Αφήστε τους να καταλάβουν το όμορφό σας νησί, με τα πολλά όμορφα κτήριά σας. Θα τα δώσετε όλα αυτά, αλλά όχι τις ψυχές, ούτε το νου σας…θα τους επιτρέψετε να σας σφάξουν, άντρες, γυναίκες και παιδιά, αλλά θα αρνηθείτε να υποταχθείτε σε αυτούς

Ούτε ο κρατισμός, ούτε ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι τα οργανωτικά σχήματα εκείνα που μπορούν σήμερα να απαντήσουν σε αυτά τα ζωτικά ζητήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο ελληνισμός. Είναι σαφές αυτό σε όσους έχουν μια εμπειρική σχέση τόσο με τον δημόσιο όσο και με τον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα σήμερα.

Οι αιώνες αυτοί γύρω στην Αναγέννηση είναι οι αιώνες των αλχημιστών, καθώς και των παράδοξων εκείνων εφευρετών, που δίχως να κατέχουν ούτε τα στοιχεία των φυσικών επιστημών, κάνουν ο καθένας στην τύχη τις πιο διαφορετικές κι άσχετες μεταξύ τους εφευρέσεις. Ο Λεονάρντο όμως —αυτό είναι ακριβώς το σημαντικό— δεν ανήκει σ’ αυτούς.

Στην ‘ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα εξουσίας ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας’, αναφέρεται το νέο δοκίμιο του Κώστα Λάμπου, συνεχίζοντας την αντισυμβατική του κριτική, που τόσο εύστοχα ανέλυσε στα προηγούμενα έργα του, για την εδραίωση του απόλυτου ατομικισμού στην τρίτη χριστιανική χιλιετία.

Ένας σύντομος περίπατος στο εξαίρετα ρυμοτομημένο χωριό αρκεί για να γίνει αντιληπτή η φυγή και η ερείπωση: περισσότερα από 100 κτίρια, οικίες, καταστήματα, βοηθητικοί χώροι διαφόρων χρονικών περιόδων είναι εγκαταλειμμένα, πολλά από αυτά με εμφανή τα σημάδια της φθοράς του χρόνου, από τα πρώτα κτίρια του Μεσοπολέμου έως και τα πρόσφατα οικοδομήματα.

Οι απόψεις αυτές του Μακιαβέλλι —παρμένες ξεκρέμαστα και χωρίς να συνδυάζονται με τα’ άλλα του έργα ή και με τη βαθύτερη πρόθεση του «Ηγεμόνα», μια πρόθεση που αποκαλύπτεται στο τελευταίο κεφάλαιο του έργου— έδωσαν αφορμή στη γένεση της έννοιας του «μακιαβελλισμού», μιας έννοιας που δυσφημεί τον Μακιαβέλλι.