Ἐκτύπησεν, ἐμωλωπίσθη, ἐπρήσθη, καὶ μισοπνιγμένος, παγωμένος, ἐπάτησεν ἐπὶ τῆς ξηρᾶς. Ἦτο λυκαυγὲς ἤδη. Ἀφοῦ ἐβυθίσθη ἡ βάρκα, ὕστερον ἤρχισε νὰ γλυκοχαράζῃ ὁ οὐρανός, διὰ νὰ «μετανοήσῃ ὅποιος ἐπνίγη», ἢ ἴσως, διὰ νὰ φωτισθοῦν τὰ ναυάγια.[

Το λιοντάρι τη χώρισε σε τρία μερίδια και είπε: «Το ένα θα το πάρω εγώ, σαν πρώτος που είμαι, αφού είμαι βασιλιάς. Το δεύτερο, ως μέτοχος με ίσα δικαιώματα. Το τρίτο μερίδιο θα σου φέρει μεγάλο κακό, αν δε θελήσεις να φύγεις».[

Φοβήθηκε στην αρχή η γυναίκα, μα ύστερα άρχισε να καλοπιάνει τον διάβολο: Πώς μπόρεσες, τόσο μεγάλος, να είσαι κλεισμένος στη μικρή μπουκάλα; Για δείξε μου!

Η αρχή της παροιμιακής φράσης του τίτλου βρίσκεται σε μια κωμωδία του Αριστοφάνη: «-Χαὐτηί γε γλαῦξ. -Τί φῄς; τίς γλαῦκ᾽ Ἀθήναζ᾽ ἤγαγεν;», που σημαινει: «Τούτο, κουκουβάγια. -Γλαύκα δηλαδή· παράξενο· άκουσες ποτέ να φέρνουν γλαύκες στην Αθήνα εδώ;»

«Το κάνει ο αφέντης, έχει την άδεια να το κάνει κι ο δούλος.», «Αν είναι ο αφέντης πλεονέκτης, οι συγγενείς του είναι άρπαγες.»

Οι εν Λονδίνω κλέπται είναι τιμιώτατοι και ακριβέστατοι περί τη διανομήν, αν δε τις φανή καταχραστής, ή θανατούται ή καταγγέλεται εις την αστυνομίαν.

Ένας Γέρος σε φτώχειας ανάγκη, / άλλον τρόπο να ζήσει δεν είχε, / χώρια ξύλα να κόφτει στον λόγγο, / μεταβιάς το ψωμί του να βγάζει. / Μιαν ημέρα βαριά φορτωμένος, / περπατώντας σ’ ορθό μονοπάτι, / Οχ τον κόπο και κάμα του ήλιου / την ανάσα να πάρει δε φτάνει.

«Όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια.» [= οι άνθρωποι δεν είναι όλοι της ίδιας αξίας, ικανότητας ή τιμιότητας· οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους. Σ’ ένα κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη, διαβάζουμε: Άνοιξε τα φεγγιά σου,[1] μωρέ, κοίταξε: Όλα τα δάχτυλα είναι […]

«Στον φτωχό φτώχεια, στον πλούσιο πλούτη.», «Το χρήμα προσκαλεί χρήμα και η δυστυχία προσκαλεί δυστυχία.», η ισπανική «Το χρήμα πάει στο χρήμα κι η ακαμωσιά στον άρχοντα.»

Εις μίαν επαρχιακήν πόλιν εγνώρισα κάποιον μεσίτην ελαφρόμυαλον, ο οποίος κατώρθωσε διά της εργασίας του να κάμη περιουσίαν. Τον άνθρωπον τούτον ήκουσα μίαν ημέραν να λέγη: «Εν όσω ήμουν φτωχός, ο κόσμος έλεγεν: «Ο Σπύρος είνε τρελός. — Τώρα που έκαμα περιουσίαν, ο κόσμος λέγει: — Ο κυρ Σπύρος είνε νευρικός».