Μικρά του 1821 (IV)

Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης γράφει:

«Τότε ἔκατζε ὁ Γκούρας καὶ οἱ ἄλλοι καὶ φάγαμεν ψωμί· τραγουδήσαμεν κ᾿ ἐγλεντήσαμεν. Μὲ περικάλεσε ὁ Γκούρας κι᾿ ὁ Παπακώστας νὰ τραγουδήσω· ὅτ᾿ εἴχαμεν τόσον καιρὸν ὁποῦ δὲν εἴχαμεν τραγουδήση – τόσον καιρόν, ὁποῦ μας ἔβαλαν οἱ ῾διοτελεῖς καὶ γγιχτήκαμεν διὰ νὰ κάνουν τοὺς κακούς τους σκοπούς. Τραγουδοῦσα καλά. Τότε λέγω ἕνα τραγούδι·

Ὁ Ἥλιος ἐβασίλεψε,

Ἕλληνά μου, βασίλεψε

καὶ τὸ Φεγγάρι ἐχάθη

κι᾿ ὁ καθαρὸς Αὐγερινὸς

ποὺ πάει κοντὰ τὴν Πούλια,

τὰ τέσσερα κουβέντιαζαν

καὶ κρυφοκουβεντιάζουν.

Γυρίζει ὁ Ἥλιος καὶ τοὺς λέει,

γυρίζει καὶ τοὺς κρένει·

«Ἐψὲς ὁποῦ βασίλεψα

πίσου ἀπὸ μία ραχούλα,

ἄκ᾿σα γυναίκεια κλάματα

κι᾿ ἀντρῶν τὰ μυργιολόγια

γι᾿ αὐτὰ τὰ ῾ρωικά κορμιὰ

῾στὸν κάμπο ξαπλωμένα,

καὶ μέσ᾿ τὸ αἷμα τὸ πολὺ

εἶν᾿ ὅλα βουτημένα.

Γιὰ τὴν πατρίδα πήγανε

῾στὸν Ἅδη, τὰ καϊμένα.

Ὁ μαῦρος ὁ Γκούρας ἀναστέναξε καὶ μοῦ λέγει: «Ἀδελφὲ Μακρυγιάννη, σὲ καλὸ νὰ τὸ κάμῃ ὁ Θεός, ἄλλη φορὰ δὲν τραγούδησες τόσο παραπονεμένα. Αὐτὸ τὸ τραγούδι σὲ καλὸ νὰ μᾶς βγῇ. – Εἶχα κέφι, τοῦ εἶπα, ὁποῦ δὲν τραγουδήσαμεν τόσον καιρόν». Ὅτι εἰς ταρδιὰ πάντοτες γλεντούσαμεν.

Στρατηγού Μακρυγιάννη. Απομνημονεύματα.