Η λατινική λέξη casus έχει διάφορες σημασίες· σημαίνει καταρχάς πτώση, κατάπτωση· μεταφορικώς σημαίνει ολίσθημα, σφάλμα, σύμπτωμα, συμβεβηκός, συμβάν, κίνδυνος· δηλώνει ακόμη τον καιρό, την ευκαιρία, την αφορμή: «casus pugnandi» είναι ο καιρός του μάχεσθαι· bello σημαίνει πόλεμος· η λέξη προέρχεται από το απαρχαιωμένο buellum, που δήλωνε τη διμαχία· «dellum civile» είναι ο εμφύλιος, ο επιδήμιος πόλεμος

Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονεῖν; εἰπὲ οὖν αὐτῇ ἵνα μοι συναντιλάβηται. ἀποκριθεὶς δὲ εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ’ αὐτῆς…»

Όταν η στατική της societas civilis υποχώρησε μπροστά στη δυναμική του καπιταλισμού, δεν μπορούσε πια να γίνει λόγος για συντηρητισμό με την ανόθευτη έννοια της διαφύλαξης μιας θεόδοτης, αιώνιας και ιεραρχικής τάξης επί της γης.

«Μή ἀπατᾶτε δέ τόν ἑαυτόν σας μέ τήν ἰδέαν, ὅτι εἶναι δυνατόν καί εἰς τήν γῆν νά θησαυρίζη κανείς καί εἰς τόν Θεόν νά εἶναι προσκολλημένος. […] Ἤ θά μισήσετε τόν πλοῦτον, διά νά ἀγαπήσετε τόν Θεόν, ἤ θά προσκολληθῆτε εἰς τόν πλοῦτον καί θά καταφρονήσετε τότε τόν Θεόν.»

Γιατί η διαπίστωση, ότι μόνον μέσα από την αντιπαράθεση με ορισμένα γνωρίσματα των Νέων Χρόνων συμπυκνώθηκαν ορισμένες ιδεολογικές θέσεις για να συγκροτήσουν ό,τι εκ των υστέρων ονομάσθηκε «συντηρητισμός», δεν εξυπονοεί eo ipso ότι αυτές γεννήθηκαν ex nihilo και αναγκαστικά μέσα σε τούτη την αντιπαράθεση και εξ αιτίας της.

Το κάθε κυρίαρχο κράτος ή η κάθε κυρίαρχη εξουσία έχει το δικαίωμα να συλλαμβάνει ανθρώπους από άλλες χώρες μόνο και μόνο επειδή αυτοί εισέρχονται ή παρεπιδημούν, δίχως άδεια, στην επικράτειά της, όμως δεν έχει, π.χ., το δικαίωμα να τους ξυλοκοπήσει, γιατί η ίδια διακηρύσσει το ανθρώπινο δικαίωμα της σωματικής ακεραιότητας, λες και η σύλληψη καθ’ εαυτήν δεν αποτελεί eo ipso άρση του δικαιώματος του ατόμου να διαθέτει το σώμα του όπως θέλει!

Η νομισματική ένωση αποτελεί λ.χ. ένα εγχείρημα, το οποίο λογικά και in absracto προωθεί την ενοποιητική διαδικασία. Αν όμως η εφαρμογή της γεννήσει σφοδρούς αγώνες ανακατανομής και μείζονες αστάθειες, τότε ό,τι είχε σχεδιασθεί ως δρόμος προς την ενοποίηση θα μεταβληθεί σε αιτία αδιέξοδης διαπάλης.

Αντίθετα, η ελληνική πλευρά δεν έχει τη δυνατότητα (με ελάχιστες παρήγορες εξαιρέσεις) να αποσπάσει από τον μεγάλο και συμπαγή τουρκικό γεωγραφικό όγκο ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κομμάτι χωρίς να περιπλακεί, mutatis mutandis, στο τραγικό δίλημμα του 1922.

Vita στα λατινικά λέγεται η ζωή, το ζην, ο βίος, ο χρόνος του βίου, η βιοτή, η βίου διαγωγή, ο τρόπος του βίου, η δίαιτα· vita rustica λέγεται η εν αγρώ δίαιτα, η αγροτική ζωή· vivo vitam tutam σημαίνει ασφαλώς τον βίον διάγω, ζω μια ζωή ασφαλή.

Το λατινικό ρήμα nolo (nolui, nolle) σημαίνει δεν θέλω να κάνω κάτι, ου βούλομαι τι ποιείν·[1] η λέξη volo (volui, velle) μεταφράζεται βούλομαι, θέλω να κάνω κάτι.