Επιστολή προσωπικοτήτων: Αγορά φρεγατών με ρήτρα Αμυντικής Συνδρομής

Ἐκεῖ ὁποὔ ύφκειανα τῆς θέσες εἰς τοὺς Μύλους ἦρθε ὁ Ντερνὺς νὰ μὲ ἰδῆ. Μοῦ λέγει: «Τί κάνεις αὐτοῦ; Αὐτὲς οἱ θέσες εἶναι ἀδύνατες· τί πόλεμον θὰ κάμετε μὲ τὸν Μπραΐμη αὐτοῦ; – Τοῦ λέγω, εἶναι ἀδύνατες οἱ θέσες κ᾿ ἐμεῖς, ὅμως εἶναι δυνατὸς ὁ Θεὸς ὁποῦ μας προστατεύει· καὶ θὰ δείξωμεν τὴν τύχη μας ῾σ αὐτὲς τῆς θέσες τῆς ἀδύνατες

Ο «χρυσορρόας» όσιος Πατέρας Ιωάννης Δαμασκηνός, αναφερόμενος στην σπουδαιότητα των ιερών εικόνων για τη ζωή των πιστών, τις αποκαλεί «βιβλία των αγραμμάτων». Αποδίδει μ’ αυτόν τον τρόπο τον ρόλο των εικόνων και γενικότερα της χριστιανικής τέχνης στους κόλπους της Εκκλησίας.

«Δει δη χρημάτων.» Κάντε μια μικρή «δωρεά» στον «Ερανιστή»!

Όλη η βουλή των προεστών, στο μώλο συναγμένη / είπε πως όξω στη στεριά τους Τούρκους θα προσμένει. / Τότε έβγαλα το φέσι / και να μιλήσω θάρρεψα προβάλλοντας στη μέση: / – Τίποτα, αρχόντοι, δε φελάει• μονάχα το καράβι!

Αι γυναίκες είναι οι θεματοφύλακες της παραδόσεως, αι δε γραίαι αληθείς λαογραφικοί θησαυροί. Εις την γραίαν Bettina von Arnim οι αδελφοί Grimm οφείλουν τα παραμύθια των, εις την Μαριάνναν Καμπούρογλου χρωστούμεν τα αθηναϊκά παραμύθια και σχεδόν παν ό,τι άλλο εκ της λαογραφίας των παλαιοτέρων Αθηνών γνωρίζομεν.

Ὀδυσσέας ή ’Δυσσέας (Πινακ.): Ένα από τα παιδιά του θρυλικού κλεφταρματολού Ανδρίτσου. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, θρυλικός κλεφταρματολός και ο ίδιος. Ένας πολέμαρχος περιωπής, που του έμελλε να γίνει ένα με την Επανάσταση, περσόνα αναγνωρίσιμη και πρωτοκλασάτη στις σελίδες της ιστορίας μας, με όλους τους τόνους λάσπης που δέχθηκε η φήμη του και η υστεροφημία του από τους «καλαμαράδες»

Το πολυτιμότερο τεκμήριο που έχουμε για τον Γκόρντον και το έργο του είναι η ίδια η Ιστορία του, ένα από τα πρωιμότερα έργα που γράφτηκαν για την Ελληνική Επανάσταση, που από την αρχή θεωρήθηκε και ένα από τα σοβαρότερα και εγκυρότερα — ας μην ξεχνάμε πόσο επηρέασε τις πολύ γνωστότερες σήμερα ιστορίες του Τσόρτζ Φίνλεϋ και του Τρικούπη.

«Κάπου κάπου, από τα πυκνά σύννεφα του δεσποτισμού και της βαρβαρότητας προβάλλει ένα αμυδρό φέγγος αρετής και φιλοπατρίας. Λειτουργούν λ.χ. δύο δημόσια σχολεία που ιδρύθηκαν από ιδιώτες. Το ένα τώρα τελευταία από τον Αθηναίο έμπορο Ντέκα. Έχει δώδεκα τροφίμους που διδάσκονται ελληνικά γράμματα».

Αν ο Ελληνισμός θέλει να επιβιώσει ωε διακεκριμένη ταυτότητα, το πρώτο που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να παράγει όσα τρώει. Δεν εννοώ διόλου κάποιαν οικονομική αυτάρκεια με την παλιά έννοια, αλλά την απαλλαγή από την πολιτική και την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού. Ένα βιώσιμο συλλογικό υποκείμενο οφείλει να εξάγει τουλάχιστον τόσα, όσα εισάγει, σ’ έναν ανοικτότερο κόσμο. Ειδάλλως είναι αναπόφευκτη η πτώση στα κατώτερα σκαλιά του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας, η καταχρέωση και η πολιτικοστρατιωτική εξάρτηση.