Οι δέκα χιλιάδες περιπλανώμενοι αλήτες που αναφέρει ο Όργουελ είναι οι ίδιοι άνθρωποι που οφείλουν να ζουν στην εξαθλίωση. Γιατί ο καπιταλισμός του 1930 μπορεί να μην τους είχε άμεση ανάγκη αλλά αποτελούσαν πρώτης τάξεως βιομηχανική εφεδρεία. Εξάλλου το περιθώριο των αλητών, με όλη την εγγενή κοινωνική παθολογία που συνεπάγεται, προτίθεται για τρομερή καπιταλιστική κατανάλωση, θα λέγαμε προς πάσα χρήση, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ο πραγματικός Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής Γράφει ο Γιάννης Σιατούφης Ο Σουλεϊμάν έχει μπει στη ζωή των Νεοελλήνων τον τελευταίο μήνα με αφορμή το τουρκικό σήριαλ με τον ομώνυμο τίτλο, που παίζεται από γνωστό ιδιωτικό κανάλι. Επειδή μεγάλη συζήτηση έχει αρχίσει […]

Αλέξανδρος ο Μακεδών: Η άνοδος Γράφει ο Μανόλης Πλούσος Ο Αλέξανδρος ως ιστορική προσωπικότητα έχει παρουσιαστεί με πολλούς τρόπους από τους ιστορικούς των νεώτερων χρόνων. Φιλόσοφος βασιλιάς, τυχοδιώκτης στρατιωτικός, αδίστακτος τύραννος, μισοπολιτισμένος Μακεδόνας. Απόψεις διαμετρικά αντίθετες οι οποίες όμως διαμορφώθηκαν […]

Άνιση σχολική επίδοση: Οι παρανοήσεις περί ευφυΐας & οι κοινωνικές ανισότητες της εκπαίδευσης Εισαγωγή Γράφει η Έφη Γεωργοπούλου            Η Κοινωνιολογία της εκπαίδευσης, που προέκυψε τη δεκαετία του 1950 ως κλάδος των κοινωνικών επιστημών, στα πλαίσια της προσπάθειας θεμελίωσης ενός […]

Σάββατο είναι, μη Φοβάσαι… Επεισόδιο 2: Ο Dany Brillant στο τσιν-τσιν! Γράφει ο Φώτης Μπατσίλας* Δυο πρόσωπα με παρακολουθούν συνεχώς, ένας Τζέκυλ κι ένας Χάυντ, τους ξέρω και τους δυο, κι αυτοί με ξέρουν, έτσι νομίζω, άρα έτσι είναι, ακούν […]

Γι’ αυτό και πήγαινε από σκάνδαλο σε σκάνδαλο. (Η δεύτερη ταινία του «Η χρυσή Εποχή» ήταν απαγορευμένη για δεκαετίες). «Αυτός ο τρελός έρωτας για το όνειρο, για την απόλαυση του να ονειρεύομαι, τελείως απαλλαγμένος από οποιαδήποτε ανάγκη για εξήγηση, είναι ένα από τα βαθιά αισθήματα που μ’ έφεραν κοντά στο σουρεαλισμό. Ο Ανδαλουσιανός σκύλος γεννήθηκε από τη συνάντηση ενός ονείρου μου μ’ ένα όνειρο του Νταλί. Αργότερα εισήγαγα όνειρα στις ταινίες μου, προσπαθώντας να αποφύγω τον λογικό κι επεξηγηματικό ρόλο που παίζουν συνήθως».

Ο Λευκός Πύργος είναι από τα πιο εμφανή και γνωστά ιστορικά κτίσματα της «νύμφης τον Θερμαϊκού». Αποτελείται από 6 ορόφους, έχει 34 μέτρα ύψος και 70 μέτρα περίμετρο. Αποτέλεσε μέρος των τειχών της πόλης, τα οποία ξεπερνούσαν κάποτε σε μήκος τα τέσσερα χιλιόμετρα (το αρχικό μήκος ήταν 8.000 μ.).

Ο βασιλιάς Όθων και οι Βαυαροί ΙΙ Του Ρωμιού η γνώση έρχεται το τέλος (Γουνανίν ακίλ σορανταν γκελιόρ) Τούρκικη δημώδης φράση* Γράφει ο Δημήτρης Τζήκας Μετά τον εμφύλιο πόλεμο του 1832 και την αναρχία που ακολούθησε, είχε γίνει σαφές και […]

Ο Πωλ Λαφάργκ, η τεμπελιά και η εργασιακή προπαγάνδα του καπιταλισμού  Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Και τι δεν ειπώθηκε για την εργασία. Για την προσφορά της εργασίας στην κοινωνία, αλλά και στον κάθε εργαζόμενο ξεχωριστά. Για την αναγκαιότητα της εργασίας […]

Στους αλεξανδρινούς χρόνους, η ονομασία Γραικοί συναντάται λιγότερο αλλά παραλλήλως προς το Έλληνες. Στο Βυζάντιο παράλληλα με το Ρωμαίοι χρησιμοποιείται, σε περιορισμένη έκταση, και το Γραικοί, προσλαμβάνοντας την ειδικότερη σημασία «ελληνορθόδοξοι» κατ’ αντιδιαστολή προς το Έλληνες (= ειδωλολάτρες, πολυθεϊστές) και το Λατίνοι (= χριστιανοί της Δύσης / ρωμαιοκαθολικοί). Τον 15ο αιώνα, (στη Σύνοδο της Φλωρεντίας) αναφέρονται «συνελθόντες Λατίνοι τε και Γραικοί».