[…] Από τότε ζούμε μια φανταστική ζωή. Τα βράδια κλαίμε, το πρωί ονειρευόμαστε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο. Το μεσημέρι πάντως κοιμόμαστε λίγο: απομεινάρι της παιδι- κής υπακοής, όταν ο μεσημεριάτικος ύπνος ήταν η τιμωρία μας. Αλλά ποιος δεν έκλεισε μια […]

Κι ακόμα κι όταν κρατάμε τη σκέψη μας καθαρή, απαλλαγμένη από κάθε παραμόρφωση, και το διατυπώνουμε ρητά – όπως είναι το σωστό – ότι το “μεγάλο” δράμα της κλασσικής περιόδου ήταν αυστηρά αθηναϊκή υπόθεση και αποκλειστικό προϊόν της άμεσης δημοκρατίας του 5ου π.Χ. αιώνα, εστιάζοντας, άρα, στο θέατρο του Διονύσου στην καρδιά του αστικού χώρου κάτω από την Ακρόπολη, και πάλι κάτι δεν μας κάθεται καλά.

Ο λόγος, για τον όποιο η μαρξιστική ουτοπία μπόρεσε να κυριαρχήσει στη σκηνή της παγκοσμίας ιστορίας πάνω από έναν αιώνα και να παραμερίσει σχετικώς άκοπα τις ανταγωνιστικές αναρχικές κτλ. ουτοπίες, έγκείται πρώτα-πρώτα στην ικανότητα της να οργανώνει και να νομιμοποιεί μιά πολιτική δράση, σκοπός της οποίας ήταν βέβαια η εγκαθίδρυση της Ουτοπίας, αλλά της οποίας η αναγκαιότητα προέκυπτε ακριβώς από τη μη πραγμάτωση της Ουτοπίας.

Η Γραμματική της αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας

“…βραβεύτηκε με πολλούς τίτλους κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Οι μέθοδοι που παρουσίασε εφαρμόστηκαν υποχρεωτικά σε όλη την έκταση της Ρωσίας, αλλά και στην Κίνα. Ήταν επίσης ψεύτης, απατεώνας και απολυταρχικός.”