Σκίτσα του Αρκά.

Έχει συχνά επισημανθεί (με αφετηρία κυρίως το σπουδαίο βιβλίο των Lakoff και Johnson «Metaphors We Live By» [=«Μεταφορές με τις οποίες ζούμε»], 1980) ότι οι γλωσσικές μεταφορές, πολύ περισσότερο από απλοί ρητορικοί μηχανισμοί, είναι βασικοί τρόποι να κατανοούμε και να προσδιορίζουμε τον κόσμο. Κατά βάθος απηχούν μια παλαιότερη εποχή, αποθηκευμένη βαθιά στη συλλογική μνήμη της γλώσσας, κατά την οποία ο άνθρωπος κατανοούσε τον κόσμο λιγότερο με αφαιρετικό συλλογισμό και περισσότερο μέσω αναγωγής σε άλλα αντικείμενα, ιδιότητες, φαινόμενα, που του ήταν οικεία.

Τον Ιούνιο του 1894, ο Δημήτριος Βικέλας, έλαβε μέρος στο Διεθνές Αθλητικό Συνέδριο των Παρισίων, το οποίο διεξήχθη χάρη στην επιμονή του Γάλλου φιλέλληνα και παιδαγωγού, Pierre de Couberdin. Στο συνέδριο αυτό, ο Βικέλας συμμετείχε ως εκπρόσωπος της Ελλάδος και, εξελέγη πρόεδρος μίας επιτροπής, η οποία είναι γνωστή ως τις μέρες μας, με την ονομασία «Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή» (ΔΟΕ)

Ένα τρίτο άρθρο παρουσίαζε ως μία μορφή «μετασεξουαλικής κακοποίησης» τον αυνανισμό, καθώς οι άνδρες σκέφτονται κατά τη διάρκεια του αυνανισμού γυναίκες, χωρίς να έχουν ζητήσει εκ των προτέρων τη συγκατάθεσή τους για να τις συμπεριλάβουν στη φαντασία τους.

Κάθε σπίτι ζυμώνει μια φορά τη βδομάδα ή έστω κάθε δέκα μέρες, αφού πέρα από τον κόπο της νοικοκυράς και τις άλλες δυσκολίες, απαιτείται και αρκετός χρόνος, ο οποίος είναι πολύτιμος, γιατί και άλλες δουλειές περιμένουν. Οι δε φούρνοι είναι αυτών προδιαγραφών, να χωράνε, δηλαδή, το ψωμί του δεκαημέρου, γιατί άμα μείνει και περισσότερο ξεραίνεται.

Το κλειδί  για την κατανόηση της λειτουργίας των ευχών είναι η –ευρέως αποδεκτή στις σύγχρονες προσεγγίσεις της γλώσσας– άποψη ότι η μη γνωστική διάσταση της γλωσσικής επικοινωνίας είναι εξίσου σημαντική με τη γνωστική. Δηλαδή η γλώσσα, εκτός από ανταλλαγή μηνυμάτων ανάμεσα σε πομπό και δέκτη, περιέχει ταυτόχρονα πολλούς κοινωνικούς διαπροσωπικούς στόχους: την έκφραση κατανόησης και αποδοχής, την επιβεβαίωση των κοινών πηγών νοήματος και ταυτόχρονα την αποτροπή της απειλής του προσώπου – με λίγα λόγια, στοχεύει στη συνοχή της κοινότητας.

Αρκάς: Ο Ιεροεξεταστής

Ένα ελληνικό ποίημα, το οποίο γράφτηκε στη διάρκεια της Κατοχής, το χειμώνα του 1942-1943, κυκλοφόρησε αρχικά σε χειρόγραφα αντίγραφα, διαβάστηκε σε συγκεντρώσεις αντιστασιακού χαρακτήρα και δημοσιεύτηκε το 1944. Πρόκειται για ένα μεγάλο συνθετικό ποίημα, με υπερρεαλιστικά στοιχεία και με περιεχόμενο που αναφέρεται σε εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες.

«Όσα σέρνει μια τρίχα γυναικός δεν τα σέρνει σκοινί καραβιού.», η ισπανική «Περισσότερα τραβά η κόρη παρά το σκοινί.», η αγγλική «Η τρίχα της γυναίκας σέρνει πλειότερα παρά ένα ζευγάρι βόδια.»

Άλλοτε στην Ελλάδα, ενώ η κοινωνία διαμελιζόταν, μέσα στα σπίτια η συσπείρωση των ατόμων κρατούσε καλά. Την ώρα που τα κόμματα, οι παρατάξεις, τα συμφέροντα συγκρούονταν μεταξύ τους, η οικογένεια μαζεμένη γύρω από το τραπέζι επιβεβαίωνε πως τα μέλη της θα ζούσαν συνασπισμένα και με οδηγό τους ένα ομαδικό ένστικτο επιβίωσης.