή θρησκείας, εθεωρήθησαν ως πολίται ελεύθεροι της δημοκρατίας. Το τοιούτον πολίτευμα μεγάλως συνετέλεσεν εις την ταχείαν αύξησιν και κραταίωσιν του πολιτισμού εις τας Ηνωμένας Αμερικανικάς πολιτείας.

Οι Αμερικανοί

Όταν λέγωμεν σήμερον Αμερικανούς, εννοούμεν όχι όλους τους κατοίκους της μεγάλης ηπείρου της Αμερικής, αλλά κυρίως τους κατοίκους των Ηνωμένων Πολιτειών της βορείου Αμερικής, οίτινες ιδίως είναι απόγονοι Άγγλων αποίκων και λαλούν την Αγγλικήν, μολονότι ηύξησαν τον αριθμόν των μεγάλαι μεταναστεύσεις εκ των διαφόρων εθνών της Ευρώπης, ιδίως Ιρλανδών και Γερμανών.

Εννοείται ότι τα σπέρματα του μεγάλου πολιτισμού και των φιλελευθέρων ιδεών είναι Ευρωπαϊκά, εξ Ευρώπης μεταφυτευθέντα. Ιδιαίτεραι περιστάσεις έκαμαν ώστε τα σπέρματα ταύτα ταχύτερον ν’ αναπτυχθούν και καρποφορήσουν εις την βόρειον Αμερικήν παρά εις την Ευρώπην, όπου από της Γαλλικής επαναστάσεως άρχεται ο μέγας αγών των ιδεών της ελευθερίας.

Πηγή: Π. ΚΑΡΟΛΙΔΟΥ. Η ΕΥΡΩΠΗ. ΚΑΤΑ ΤΟΝ 19ον ΑΙΩΝΑ. ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣ ΔΙΑΔΟΣΙΝ ΩΦΕΛΙΜΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ. ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ. 1900. ΕΚΔΟΣΕΙΣ TOΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΡΟΣ ΔΙΑΔΟΣΙΝ ΩΦΕΛΙΜΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ. ΑΡΙΘ. 10. — ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1900. ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑ ΡΑΦΤΑΝΗ — ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ.