Πηγή: Απόστολος Β. Δασκαλάκης, Ιστορία Ελληνικής Χωροφυλακής (1936 – 1950) Εκδόσεις: Αρχηγείον Χωροφυλακής. Αθήνα, 1973.

Από την Πηνελόπη που ύφαινε και… ξε-ύφαινε προκειμένου να κερδίσει χρόνο για να αποφύγει να παντρευτεί κάποιον από τους μισητούς μνηστήρες μέχρι τον άρραφο χιτώνα του Χριστού και τον πλούσιο της παραβολής που «ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον» (Λουκ. 16,19), αλλά και το «αδειανό πουκάμισο» του Σεφέρη, η Ιστορία και η γραμματεία μας είναι γεμάτη από παραδείγματα στα οποία το ράψιμο ενός ρούχου είναι μια διαδικασία με ισχυρούς συμβολισμούς.

Για τον Αριστοτέλη τα φυτά στερούμενα σωματικής μεσότητας, ως πρωτόλεια μορφή ζωής, είναι αδύνατο να αντιληφθούν αισθητηριακά οτιδήποτε, αφού η απώλεια προσωπικής μεσότητας ακυρώνει και οτιδήποτε θα μπορούσε να τη διαταράξει. Όσο κι αν σε επίπεδο αφής ανταποκρίνονται στα ερεθίσματα της ζέστης ή του κρύου θα ήταν μάλλον παράλογο να ισχυριστεί κανείς ότι ακούν ή βλέπουν. Η περίπτωση να αισθάνονται και να μην μπορούν να το εκφράσουν δεν τίθεται από τον Αριστοτέλη, πολύ περισσότερο η πιθανότητα να εκφράζονται κιόλας, αλλά αυτό να μη γίνεται αντιληπτό από τον άνθρωπο γιατί βρίσκεται έξω από τις δικές του αντιληπτικές δυνατότητες.

Η συμπλήρωση εκατό δύο ετών από τη Μικρασιατική Καταστροφή και την πυρπόληση της Σμύρνης από τακτικούς Τούρκους στρατιώτες  και ατάκτους Τσέτες μάς δίνει την κατάλληλη αφορμή για να θυμηθούμε τα δύσκολα τριάντα χρόνια της Γενοκτονίας. Αναφέρομαι στην περίοδο 1894- 1924, κατά την οποία οι Οθωμανοί Σουλτάνοι, οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλικοί, βάσει σχεδίου, εξόντωσαν το Χριστιανικό στοιχείο, Έλληνες και Αρμενίους,  στη Μικρά Ασία, στον Πόντο και στην Ανατολική Θράκη.

Η κατάδειξη των γευστικών αποχρώσεων θα τεθεί ως επιπλέον παράγοντας της διαμόρφωσης της ψυχής. Η ψυχή τρεφόμενη από τις εμπειρίες δεν μπορεί παρά να διαπλάθεται από τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Οι αισθήσεις είναι δυνατό να συνδεθούν με μνήμες, δηλαδή να προσδώσουν συναισθηματική διάσταση σε ό,τι αντιλαμβάνονται. Τα τραγούδια, ως καλλιτεχνική εκδοχή του ήχου είναι σε θέση να οδηγήσουν σε έντονες συναισθηματικές εξάρσεις επιτείνοντας τόσο τη χαρά όσο και τη λύπη.

Η  παραλλαγή  αυτή  του  Επιτάφιου  Θρήνου  της  Παναγίας  είναι  από  τα  χωριά  της  ορεινής  Αχαΐας. Λεγόταν  κάθε  Μεγάλη  Παρασκευή  το  πρωί  από  τα  παιδιά  του  χωριού,  που  γυρνούσαν  από  σπίτι  σε  σπίτι,  όπως  τα  κάλαντα,  ως  τα  μέσα  της  δεκαετίας  του  1990  περίπου.

Η ψυχή είναι σε θέση να λειτουργεί γεννώντας σκέψεις και συναισθήματα με όλα τα ερεθίσματα των αισθήσεων, που φυσικά έχουν σωματική αφετηρία. Υπό αυτή την έννοια, οποιοσδήποτε σωματικός ακρωτηριασμός που στερεί δυνατότητες αναγκαστικά έχει και ψυχικές προεκτάσεις συρρικνώνοντας το πεδίο των ερεθισμάτων που μπορούν να τη θρέψουν.

«Ακόμη, ο ήχος ακούγεται στον αέρα και στο νερό, αλλά λιγότερο. Υπεύθυνος για τον ήχο, όμως, δεν είναι ο αέρας ούτε το νερό· αλλά πρέπει στερεά σώματα να χτυπήσουν μεταξύ τους και με τον αέρα. Κι αυτό συμβαίνει όταν ο αέρας μετά το χτύπημα μείνει στη θέση του και δε διασκορπιστεί. Γι’ αυτό, αν χτυπηθεί γρήγορα και δυνατά παράγει ήχο· γιατί πρέπει η κίνηση του σώματος που ραπίζει να προλάβει τη διάχυση του αέρα, όπως κάποιος θα χτυπούσε ένα σωρό ή μια στήλη άμμου, που κινείται γρήγορα»

Στο Ισλάμ, το να είσαι μουσουλμάνος εξαρτάται από την ομολογία πίστης. Δηλώνεις ότι πιστεύεις ότι ο Θεός υπάρχει και ότι είναι μοναδικός, ότι ο Μωάμεθ είναι ο αγγελιοφόρος του και, κατά συνέπεια, ότι το Κοράνι είναι ο λόγος του. Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα που να σε εμποδίζει να είστε μουσουλμάνος και υποστηρικτής της κοσμικότητας, γιατί αυτό που σε εμποδίζει είναι η Σαρία ως νομικό σύστημα. Ωστόσο, από τους πρώτους αιώνες, οι μουσουλμάνοι αποφάνθηκαν ότι το να είσαι μουσουλμάνος σημαίνει να έχεις πίστη αλλά και να υποτάσσεσαι στους κανόνες της Σαρία.

«Άλλη, όμως, είναι η ουσία της τροφής και άλλη του αυξητικού· γιατί, όταν πάρουμε το έμψυχο ως ποσότητα, το τρόφιμο παρέχει την αύξηση· όταν, όμως, το πάρουμε ως συγκεκριμένο πράγμα και υπόσταση, το τρόφιμο είναι τροφή· γιατί η θρέψη διατηρεί την υπόσταση του εμψύχου και αυτό υπάρχει όσο καιρό τρέφεται· και η τροφή προκαλεί τη γέννηση όχι εκείνου που τρέφεται, αλλά ενός άλλου, που είναι σαν κι αυτό που τρέφεται· γιατί ήδη η δική του υπόσταση υπάρχει και τίποτε δε γεννά το ίδιο τον εαυτό του, αλλά τον διατηρεί. Ώστε η αρχή αυτή της ψυχής είναι μια ικανότητα που διατηρεί αυτό που την έχει τέτοιο που είναι, ενώ η τροφή την καθιστά έτοιμη να λειτουργήσει. Γι’ αυτό, όταν το ον στερηθεί την τροφή, δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει» (416b13-21).