Η εκδοχή της ψυχής ως ένα είδος αρμονίας ανάμεσα στις αντιθέσεις του σώματος δε φαίνεται να πείθει τον Αριστοτέλη: «Κι όμως, η αρμονία είναι μια ορισμένη αναλογία ή σύνθεση των πραγμάτων που αναμίχθηκαν, και η ψυχή δεν μπορεί να είναι τίποτε από τα δύο» (407b 35-37). Για να αιτιολογήσει αμέσως: «… ταιριάζει περισσότερο να μιλούμε για αρμονία σε σχέση με την υγεία, και γενικά τις σωματικές αρετές, παρά σε σχέση με την ψυχή. Κι αυτό γίνεται ολοφάνερο, αν κάποιος προσπαθήσει να αποδώσει τα πάθη και τα έργα της ψυχής σε ένα είδος αρμονίας· γιατί είναι δύσκολο να τα συναρμόσει»

«Πρώτα πρώτα, όμως, δεν είναι σωστό να λέει ότι η ψυχή είναι μέγεθος· γιατί είναι φανερό πως, την ψυχή του σύμπαντος, τη θέλει να είναι όπως, για παράδειγμα, αυτό που ονομάζουν νου· […] Ο νους, όμως, είναι ένας και συνεχής, όπως ακριβώς η νόηση· και η νόηση και τα νοήματα· και τα τελευταία, με το να διαδέχονται το ένα το άλλο, αποτελούν ενότητα, όπως ο αριθμός, αλλά όχι όπως το μέγεθος»

«Οι Γερμανοί αυτόν τον Ρώσο, πο’ ’κανε (υποκρινόταν) ότι ήταν Πολωνός, τον είχαν για ορτινάντζα. Έτσι τ’ς έλεγαν αυτ’νούς που ’χαν για βοηθούς, τ’ς αιχμαλώτους, σαν υπηρέτες τ’ς είχαν όλοι οι αξιωματικοί, να τ’ς ψωνίζουν, να κ’βαλάν πράματα, να τ’ς λουστρίζουν τ’ς μπότες, να τ’ς σιάσουν τα ρούχα, να τα τ’νάξουν, να τα βάνουν στ’ς κρεμάστρες…. Μέχρι και τα λουριά απ’ τ’ν εξάρτυση γυάλιζαν. Οι Γερμανοί ήταν… τ’ κουτιού! Δεν έκαναν τέτοιες δ’λειές. Α, μπα… Οι Γερμανοί αξιωματικοί έτρωγαν σε λέσχες, οι φαντάροι τ’ς στ’ς στρατώνες…

Η υπεξαίρεση του αγώνα των Παλαιστινίων από το φονταμενταλιστικό ισλάμ μόνο κακά προοιωνίζεται. Αίμα δάκρυα, καταστροφές και απόλυτο αδιέξοδο. Και είναι προφανές πως μόνον εάν αποχωρήσει από το προσκήνιο και την ηγεσία του παλαιστινιακού λαού η ισλαμοφασιστική Χαμάς, θα μπορέσουμε και πάλι να υποστηρίξουμε με σθένος μία ρεαλιστική και δίκαιη λύση για το παλαιστινιακό.

«Αν, λοιπόν, κάποια από τις λειτουργίες ή τα πάθη της ψυχής τής ανήκει, η ψυχή θα μπορούσε να υπάρχει ξέχωρα από το σώμα· αν, όμως, τίποτα δεν τής ανήκει, δεν μπορεί να υπάρχει χωριστά…» (403a 11-13). Κατά συνέπεια: «Φαίνεται έτσι πως, και τα πάθη της ψυχής, όλα συνδέονται με κάποιο σώμα· το θάρρος, η πραότητα, ο φόβος, ο οίκτος, η τόλμη, επίσης η χαρά και η αγάπη και το μίσος· γιατί όταν εμφανίζονται αυτά, πάσχει και το σώμα με κάποιον τρόπο»

«Κάθι προυί η μάνα μ’ έβραζι τραχανά ή γάλα… Ή κανιά πίτα αν είχι φκιάσει του βράδυ… Οι γ’ναίκις τότι μαέριβαν του βράδυ, γιατί δούλιβαν ούλη μέρα στα χουράφια… Στου σκουλειό δεν έτρουγαμαν τίπουτα… Του μισημέρι π’ μας σκόλαγι ου δάσκαλους, έτρουγαμαν μια κι καλή… Τα βλαχόπ’λα (οι συμμαθητές της που ήταν παιδιά μετακινούμενων κτηνοτρόφων και περπατούσαν μέχρι και δύο ώρες για να έρθουν στο σχολείο) έπιαναν κάναν ίσκιου (δηλ. κάθονταν σε σκιερό μέρος) για να φάν’… Ψουμουτύρι έτρουγαν κάθι μέρα αυτά τα πιδιά…»

Μπορεί όλοι να γνωρίζουμε το «Ζ» του Ζορρό, όμως το τι σημαίνει ως σύμβολο των ρωσικών στρατευμάτων κατά την εισβολή στην Ουκρανία παραμένει μυστήριο, με τις θεωρίες να διαδέχονται η μία την άλλη. Εμείς θα μείνουμε στα καθ’ ημάς, στην αλφαβήτα, εξετάζοντας τα γράμματά της ως ξεχωριστές λέξεις, ή μάλλον ως λήμματα της κοινής νεοελληνικής γλώσσας.

Το μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Αλεξανδρούπολης  …ως σύμβολο στην καιόμενη Θράκη… Θορυβήθηκα όταν Θρακιώτης φίλος και συνάδελφος με ενημέρωσε ότι, αν η φωτιά περνούσε από την βορεινή πλευρά  της Εγνατίας οδού στην απέναντι, όπου βρίσκεται το μουσείο Φυσικής Ιστορίας της […]

Τὰ νερὰ εἶχον ἐκχειλίσει, κ᾿ εἶχον γίνει λίμνη γύρω μας, καὶ ἠπείλουν τὰ θεμέλιά μας. Τὸ κατώγι μας, ὅπως ὅλα τὰ κατώγεια, εἶχε πλημμυρήσει νερόν, κ᾿ εἴχομεν πληρώσει τρεῖς δραχμὰς εἰς τὸν Πακέτον, τὸν βαστάζον τῆς ἀγορᾶς, ὡς προσκολλημένον διαρκῶς εἰς τοῦ Ζιμπλοῦ τὸ μαγαζί, τὸ ἀντικρινό μας, διὰ νὰ τὸ ἀδειάσῃ. Μάταιος κόπος καὶ δαπάνη. Ἀποβραδὺς τὸ ἄδειαζεν ὡς ἔγγιστα, ἕως τὸ πρωὶ ἐγέμιζε πάλιν τρεῖς πιθαμὲς νερόν.

Ο ρόλος του Μεταξά υπήρξε καθοριστικός κατά το δίμηνο Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 1915, όταν η επέμβαση του ελληνικού στρατού στην Καλλίπολη, θα απορριφθεί από τον βασιλιά επί τη βάσει των δικών του επιχειρημάτων. Και όμως, μερικούς μήνες πριν, στις 6 Ιουλίου 1914, εν όψει πιθανού ελληνοτουρκικού πολέμου, υποστήριζε την απόβαση… ακριβώς στην Καλλίπολη!