Εντούτοις, εκτός από το πρόβλημα της κατανομής, προκύπτει και το πρόβλημα της κατανάλωσης: τι θα συμβεί αν δισεκατομμύρια άνθρωποι στην Κίνα, την Αφρική ή την Ασία θελήσουν να καταναλώνουν όπως οι «δυτικοί»; Δεν είναι καθόλου βέβαιο πως οι βιομηχανικά αναπτυσσόμενες χώρες θα συμμορφωθούν με τις υποδείξεις των καλομαθημένων δυτικών για μέτρα «προστασίας» του περιβάλλοντος. Είναι πολύ πιθανό, σε συνδυασμό με τις τρέχουσες παγκόσμιες δημογραφικές εξελίξεις, να οδηγηθούμε σε οικολογική κατάρρευση ολόκληρου του πλανήτη.

Παράδοξον θέλει φανή εις πολλούς, αλλ’ εν τούτοις είναι αληθές, και το εξής, ότι οι απαρτίζοντες την φθοροποιόν ταύτην αγέλην δεν είναι, ως επί το πολύ, κακοί άνθρωποι. Οι εις την Αφρικήν περιηγηταί περιγράφουσι φυλάς τινάς ανθρωποφάγων, οίτινες είναι κατά τα άλλα τίμιοι, ήμεροι, φιλόξενοι και περιποιητικοί, μόνον ελάττωμα έχοντες την κακήν συνήθειαν να τρώγωσιν ανθρώπινον κρέας, ως οι ημέτεροι κηφήνες να ροφώσι τον ιδρώτα του λαού.

Τα λόγια του προέδρου, λόγια ψυχής ενός ευπατρίδη, βαθειά δημοκρατικού πολίτη και ανθρώπου του Πολιτισμού, λειτούργησαν ως τεκμήριο δικαίωσης και βάλσαμο της πληγωμένης ευαισθησίας μας, μας έδιναν δύναμη και κουράγιο για γόνιμες δράσεις και συνεργασίες με αντίστοιχους φορείς των Βαλκανικών χωρών. Τα όσα είπε ήταν λόγια ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας, που καμιά σχέση δεν είχαν με το προφίλ του αστού πολιτικού, όπως αυτό τουλάχιστον είχε αποτυπωθεί στη μνήμη όσων από εμάς ζήσαμε, μερικές δεκαετίες νωρίτερα, γεγονότα άκρατου αυταρχισμού και σκληρών συμπεριφορών…

Η Σπάρτη είχε γνωρίσει πολλές φορές απειλή από τους είλωτες. Πού αλλού θα μπορούσαν να απευθυνθούν οι δυσαρεστημένοι από τα υψηλά στρώματα, που θέλουν ανατροπές; Ο ίδιος ο Κινάδων, όταν τον ρώτησαν μετά τη σύλληψή του τους λόγους που τα έκανε όλα αυτά, απάντησε: «Να μην είμαι κατώτερος από κανέναν στη Λακεδαίμονα». (3,3,10). Όσο για τον οπλισμό: «μαχαίρια, σπαθιά, σούβλες, τσεκούρια, αξίνες και δρεπάνια […] κι όλα τούτα, που μεταχειρίζονται οι άνθρωποι για να δουλέψουν τη γη, το ξύλο ή το λιθάρι, αποτελούν όπλα»

Όταν ήταν δεκατεσσάρων χρονών (13 χρόνια πριν την επαναστατική του δραστηριότητα), ο Κάστρο έστειλε ένα γράμμα στον Ρούσβελτ για να του ζητήσει 10 δολάρια.