
Τα βράδια κλαίμε, το πρωί ονειρευόμαστε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο.
Το μεσημέρι πάντως κοιμόμαστε λίγο: απομεινάρι της παιδι-
κής υπακοής, όταν ο μεσημεριάτικος ύπνος ήταν η τιμωρία
μας.
Αλλά ποιος δεν έκλεισε μια πόρτα χωρίς να προφτάσει να ακούσει την απάντηση;
Ή ποιος μπορεί να αποδείξει ότι είναι αθώος;
Κι αγάπησα με πάθος κάτι που δεν υπήρξε ποτέ.
Τι ήταν;
[…]Τάσος Λειβαδίτης, Ποιήματα (απόσπασμα)
(Εμφανιστηκε 511 φορές, 1 εμφανίσεις σήμερα)