«Εν σχετική ηρεμία όμως της καταστάσεως νέα πληγή αναφανείσα εκράτει την πόλιν εν αθυμία. Οξεία νόσος διφθερίτις, μετά υμενογόνου λαρυγγίτιδος αποδεκάτιζε τον πληθυσμόν, και ιδία τας τάξεις των παιδιών.» Η νόσος παρατάθηκε μέχρι την άνοιξη του επόμενου έτους (1896) και «απέθανον δ’ εκ ταύτης υπέρ τα εξακόσια παιδία.»

Ναι, έχουμε κουράγιο, έχουμε αποθέματα συλλογικών αντανακλαστικών και κοινωνικής ευπροσηγορίας, μπορούμε ακόμα να αντιτάξουμε σε αυτήν την απειλή τις αξίες της αλληλοβοήθειας και της συνεργασίας. Ναι, Μένουμε Σπίτι, παραμένουμε ωστόσο μαζί, ενωμένοι, για να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρωτοφανές συλλογικό ρίσκο. Μόνον έτσι, τελικώς, θα νικήσουμε.