«Όσοι γύρ’σαν απ’ το αλβανικό πόλεμο, οι πλειότεροι δεν τα γλίτωσαν τα ποδάρια τ’ς, γιατί είχαν κρυοπαγήματα! Τ’ς ακρωτηρίαζαν οι γιατροί… για να ξεμπλέν’ (ξεμπλέκουν). Ούτε τα μέσα είχαν, αλλά ούτε και χώρο είχαν… Ποιος θα τ’ς γιατροπόρευε…

Δεκέμβριος λέγεται ο δωδέκατος και τελευταίος μήνας του έτους· επειδή στο ρωμαϊκό ημερολόγιο το έτος άρχιζε από τον Μάρτιο, ο Δεκέμβριος ήταν ο δέκατος μήνας, εξ ου και η ονομασία Δεκέμβριος, από το λατινικό decem, που σημαίνει δέκα. Προ του Καίσαρος, ο Δεκέμβριος είχε 29 μέρες, όπως και ο Ιανουάριος και ο Αύγουστος· ο Καίσαρ πρόσθεσε άλλες 2 μέρες.

Ο Αίας ο Τελαμώνιος ή Τελαμωνιάδης αναφέρεται ως γιος του Τελαμώνος και της Περιβοίας· ο πατέρας του ήταν βασιλιάς της Σαλαμίνας και η μητέρα του θυγατέρα του Πελοπίδου Αλκάθου, του βασιλιά των Μεγάρων· άλλοι λένε ότι με την Ευρύβια του Πορθάονος γέννησε ο Τελαμών τον Αίαντα. Συνήθως καταγράφεται ως Αίας ο Μέγας ή Σαλαμίνιος, ενίοτε και άνευ επιθέτου, σκέτο Αίας, επισημότερος ων του Αίαντος του Λοκρού.

Οι ιστορικές παρακαταθήκες, που κουβαλάει η ιστορία του λαού μας από το «ή ταν ή επί τας», της αρχαίας Ελλάδας , μέχρι το «Ελευθερία ή Θάνατος» του 1821, καθώς και ο τρόπος που διατυπώνονταν οι Ιταλικές αξιώσεις στο τελεσίγραφο που παρέδωσε τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου ο Iταλός πρεσβευτής Γκράτσι στον Ιωάννη Μεταξά, δεν άφηναν περιθώρια για άλλη απάντηση στον τότε κυβερνήτη της χώρας μας: «Ώστε λοιπόν έχουμε πόλεμο», ήταν τα λόγια του Μεταξά στον Ιταλό πρεσβευτή.

Σε σχέδιο του Αλέκου Παπαδάτου και σενάριο του Τάσου Αποστολίδη η ζωή και η φιλοσοφική σκέψη του Αριστοτέλη μεταμορφώθηκαν σε κόμικ (εκδ. Ίκαρος).

Ήταν δυο ξαδέρφια, χωριανοί μ’, κι είχαν μια ιταλικιά χειροβομπίδα, τότε που ’μασταν λιανοπαίδια, 15 χρονών, εκεί γύρα. Τ’ βάρ’γαν από ένα λιθάρι, αλλά δεν έσκασε. Κι όταν τ’ν πήρε το ένα το παιδί στα χέρια, τότε έσκασε! Δεν τ’ κόπ’καν δάχ’λα, αλλά απ’ τ’ λάμψη τυφλώθ’κε! Πάν’ τα φωτερά (μάτια)! Τά ’ταν τα μάτια του, αλλά δεν ήγλεπε ντιπ.

«Λέν’ τα πιδιά σήμιρα δε βρίσκουν δ’λειά κι κάθουντι… Ιγώ έκαμα ένα σουρό δ’λειές… Μέχρι κι στου Μισουλόγγι είχα πάει για μιρουκάματου… Δούλιψα σι νταμάρι… Μ’ είχαν διμένου μ’ αργανέλις (τριχιές) κι ιγώ έσπαγα του β’νό μι του κουμπρισέρ, για να φκιάσουν ασβέστη…».

Η παροχή της πνευματικής ιδιοκτησίας από ένα δικηγορικό γραφείο θα διασφαλίσει την ιδιωτικότητα των έργων σας. Είναι πολύ σημαντικό ένας άνθρωπος που έχει δημιουργήσει κάτι δικό του, με κόπο και αγάπη, να νιώθει την ασφάλεια πως κανείς δεν θα αντιγράψει το έργο του, χωρίς τη θέληση του. Όπως επίσης το πνευματικό δικαίωμα βοηθάει πολλούς ανθρώπους στη διασφάλιση καθαρών εσόδων και κερδών.

Το πρωί ελληνικά τραγούδια και το βράδυ εθνικοί χοροί. Ήταν αληθινό πανηγύρι. Οι χορευτές ήταν από τον ίδιο το λαό· χόρεψαν δύο Έλληνες υπηρέτες του, ένας γέρος καφετζής κι άλλα δύο νέα παιδιά, τεχνίτες από την πόλη. Οι ραψωδοί άφηναν το μαντολίνο και το βιολί να ηχήσουν και ο καθένας τους έλεγε μία σύντομη στροφή ή προσκαλούσε τους άλλους να χαρούν.

Αιωρούνται βέβαια ερωτήματα: Πώς ένα «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα», το τουρκικό του Κεμάλ, κάνει «εθνοκάθαρση», όπως γράφουν πιο κάτω; Άρα, στην «πατρίδα» του Κεμάλ υπήρχαν δύο έθνη, αλλοιώς πώς το ένα θα έκανε εθνοκάθαρση εις βάρος του άλλου; Και, ποιο άλλο «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα» έχει κάνει “εθνοκάθαρση”; To Παλαιστινιακό, το Κουβανικό, το Πολισάριο, εμείς το ’21, οι Σέρβοι πιο πριν, ποιοι; Χαρακτηρίζει η συμπεριφορά αυτή ένα τέτοιο κίνημα;