Μπορούμε να θεωρήσουμε ως Υποκείμενο την ύπαρξη που έχει, κατ’ αρχήν, συνείδηση του εαυτού της. Αυτό το Υποκείμενο έχει τρεις γενικές διαβαθμίσεις: το άτομο, η ομάδα, το ανθρώπινο γένος. Μια ιδέα, προκειμένου να γίνει υλική δύναμη, είναι απαραίτητο να εκφραστεί ως αλήθεια απόλυτη και αντικειμενική, να παρουσιάζεται δηλαδή υπεράνω κριτικής και να έχει απαραιτήτως έναν φυσικό φορέα, ένα ανθρώπινο υποκείμενο.

«Εις τίνα ν’ αποδοθή το πραξικόπημα τούτο κατά της ελληνικής ενότητας, το προκληθέν διά τον ψηφίσματος των αυτοχθόνων και ετεροχθόνων; Εις τον βασιλέα Όθωνα; Όχι. Εκείνος ήτο καθ’ όλον τον χρόνον της βασιλείας τον ο πανελληνικώτατος των Ελλήνων, μεγαλοϊόδεάτης υπό πάσαν έποψιν ψυχή τε και σώματι. Εις τον ελληνικόν λαόν; Ο ατυχής λαός, εξ ονόματος τον οποίον τοσαύτα ετελέσθησαν εγκλήματα κατά το χρονικόν τούτο από της ιδρύσεως τον ελληνικού κράτους διάστημα, υπήρξεν όλως ξένος και αμέτοχος προς τας συζητήσεις της Εθνοσυνελεύσεως, ήτις κατά τύπους μόνον τον εξεπροσώπει.»

Ο Αριστοτέλης, η ευτυχία και ο σύγχρονος πολιτισμός Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Ο Αριστοτέλης στο έργο του «Πολιτικά» είναι ξεκάθαρος. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό ον. Με άλλα λόγια η πόλη δεν δημιουργήθηκε από την ανάγκη της […]