Τον Ιούνιο του 1894, ο Δημήτριος Βικέλας, έλαβε μέρος στο Διεθνές Αθλητικό Συνέδριο των Παρισίων, το οποίο διεξήχθη χάρη στην επιμονή του Γάλλου φιλέλληνα και παιδαγωγού, Pierre de Couberdin. Στο συνέδριο αυτό, ο Βικέλας συμμετείχε ως εκπρόσωπος της Ελλάδος και, εξελέγη πρόεδρος μίας επιτροπής, η οποία είναι γνωστή ως τις μέρες μας, με την ονομασία «Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή» (ΔΟΕ)

Ένα τρίτο άρθρο παρουσίαζε ως μία μορφή «μετασεξουαλικής κακοποίησης» τον αυνανισμό, καθώς οι άνδρες σκέφτονται κατά τη διάρκεια του αυνανισμού γυναίκες, χωρίς να έχουν ζητήσει εκ των προτέρων τη συγκατάθεσή τους για να τις συμπεριλάβουν στη φαντασία τους.

Κάθε σπίτι ζυμώνει μια φορά τη βδομάδα ή έστω κάθε δέκα μέρες, αφού πέρα από τον κόπο της νοικοκυράς και τις άλλες δυσκολίες, απαιτείται και αρκετός χρόνος, ο οποίος είναι πολύτιμος, γιατί και άλλες δουλειές περιμένουν. Οι δε φούρνοι είναι αυτών προδιαγραφών, να χωράνε, δηλαδή, το ψωμί του δεκαημέρου, γιατί άμα μείνει και περισσότερο ξεραίνεται.

Οι Έλληνες στέκονται στο ύψος των περιστάσεων μόνο όταν διαθέτουν πρόταγμα και όραμα. Στη φάση που διανύουμε  επειδή κάποιες δυσκολίες φαίνεται να έχουν αμβλυνθεί, και είναι μόνιμη η έλλειψη οράματος, το ελληνικό πολιτικό σύστημα μοιάζει να ξαναπέφτει στον γνώριμο παλιό χυλό του ΓΑΠ. Και επειδή δεν υπάρχει αντιπολίτευση η οποία να φέρνει εμπόδια στην κυβέρνηση –και τα μεγαλύτερα αντιπολιτευτικά κόμματα υπερθεματίζουν σε μια πολιτική κατευνασμού–, η Ελλάδα κινδυνεύει από μια  ασπόνδυλη και τελικά βλαπτική πολιτική.

Η μετακίνηση πάντα ήταν μια από τις βασικότερες και πιο καθοριστικές για τον πολιτισμό δραστηριότητες του ανθρώπου. Επόμενο είναι ότι, διαχρονικά και διαγλωσσικά, όλα τα μέσα μετακίνησης, από τα πρώτα ζωήλατα είδη μέχρι τα υπερσύγχρονα σημερινά διαστημικά σκάφη, έδωσαν πλουσιότατο υλικό για γλωσσικές μεταφορές. Στην ελληνική κοινωνία αυτά έχουν έντονο συνδηλωτικό χαρακτήρα – αρκεί να σκεφτεί κανείς τι εικόνες φέρνει στον νου του η συμπεριφορά του Έλληνα οδηγού και πόσες μειωτικές εκφράσεις και χαρακτηρισμοί αποτελούν καθημερινό φαινόμενο στους δρόμους της χώρας, ιδίως των μεγαλουπόλεων.

Ένα ελληνικό ποίημα, το οποίο γράφτηκε στη διάρκεια της Κατοχής, το χειμώνα του 1942-1943, κυκλοφόρησε αρχικά σε χειρόγραφα αντίγραφα, διαβάστηκε σε συγκεντρώσεις αντιστασιακού χαρακτήρα και δημοσιεύτηκε το 1944. Πρόκειται για ένα μεγάλο συνθετικό ποίημα, με υπερρεαλιστικά στοιχεία και με περιεχόμενο που αναφέρεται σε εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες.

Οι περισσότεροι Έλληνες όταν σκέφτονται την προοπτική των «ιδιωτικών πανεπιστημίων» εννοούν ότι κάποιος Φούφουτος θα ανοίξει μαγαζάκι με αμφιθέατρα και θα κάνει μαθήματα σε πλουσιόπαιδα, τα δίδακτρα θα είναι αστρονομικά και θα απευθύνονται στους μπαμπαδομαμάδες της εγχώριας και ξένης πλουτοκρατικής τάξεως. Επί του θέματος ακούγονται διάφορες τρέλες — τρέλες ακούγονται επί όλων των θεμάτων.

«… πίστεψαν, φαίνεται, πως μέσα στα στοιχεία υπάρχει ψυχή, επειδή το όλο είναι ομοειδές με τα μέρη του. Ώστε είναι αναγκασμένοι να πουν, ότι και η ψυχή είναι ομοειδής με τα μέρη της, αν, πράγματι, τα ζώα γίνονται έμψυχα με το να παίρνουν μέσα τους ένα μέρος από το στοιχείο που τα περιβάλλει»

«… αν, ακριβώς, η ψυχή απλώνεται σε ολόκληρο το σώμα που αισθάνεται, είναι αναγκαίο, αν η ψυχή είναι ένα σώμα, στον ίδιο τόπο να υπάρχουν δύο σώματα. Κι όσοι υποστηρίζουν ότι η ψυχή είναι αριθμός, πρέπει να πιστεύουν ότι σε ένα σημείο υπάρχουν πολλά σημεία ή ότι κάθε σώμα έχει ψυχή, αν ο αριθμός που είναι η ψυχή, και έρχεται στο σώμα, δεν είναι διαφορετικός, και άλλος από εκείνον των σημείων που υπάρχουν μέσα στο σώμα»

Η στάση των Θεσσαλονικέων και η σφαγή τους στον ιππόδρομο της πόλης το 390 μ.Χ. είναι ένα θέμα που δεν έχει απασχολήσει ιδιαίτερα τη νεοελληνική βιβλιογραφία. Πέρα από το βιβλίο του Κόλια το 1935, μόνο τρία εξειδικευμένα άρθρα στην ελληνόγλωσση βιβλιογραφία (1966, 1990 και 2006) ασχολούνται με το ζήτημα. Αντιθέτως στην ξενόγλωσση βιβλιογραφία, είναι πάρα πολλά τα άρθρα και τα κεφάλαια βιβλίων σχετικά με την ύστερη αρχαιότητα, τον Θεοδόσιο και τον Αμβρόσιο, τα οποία ασχολούνται με τα γεγονότα του 390.