28 Μαΐου 2013 at 04:51

Το τέλος του Ανθρωποκεντρικού πολιτισμού και ο δεύτερος Μεσαίωνας

από

Το τέλος του Ανθρωποκεντρικού πολιτισμού και ο δεύτερος Μεσαίωνας

Το κείμενο του αναγνώστη μας Λ.Π. ελήφθη μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Το δημοσίευουμε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμφωνούμε σε όλα τα σημεία με το περιεχόμενο του. Εραν

Γράφει ο Λευτέρης Πανούσης

Ο Ποσειδώνας.The Triumph of Neptune floor mosaic from Africa Proconsularis (present-day Tunisia), celebrating agricultural success with allegories of the Seasons, vegetation, workers and animals viewable from multiple perspectives in the room (latter 2nd century)
Ο Ποσειδώνας.The Triumph of Neptune floor mosaic from Africa Proconsularis (present-day Tunisia), celebrating agricultural success with allegories of the Seasons, vegetation, workers and animals viewable from multiple perspectives in the room (latter 2nd century)

Η αυγή του πρώτου Μεσαίωνα

Ο χριστιανικός κόσμος που αναδύθηκε μέσα από τα ερείπια της παλαιάς Ρώμης, είχε να δώσει έναν λυσσαλέο αγώνα εναντίον του κλασικού ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, με διακύβευμα την ολοκληρωτική του επικράτηση ή την ολοκληρωτική του εξαφάνιση.
Οι ελληνορωμαϊκοί κώδικες αξιών  έπρεπε να εξοβελιστούν από το προσκήνιο της ιστορίας και στη θέση τους  να στηθεί  μια νέα πνευματική και πολιτική δεσποτεία ασιατικού τύπου, όπου ο άνθρωπος δεν θα ήταν το μέτρον των πάντων αλλά αντιθέτως ένα φτηνό και αναλώσιμο υποζύγιο, που θα αβγάταινε τα κέρδη, την ισχύ και τη δόξα των πνευματικών και κοσμικών του τύραννων.

Στο μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαϊκής ηπείρου, η ηγεσία του χριστιανισμού ενώθηκε με τους τοπικούς φεουδάρχες, ώστε να δημιουργήσουν από κοινού μια υποταγμένη γενιά δουλοπάροικων, που θα αντιλαμβάνονταν την παρούσα ζωή ως τόπον μαρτυρίου και θα στήριζαν τις μοναδικές τους ελπίδες για δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια και γνώση, σε μιαν άλλη ζωή, κάπου  στη μελλοντική βασιλεία των ουρανών.
Όπως συνέβη έστω και με καθυστέρηση στο «δικό μας» Βυζάντιο, όπου  ο ορθόδοξος χριστιανισμός αποτέλεσε την πνευματική ασπίδα του φεουδαρχισμού, για να μετατρέψει γενιές και γενιές ανθρώπων σε μάζες ειλώτων, απόλυτα εξαρτώμενες από τις διαθέσεις του επικυρίαρχου, του χωροδεσπότη, του αρχιεπίσκοπου και των κρατικών αξιωματούχων.

Ο κλασικός ελληνορωμαϊκός πολιτισμός στηρίζονταν στον Νόμο, η ισχύς του οποίου πήγαζε από την θεσμίζουσα εξουσία του Δήμου, που αποτελούνταν αποκλειστικά από πολίτες και θέσμιζε στον όνομα των ανθρώπων.
Ακόμα και στα πιο στυγνά ολιγαρχικά καθεστώτα της αρχαιότητας, όπως στη Σπάρτη ή στη Ρώμη της Συγκλήτου των πατρικίων, η «Θεία Βούληση»  δεν είχε τίποτα να κάμει με τους ανθρώπινους νόμους.
Η επικύρωση των θεσμών, γραπτών ή άγραφων, ανάγονταν είτε στη βούληση των «αρίστων», είτε στη βούληση του Δήμου.
Ο ελληνορωμαϊκός κόσμος ήταν κατεξοχήν Ανθρωποκεντρικός, σε βαθμό μάλιστα που αυτή η διαφοροποίηση του από τις ελέω Θεού ασιατικές δεσποτείες, προσδιόριζε τις έννοιες του πολιτισμού ή της βαρβαρότητας. Ρωμαίοι και Έλληνες αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους ως «μη βαρβαρο» κυρίως από το γεγονός ότι στον δικό τους κόσμο η ανθρώπινη υπόσταση έρχονταν πρώτη-πρώτη στην ιεράρχηση των κοσμικών εννοιών και η ανταπόδοση του Δικαίου ή η πολυπόθητη εύρεση της α- λήθειας, ήταν ζήτημα που αφορούσε την επί της γης ζωή και όχι κάποια αόριστη νήσο των μακάρων.

Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες που διαδέχθηκαν την αριστοκρατική Ρώμη, διατήρησαν τον ανθρώπινο άξονα στην επικύρωση της εξουσίας του, παρά το ότι περιεβλήθησαν το φωτοστέφανο της  ιερατικής αυθεντίας, αποδεχόμενοι τον τίτλο του pontifex maximus. Ωστόσο και πριν από τον Κωνσταντίνο, ελάχιστοι αυτοκράτορες αμφισβήτησαν την τυπική έστω εξουσία της συγκλήτου, να νομιμοποιεί τις αποφάσεις τους.
Εν ολίγοις ο βασικός άξονας  του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού ήταν ο Άνθρωπος και η οποιαδήποτε πολιτική, κοινωνική ή γνωστική μεταβολή κρίνονταν στο βαθμό που υπηρετούσε τον Άνθρωπο  – ακόμα και αν η εγγενής βία της εξουσίας, κατέληξε σε ανηλεείς διωγμούς, πολλάκις σε επίπεδο γενοκτονίας όπως η ισοπέδωση της Αττικής από τους Σπαρτιάτες, η λεηλασία της Καρχηδόνας από τον Σκιπίωνα  ή η ισοπέδωση της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο.

Η βαρβαρική πλημμυρίδα και ο εκφυλισμός της παραδοσιακής Ρωμαϊκής ισχύος, συνέβαλαν στη δημιουργία μιας Ευρώπης του χάους, όπου η ανθρώπινη ζωή μετρούσε πια ελάχιστα.
Οι ορδές των Ούνων και των Βανδάλων, που διέλυαν τα πολιτικά και κοινωνικά θεμέλια του αρχαίου κόσμου, απέδειχναν με τον πιο ωμό τρόπο ότι η αξιοπρέπεια, η περιουσία, η ελευθερία ακόμα και η επιβίωση, ήσαν αδύναμες  ανθρώπινες κατασκευές, που η επικύρωση τους ανάγονταν τελικώς στην ισχύ των ρωμαϊκών όπλων.
Οι βάρβαροι δεν κατέστρεψαν απλώς τη Ρώμη αλλά κατέστρεψαν τον ίδιο τον πυρήνα του αρχαίου κόσμου, στον οποίο η επίγεια ζωή ήταν το μόνο πεδίο σύγκρουσης του Καλού και του Κακού.

Ο πρώτος Μεσαίωνας ξεκίνησε ήδη, όταν οι άνθρωποι έχασαν την πίστη τους στον Άνθρωπο.

Η αυγή του δεύτερου Μεσαίωνα    

Τοιχογραφία των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, 19ος αιώνας, Βουλγαρία.
Τοιχογραφία των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, 19ος αιώνας, Βουλγαρία.

Η επίθεση του χριστιανισμού κατά του ανθρωποκεντρικού πολιτισμού δεν περιορίστηκε μόνον στους ανηλεείς διωγμούς των λεγόμενων εθνικών αλλά επεκτάθηκε ενάντια σε κάθε είδους πνευματική κίνηση, που αντιμάχονταν την ελέω Θεού κυριαρχία των καισάρων και των αρχιερέων τους.
Τα διατάγματα του Θεοδοσίου του 1ου δεν είχαν στόχο μοναχά τους ναούς του δωδεκάθεου αλλά επέτρεπαν στους χριστιανικούς όχλους να στραφούν με την ίδια μανία και κατά των γνωστικών αιρέσεων, οι οποίες προσπαθούσαν να διαμορφώσουν ένα άλλο πρόσωπο του χριστιανισμού, βασισμένο κυρίως σε αρχαιοελληνικές φιλοσοφικές αναζητήσεις.

Η ολοκληρωτική επικράτηση της ορθοδοξίας [με την έννοια φυσικά που είχε αυτή πριν από το σχίσμα] πάτησε ταυτόχρονα και στις χιλιάδες των θυμάτων της παλαιάς θρησκείας αλλά και στις εξίσου πολυπληθείς ομάδες των γνωστικών, μερικές εκ των οποίων εξοντώθηκαν ίσαμε και τον τελευταίο τους οπαδό.
Η σύγκρουση ορθοδοξίας-γνωστικισμού διεξήχθη ακριβώς απάνω στη διάσταση του Ανθρώπου ως θεσμίζουσας οντότητας και του ανθρώπου/υποζύγιου, που δέχεται ως αληθές, αυτό που οι γραφές και οι παπάδες ερμηνευτές τους, λέγουν πως είναι αληθές.
Στην ουσία, ο ορθόδοξος χριστιανισμός ταυτίστηκε με τον καισαροπαπισμό, όπου η κοσμική και η πνευματική εξουσία επιχειρούν συνασπισμένες να υποβιβάσουν τον πολίτη σε δουλοπάροικο και την ανθρώπινη εργασία σε δουλικό καταναγκασμό, με απώτερο στόχο κάποια μετά θάνατον δικαίωση, εφόσον βεβαίως ο πιστός εκτελεί κατά γράμμα, εν ζωή, τις προσταγές των αφεντικών του.

Ο φεουδαρχισμός που επικράτησε εν τέλει σε ολόκληρη την Ευρώπη, έστω και αν η περίοδος της εικονομαχίας, καθυστέρησε την έλευση του στην ανατολή, δεν θα μπορούσε να σταθεί αν προηγουμένως ο άνθρωπος δεν είχε νιώσει την ίδια την υπόσταση του να εξεφτελίζεται σε τέτοιο βαθμό.

Η μετατροπή του χριστιανισμού στο απόλυτο όργανο ανθρώπινης υποδούλωσης και η πανευρωπαϊκή επέκταση του πρώτου μεσαίωνα,   βασίστηκαν με τη σειρά τους στην  απόλυτη λήθη του κώδικα αξιών, που είχε στηρίξει τον ελληνορωμαϊκό κόσμο και προπαντός στο είδος της  γνωστικής  θωράκισης απέναντι στο Μηδέν της ύπαρξης .
Η φιλοσοφία των Ελλήνων αλλά και των ρωμαίων στωϊκών, σε όλη την ιστορική της πορεία, θεωρήθηκαν έργα του σατανά και απαγορεύθηκαν με ποινές που έφταναν σε φρικτά βασανιστήρια και τελική καύση επί της πυράς, για εξαγνισμό των φιλοσοφούντων.
Ο ελληνικός τρόπος σκέψης και ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας του ελληνορωμαϊκού στοχασμού, από τον Ηράκλειτο ίσαμε τον Σενέκα, εξορίστηκαν στο πυρ το εξώτερον και η λέξη Έλληνας κατέληξε να σημαίνει τον «ειδωλολάτρη»

Δεν ήταν όμως οι Έλληνες ως εθνότητα που έπρεπε να καταδιωχθούν στον έτσι κι αλλιώς πολυεθνοτικό και πολυφυλετικό φεουδαρχικό κόσμο αλλά ο Ελληνισμός ως Ανθρωποκεντρικό σύστημα αυτογνωσίας και αυτονομίας.

The embassy of John the Grammarian in 829, between the emperor Theophilos and the Abbasid caliph Al-Ma'mun.
The embassy of John the Grammarian in 829, between the emperor Theophilos and the Abbasid caliph Al-Ma’mun.

Ο πρώτος Μεσσαίωνας δέχτηκε θανάσιμο τραύμα, όταν η δυτικοευρωπαϊκή νόηση ήρθε σε επαφή με την λησμονημένη ελληνική κληρονομιά κατά τη διάρκεια της εποχής των σταυροφοριών. Ο στοχασμός του Αριστοτέλους, του Πλάτωνα ή του Ηράκλειτου ξαναμπήκε στην Ευρωπαϊκή ιστορία, από το παράθυρο των αραβικών μεταφράσεων.
Ο αιώνας της λογικής και το κίνημα του διαφωτισμού, δεν θα μπορούσαν να ανατείλουν, αν πρώτα δεν είχε ανακαλυφθεί εκ νέου, ο ανθρωποκεντρικός κώδικας αξιών του αρχαίου κόσμου.
Ο Ελληνισμός με την έννοια πάντα της Γνωστικής διαδικασίας, θα έμπαινε για άλλη μια φορά μπροστά, στην παλαιά διαμάχη του πολιτισμού έναντι της βαρβαρότητας.

Τέσσερις αιώνες μετά τον Λάϊμπνιτς και τον Ντεκάρτ, η ανθρωπότητα βρίσκεται πάλι στις απαρχές ενός νέου Μεσαίωνα.
Ο υποβιβασμός του ανθρώπου σε φτηνή παραγωγική μονάδα και ο κατακερματισμός κάθε είδους κώδικα αξιών, στα πλαίσια μιας εκχυδαϊσμένης μεταμοντέρνας αντίληψης, όπου τα πάντα αποτιμούνται μέσω οικονομικών όρων, προδιαγράφει ένα δεύτερο Μεσαίωνα.
Στον δεύτερο αυτό Μεσαίωνα, δεν θα είναι βέβαια οι αρχιερείς του χριστιανισμού ή οι ηγέτες μιας οποιασδήποτε μεταφυσικής πίστης, που θα αναλάβουν τη διακήρυξη της νέας δουλοκτησίας των μαζών αλλά οι γραβατωμένοι εκπρόσωποι απρόσωπων μηχανισμών, οι υψηλόμισθοι επιστάτες τραπεζών, χρηματοοικονομικών κολοσσών και άλλων συμμοριών, της αφανούς παγκοσμιοποιημένης εξουσίας.

Στην αρχαία διαμάχη του ανθρώπου κατά της υποδούλωσης του , που μόλις τώρα αρχίζει και θα διεξαχθεί χωρίς κανόνες, μέχρι την οριστική πτώση του Ανθρωποκεντρικού πολιτισμού, όπως τον γνωρίσαμε μετά την κατάρρευση των αυτοκρατοριών και της φεουδαρχίας , κυρίαρχο ρόλο θα παίξει για άλλη μία φορά, η λησμοσύνη του Ελληνισμού, ως γνωστικό σύστημα κατανόησης του κόσμου και του ανθρώπου μέσα στον κόσμο.
Όπως συνέβη και στον πρώτο Μεσσαίωνα, οι ελληνικές αξίες, δηλαδή ο άνθρωπος ως μέτρον των πάντων και  η μέσω του Λόγου διερεύνηση του Κόσμου, εσωτερικού ή εξωτερικού,  πρέπει να εξοριστούν από το προσκήνιο της ιστορίας.

Δεν είναι διόλου τυχαίο που η Ελλάδα επιλέχθηκε ως πεδίο διεξαγωγής ενός πρωτοφανούς πειράματος πνευματικής γενοκτονίας, σε μαζική κλίμακα.
Και δεν είναι αυτοί οι λιγοστοί  Έλληνες που ενδιαφέρουν τους μηχανικούς των ψυχών της παγκοσμιοποιημένης νεοδουλοπαροικίας. Έτσι κι αλλιώς και με τα δεδομένα της δημογραφικής εξέλιξης, αυτός ο θνήσκων λαός πρόκειται από μόνος του να εξαφανιστεί μέσα σε λίγα χρόνια.
Ήδη, προβλέπεται  βάσει μαθηματικών μοντέλων, ότι το 2050 θα υπάρχουν στον Ελλαδικό χώρο μόλις 2.500.000 Έλληνες, έναντι 10.000.000 λαθροαλλοδαπών, στην συντριπτική τους πλειοψηφία μουσουλμάνων.
Δεν χρειάζεται παρά λίγη υπομονή από τους εντολοδόχους της παγκοσμιοποιημένης λεηλασίας, για να εξαφανιστούν από την ιστορία οι ελληνόφωνες μάζες, που παθητικοποθημένες εως σημείου λωβοτομής, ήδη αναμένουν την εθνική τους ευθανασία.

Ο στόχος λοιπόν δεν είναι οι Έλληνες αλλά αυτό που εκπροσωπεί ο Ελληνισμός, στη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας.

Το τέλος του Ανθρωποκεντρικού πολιτισμού

Gravestone of a woman with her slave child-attendant, c. 100 BC
Gravestone of a woman with her slave child-attendant, c. 100 BC

Στην αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατία, ο νόμος είχε την επικύρωση της Βουλής και του Δήμου.
Ο Δήμος δεν ταυτίζονταν όμως με τον λαό της Αττικής, στον οποίο συμπεριλαμβάνονταν οι γυναίκες, οι μέτοικοι και οι δούλοι, που δεν διέθεταν δικαίωμα ψήφου.
Όσο και αν μας φαίνεται σήμερα «αντιδημοκρατικό» να αποκλείονται οι πολυπληθέστερες ομάδες πληθυσμού, από το δικαίωμα να αποφασίζουν για τους νόμους της πολιτείας των, ωστόσο αυτός ο περιορισμός της θεσμίζουσας κοινωνικής ομάδας, πρόσφερε στην Αθηναϊκή δημοκρατία το καίριο πλεονέκτημα του συνεκτικού και σχετικά ομοιογενούς χαρακτήρα του σώματος των πολιτών.

Οι Αθηναίοι πολίτες προστατεύονταν από την ολοκληρωτική μετατροπή τους σε εύκολα χειραγωγίσιμο όχλο και τον συνακόλουθο θάνατο της ουσίας της δημοκρατίας, με το να αποκλείουν τη λαθροεισβολή εντός του θεσμίζοντος Δήμου, όλων όσων δεν είχαν δεχθεί την Αθηναϊκή παιδεία και τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής τους.
Η συνεκτικότητα του σώματος των Αθηναίων πολιτών συντηρούνταν και ενισχύονταν με την συμμετοχή όλων των κοινωνικών στρωμάτων των πολιτών στις διδασκαλίες των θεατρικών έργων, όπου η ύπαρξη του χορού, έπαιζε τον ρόλο του ενδιάμεσου μεταξύ του κοινού και των πρωταγωνιστών, ενσωματώνοντας έτσι στη  δομή της τραγικής παράστασης τη δυναμική σχέση χορού/υποκριτών, κατ΄απόλυτη αναλογία της δυναμικής σχέσης μεταξύ ατόμου και κοινότητας, στην κοινή ιστορική τους πορεία.

Οι Έλληνες φαίνεται ότι κατανοούσαν τη λεπτή διαφορά μεταξύ ενός όχλου, που πείθεται ότι έχει δικαιώματα επειδή του εξασφαλίζονται άρτος και θεάματα και μιας κοινωνίας πολιτών, που διεκδικεί και ως ένα βαθμό πετυχαίνει, τη θέσμιση των κανόνων που ρυθμίζουν τη ζωή της.
Για να υπάρξει όμως μια πραγματικά θεσμίζουσα κοινωνία, είναι αναγκαίο να υφίσταται μια σχετικά διακριτή και αναγνωρίσιμη συλλογική συνείδηση, που θα απεικονίζεται στις ατομικές συνειδήσεις ως συλλογική ταυτότητα.
Αλλιώς, η κοινωνία των πολιτών μπορεί να μεταλλαχτεί σε μια κοινωνία μαζών, όπου τα πάντα θα εξισώνονται, σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο και εύπλαστο μάγμα.

Ο Παναγιώτης Κονδύλης ορθά διέκρινε τον θάνατο της αστικής δημοκρατίας και την ανάδυση μιας νέας τάξης πραγμάτων, που την αποκάλεσε «μαζική δημοκρατία».
Ο μεταμοντέρνος χαρακτήρας της μαζικής δημοκρατίας διαλύει οτιδήποτε μπορεί να σταθεί μέσα σε έναν κώδικα αξιών, αφήνοντας τον άνθρωπο γυμνό μπροστά στον αρχαίο τρόμο του Μηδενός και μετατρέποντας τον συνεπώς, σε εύκολα χειραγωγίσιμο θύμα.
Είναι ο ίδιος μηχανισμός που εξισώνει τον Μότσαρτ με τη γιουροβίζιον, τον μόδιστρο με τον ζωγράφο, τον διαφημιστή με τον στοχαστή ή τον πωλητή αυτοκινήτων με τον εκδότη.
Εργα της τέχνης, έργα του στοχασμού, έργα των χειρών των ανθρώπων, ισοπεδώνονται και λεηλατούνται σε μια άνευ προηγουμένου καταιγίδα πληροφοριών, όπου η μία εικόνα διαδέχεται και σβήνει την άλλη.
Όταν δεν υπάρχει καμία ιεράρχηση αξιών, απλώς δεν υπάρχουν αξίες.

Φοβάμαι ότι, αν θέλουμε να έχουμε μια εικόνα του μέλλοντος της ανθρωπότητας, θα πρέπει να φανταστούμε ένα αδιαφανές πέπλο που θα σκεπάζει τα πάντα.
Τα πρόσωπα μας, τις πράξεις μας, τη συλλογική ή την ατομική μας ταυτότητα.
Θα είμαστε όλοι ίδιοι, ομοιόμορφοι, ούτε μαύροι, ούτε άσπροι, ούτε Αλβανοί ούτε Εγγλέζοι, ούτε καλοί, ούτε κακοί.
Εύπλαστοι, άκακοι και ανώδυνοι, όσο οι μάζες των πλαστικών από τις οποίες παράγονται κατά δισεκατομμύρια τα είδη οικιακής χρήσεως…

Τα έθνη/κράτη που αναδύθηκαν μετά την κατάρρευση της φεουδαρχίας και των αυτοκρατοριών, προσπάθησαν να ενισχύσουν την ομοιογένεια και τη συνεκτικότητα των εθνικών τους πληθυσμών, μέσα στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής [βασιλευόμενης ή προεδρευόμενης]  δημοκρατίας, έτσι ώστε να επιτύχουν σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από ότι  οι δημοκρατίες των αρχαίων πόλεων, το ιδεατό όριο μιας θεσμίζουσας κοινωνίας.
Κι είναι γεγονός ότι ως ένα βαθμό και πριν αρχίσουν να κατρακυλάνε στις σύγχρονες απρόσωπες κοινωνίες των μαζών, τα έθνη/κράτη κατόρθωσαν να προσφέρουν στον άνθρωπο το ιστορικό μέγιστο ίσως, του δικαίου, της ασφάλειας, της ευημερίας και της ευνομίας.
Η ένσταση ότι ο εθνικισμός είναι υπεύθυνος για τις σφαγές των δύο παγκόσμιων πολέμων, δεν μπορεί να έχει ισχύ, από τη στιγμή όπου ουσιαστικά οι παγκόσμιοι πόλεμοι ήσαν κυρίως συγκρούσεις των υπολοίπων των αυτοκρατοριών ή του ολοκληρωτικού μεγαλοϊδεατισμού, μαύρου, κίτρινου ή κόκκινου, που οραματίζονταν την ίδρυση καινούριων αυτοκρατοριών.
Η Ιαπωνία για παράδειγμα δεν επιτέθηκε στο Περλ Χάρμπορ επειδή κινδύνευε η εθνική της υπόσταση και το μητροπολιτικό της έδαφος, αλλά επειδή ο αυτοκράτορας και οι σαμουράϊ του, βρισκόντουσαν ακόμα στην περίοδο των σογκούν, όπου ο ιδεατός στόχος της αυτοκρατορίας ήταν να εξουσιάζει όσο το δυνατόν περισσότερους λαούς, αντί να προσπαθεί να ομογενοποιήσει τον δικό της.
Σε αντίθεση με τον μεγαλοϊδεατισμό του Χίτλερ ή του Μουσσολίνι, άλλοι εθνικιστές ηγέτες όπως ο Κεμάλ, ο Βενιζέλος ή ο Φράνκο, σοφά ποιούντες, περιορίστηκαν να διαμορφώσουν συνεκτικά έθνη/κράτη, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εθνική ομοιογένεια, βάζοντας ένα λογικό όριο στην επέκταση των συνόρων τους.

Ένα από τα πρώτα έθνη/κράτη που δημιουργήθηκαν μετά από επανάσταση εναντίον μιας θνήσκουσας αυτοκρατορίας, ήταν το Ελληνικό.
Ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη είχε αρχίσει να διακρίνει την εικόνα ενός μέλλοντος, όπου τον κυρίαρχο άξονα της ευημερίας θα τον αποτελούσαν κοινωνίες με εθνική ομοιογένεια, που θα επανέφεραν το αρχαίο ιδανικό του ανθρώπου ως μέτρον των πάντων.
Οι αρχές του διαφωτισμού με τις οποίες μάλιστα είχαν ζυμωθεί οι Έλληνες διανοούμενοι της διασποράς, έκαμαν λόγο για μια αναβίωση των κλασικών ελληνικών αξιών του Λόγου, της ατομικής ελευθερίας και της ατομικής ευθύνης του καθενός, για την επίγεια ζωή του. Στοχαστές όπως ο Κοραής συνέδεαν την εθνική αναγέννηση της Ελλάδας [αλλά και των άλλων ευρωπαϊκών κρατών] με την επιστροφή στον ανθρωποκεντρικό πολιτισμό της αρχαιότητας, επιχειρώντας ένα ιστορικό άλμα δέκα περίπου αιώνων, αφού αφήνανε απέξω την περίοδο του βυζαντινού μεσαίωνα.

Η δημιουργία του νέου Ελληνικού έθνους/κράτους συγκίνησε στον καιρό της την ευρωαμερικανική κοινή γνώμη, που είχε ήδη προετοιμαστεί από τους διαφωτιστές  για την αναγκαιότητα του τέλους των δεσποτικών αυτοκρατοριών, όπως η Οθωμανική ή η Αυστροουγγρική.
Το κίνημα του φιλελληνισμού έβλεπε στον αγώνα του μικρού Ελληνικού έθνους μια αναβίωση του ανθρωποκεντρικού πολιτισμού τον οποίο επιπροσθέτως περιέβαλλε με τον ζωηρόχρωμο μανδύα του ρομαντισμού, δίνοντας στον Σταντάλ, στον Μπάϋρον και στον Ντελακρουά τις πηγές των καλύτερων εμπνεύσεων τους.
Εξίσου επηρεασμένοι από τον διαφωτισμό,  προοδευτικοί μονάρχες της εποχής, όπως ο Λουδοβίκος της Βαυαρίας , δεν δίστασαν να υποστηρίξουν τους Έλληνες, πιστεύοντας  ότι το μέλλον έτσι κι αλλιώς ανήκε στα έθνη/κράτη και σε ένα νέο ανθρωποκεντρισμό, όπου ο πολίτης θα είχε τη δυνατότητα, να αποφασίζει για τη ζωή του, έστω και μέσα από τη μεγαλοθυμία ενός φωτισμένου ηγεμόνα.
Η συλλογική επιθυμία των ευρωαμερικανών πολιτών να ανεξαρτητοποιηθεί η Ελλάδα, ήταν ένας από τους κύριους  λόγους στους οποίους οφείλεται η τελική επιτυχία της επαναστάσεως του 1821.

Το γεγονός ότι η Ελληνική επανάσταση είχε με το μέρος της την ευρωαμερικανική κοινή γνώμη, οφείλονταν κυρίως στην πνευματική ισχύ του ανθρωποκεντρικού πολιτισμού της κλασικής αρχαιότητας, έστω και αν αυτή πέρασε στην δυτική συλλογική συνείδηση μέσα από τα φίλτρα των συλλογικών φαντασιώσεων.
Ο Ελληνισμός  ήταν ένα από τα  συλλογικά οράματα της εποχής και οι Έλληνες καρπώθηκαν το φωτοστέφανο του.

Σε αντίθεση με ότι συνέβαινε σ τους αιώνες του διαφωτισμού και του τέλους των αυτοκρατοριών, ο 21ος αιώνας προβάλλει με το εφιαλτικό πρόταγμα της επιβολής ενός δεύτερου Μεσαίωνα.
Τη θέση του Μέτερνιχ, που υπεράσπιζε τα συμφέροντα της θνήσκουσας Αυστροουγγαρίας, την έχει καταλάβει σήμερα ο κ. Σόϊμπλε και οι όμοιοι του, οι οποίοι προετοιμάζουν έναν κόσμο, εντός του οποίου ο άνθρωπος θα αποτιμάται αποκλειστικά ως οικονομική/παραγωγική μονάδα.
Ο δεύτερος Μεσαίωνας της παγκοσμιοποιημένης αυτοκρατορίας των χρηματοπιστωτικών μεγαθήριων, που θα διανέμουν τον παραγόμενο πλούτο σύμφωνα με τη θεωρία του 1/3, διατηρώντας στις τοπικές εξουσίες κάποιες απολύτως διεφθαρμένες ελίτ, έχει βάνει στο στόχαστρο τον Ελληνισμό, ως έλλογη προσπάθεια του ανθρώπου για να κατανοήσει τον κόσμο.
Τα έθνη/κράτη που εξασφάλισαν τον μέγιστο βαθμό ευημερίας και ισονομίας στους πολίτες τους, πρέπει να εξαφανιστούν και στη θέση τους να αναδυθούν πολυπολιτισμικά μορφώματα, όπου θα διαλύεται κάθε προσωπικός ή συλλογικός κώδικας αξιών και η ανθρώπινη εργασία, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η ανθρώπινη ζωή, θα αξιολογούνται βάσει των τραπεζικών καταθέσεων ενός εκάστου.
Το «έδοξεν τη Βουλή και τω Δήμω», που επικύρωνε τον Νόμο στο όνομα του ανθρώπου, ήδη έχει αντικατασταθεί στην υπό εκκαθάρισιν Ελλάδα, από πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που παρακάμπτουν τη βουλή και επικυρώνουν την ισχύ των νόμων, βάσει των επιθυμιών μιας δράκας τοκογλύφων δανειστών.

Ο Ελληνισμός διώκεται σήμερα με την ίδια μανία που οι χριστιανικοί όχλοι κατεδίωκαν τους εθνικούς ή τους γνωστικούς στην αυγή του πρώτου Μεσαίωνα.
Στη θέση του «πίστευε και μη ερεύνα» της  παπαδίστικης ορθοδοξίας, εισάγεται πλέον η απόλυτη ισοπέδωση κάθε πίστης και κάθε στοχασμού, υπό τον πνευματικό οδοστρωτήρα της μετανεωτερικότητας.
Μια ζοφερή στρατιά εργατών/δούλων περιφέρεται στις ακριβοπληρωμένες οδούς της λαθρομετανάστευσης και μιλιούνια  απελπισμένων ανθρώπων σωρεύονται στις παγκόσμιες φαβέλες χωρίς ελπίδα, χωρίς κώδικες αξιών, χωρίς κουλτούρα, χωρίς συλλογική ταυτότητα.

Οι Έλληνες πληρώνουμε το τίμημα ότι η εθνική μας ταυτότητα συνδέθηκε στην παγκόσμια πνευματική κληρονομιά με τις αξίες του ανθρωποκεντρικού πολιτισμού. Δεν είμαστε βεβαίως εμείς  ο πραγματικός στόχος των πρωτεργατών του δεύτερου μεσαίωνα αλλά είμαστε αυτοί που πρώτοι-πρώτοι πρέπει να εξαφανιστούν από το προσκήνιο της ιστορίας, ώστε να πραγματωθεί σε συμβολικό επίπεδο το τέλος του Ανθρώπου, με τη μορφή που ως σήμερα τον γνωρίζαμε.
Αν η λέξη έλληνας κατάντησε στον πρώτο Μεσαίωνα να σημαίνει υβριστικά τον ειδωλολάτρη, δεν θα είναι διόλου περίεργο αν σε δύο ή τρεις γενιές θα ξεπέσει στη σημασία του εθνικιστή, του φασίστα ή του μαχαιροβγάλτη.

Γιατί το τέλος του Ανθρωποκεντρικού πολιτισμού, όπως όλοι οι ωραίοι θάνατοι, πρέπει να συμβεί και σε πραγματικό και σε συμβολικό επίπεδο.
Αλλιώς η πνευματική δύναμη του, μπορεί να ενεργοποιήσει για άλλη μια φορά τα ανακλαστικά του ανθρώπου, να σηκωθεί και να παλέψει για όλα όσα ορίζουν τη μοίρα του, σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο…

(Εμφανιστηκε 1,696 φορές, 1 εμφανίσεις σήμερα)

Δείτε ακόμη:

Κάντε ένα σχόλιο

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.