«Κάπου κάπου, από τα πυκνά σύννεφα του δεσποτισμού και της βαρβαρότητας προβάλλει ένα αμυδρό φέγγος αρετής και φιλοπατρίας. Λειτουργούν λ.χ. δύο δημόσια σχολεία που ιδρύθηκαν από ιδιώτες. Το ένα τώρα τελευταία από τον Αθηναίο έμπορο Ντέκα. Έχει δώδεκα τροφίμους που διδάσκονται ελληνικά γράμματα».

Το παιδομάζωμα γίνεται κάθε πέντε χρόνια σαν φόρος του λαού όλων των ελληνικών περιοχών από ειδικούς επιτρόπους επιφορτισμένους για τη συγκρότηση των γενιτσαρικών σωμάτων. […] Τα παιδιά οδηγούνται στην Πόλη κι εκεί αρχίζει η προσεχτική και συστηματική εκπαίδευση σε ειδικούς χώρους όπου δεν επιτρέπεται διόλου η έξοδος. Φρουρούνται από ευνούχους, όπως ακριβώς οι γυναίκες του χαρεμιού. Έχουν εκπαιδευτές που τους διδάσκουν τη μουσουλμανική γλώσσα, τα καθήκοντα και τις ευθύνες τους και, προπαντός, την τυφλή υπακοή στους ανωτέρους τους. Τα παιδιά μένουν έγκλειστα εφτά χρόνια, όσο να ολοκληρωθή η εκπαίδευση».

Στην Πόλη μετά την άλωση παρέμειναν μόλις τέσσερις βυζαντινές αριστοκρατικές οικογένειες, αυτές των Παλαιολόγων, των Καντακουζηνών, των Ασάνων και των Ράλληδων. Ο Μωάμεθ Β΄ αμέσως έφερε στην πρωτεύουσα χριστιανούς άρχοντες από την Τραπεζούντα, την Χίο, την Κρήτη, την Πελοπόννησο κ.α. και τους παραχώρησε την περιοχή του Φαναρίου για εγκατάσταση.

Ο Διονύσιος περιδιαβαίνοντας και ξεσηκώνοντας τα χριστιανικά χωριά πέριξ των Ιωαννίνων, κατάφερε να συγκεντρώσει περί τους 800 οπαδούς και την 7η Σεπτεμβρίου 1611 επιτέθηκε ενάντια σε δυο μουσουλμανικά χωριά, το Ζαραβούτσι και την Τουρκογρανίτσα, που βρίσκονταν κοντά στο ορμητήριό του, το μοναστήρι του Αγ. Δημητρίου. Αφού σκότωσαν αρκετούς κατοίκους από τα χωριά στη συνέχεια τα κατέστρεψαν ολοσχερώς.

«[…] η Κατοχή του 1854 δεν απέφερε μόνον την ταπείνωσιν, αλλά και τον όλεθρον, αποβιβάζουσα εις Πειραιά την απαίσιον χολέραν, ήτις εθέρισε τόσας υπάρξεις, σκληρώς δεκατίσασα την πόλιν ταύτην και κατόπιν την πρωτεύουσαν και άλλας επαρχίας».

Ο κόμης Choiseul- Gouffier διαμηνύει στον Fauvel: «Άρπαξε ό,τι μπορέσης. Μην αφήνεις καμία ευκαιρία για λαφυραγωγία στην Αθήνα και στην περιοχή της. Ξεσήκωσε ό,τι περνάει από το χέρι σου. Μη λυπάσαι ούτε ζωντανούς ούτε πεθαμένους».

Η κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τα στρατεύματα του Σαλαδίν στα 1187 κλόνισε την χριστιανική Ευρώπη που είδε την ιερή πόλη να πέφτει στα χέρια των μουσουλμάνων. Σχεδόν άμεσα, στα 1189, ξεκίνησε σταυροφορία για την ανάκτηση των Αγίων Τόπων, γνωστή και ως η «Σταυροφορία των Βασιλέων».

Από της ιδρύσεως του το ελληνικό κράτος είχε τα οικονομικά του σε χαώδη κατάσταση. Ήδη από τα 1827 το επαναστατημένο έθνος των Ελλήνων είχε χρεοκοπήσει, αδυνατώντας να αποπληρώσει τα ληστρικά δάνεια της ανεξαρτησίας ύψους 2,8 εκ. λιρών.

Τον χειμώνα του 1860 ένας ευτραφής κύριος έκανε τον περίπατό του σε μια ερημική παραλία κοντά στο Σούνιο που οι ντόπιοι ονόμαζαν «Εργαστήρια». Το όνομα του ήταν Giovanni Battista Serpieri και μόνο λόγοι αναψυχής δεν τον είχαν οδηγήσει ως εκεί.

Στις αρχές του 1859 η αντιπολίτευση ενάντια στον Όθωνα άρχισε να γίνεται εντονότερη. Το αντιδυναστικό κίνημα δυνάμωνε και ο πόλεμος που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στην Ιταλία και στην Αυστροουγγαρία.