Το πρώτο χαμόγελο αλλά και το πρώτο κλάμα το χαρίσαμε εις την μητέρα μας. Το πρώτο μυστικό μας το καταστήσαμε κτήμα της. Σε αυτή καταφεύγαμε για να γνωστοποιήσουμε την επιτυχία μας ή την αποτυχία  μας καθώς και για να ζητήσουμε την προστασία της όταν κάναμε καμιά αταξία και ο πατρικός λόγος θα ήταν ολίγον οξύς. Αυτή ήξερε να οικονομεί τις καταστάσεις με σοφία και αγάπη, προς όφελος του παιδιού.

Η θεαματική πρόοδος της τεχνολογίας, με τον εξοβελισμό των χειρωνακτικών εργασιών και την αντίστοιχη εκμηχάνιση σχεδόν σε κάθε δραστηριότητα, έθεσε στο περιθώριο πληθώρα παραδοσιακών επαγγελμάτων, πολλά από τα οποία διασώζονται μόνο ως επίθετα (προφανώς η άσκηση τέχνης αφορούσε τους απώτατους συγγενείς).

“Κάθε φαινόμενο στὸν κόσμο φέρει τὸν ἀριθμὸ τῆς κίνησῆς του, μέσα στὴν γενικὴ θεωρητικὴ συμπόσωση. Ἀλλὰ πόσες φορὲς μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἀντιλαμβανόμαστε, προσέχοντας τὸ οὐσιῶδες τῆς κίνησης, τὸν ῥυθμὸ μὲ τὸν ὁποῖο γεμἰζει τὸ ἄπειρο ποὺ συνήθως τὸ ἐννοοῦμε σὰν κ ε ν ό”.

Από την Πηνελόπη που ύφαινε και… ξε-ύφαινε προκειμένου να κερδίσει χρόνο για να αποφύγει να παντρευτεί κάποιον από τους μισητούς μνηστήρες μέχρι τον άρραφο χιτώνα του Χριστού και τον πλούσιο της παραβολής που «ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον» (Λουκ. 16,19), αλλά και το «αδειανό πουκάμισο» του Σεφέρη, η Ιστορία και η γραμματεία μας είναι γεμάτη από παραδείγματα στα οποία το ράψιμο ενός ρούχου είναι μια διαδικασία με ισχυρούς συμβολισμούς.

Η κατάδειξη των γευστικών αποχρώσεων θα τεθεί ως επιπλέον παράγοντας της διαμόρφωσης της ψυχής. Η ψυχή τρεφόμενη από τις εμπειρίες δεν μπορεί παρά να διαπλάθεται από τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Οι αισθήσεις είναι δυνατό να συνδεθούν με μνήμες, δηλαδή να προσδώσουν συναισθηματική διάσταση σε ό,τι αντιλαμβάνονται. Τα τραγούδια, ως καλλιτεχνική εκδοχή του ήχου είναι σε θέση να οδηγήσουν σε έντονες συναισθηματικές εξάρσεις επιτείνοντας τόσο τη χαρά όσο και τη λύπη.

Η  παραλλαγή  αυτή  του  Επιτάφιου  Θρήνου  της  Παναγίας  είναι  από  τα  χωριά  της  ορεινής  Αχαΐας. Λεγόταν  κάθε  Μεγάλη  Παρασκευή  το  πρωί  από  τα  παιδιά  του  χωριού,  που  γυρνούσαν  από  σπίτι  σε  σπίτι,  όπως  τα  κάλαντα,  ως  τα  μέσα  της  δεκαετίας  του  1990  περίπου.

Στο Ισλάμ, το να είσαι μουσουλμάνος εξαρτάται από την ομολογία πίστης. Δηλώνεις ότι πιστεύεις ότι ο Θεός υπάρχει και ότι είναι μοναδικός, ότι ο Μωάμεθ είναι ο αγγελιοφόρος του και, κατά συνέπεια, ότι το Κοράνι είναι ο λόγος του. Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα που να σε εμποδίζει να είστε μουσουλμάνος και υποστηρικτής της κοσμικότητας, γιατί αυτό που σε εμποδίζει είναι η Σαρία ως νομικό σύστημα. Ωστόσο, από τους πρώτους αιώνες, οι μουσουλμάνοι αποφάνθηκαν ότι το να είσαι μουσουλμάνος σημαίνει να έχεις πίστη αλλά και να υποτάσσεσαι στους κανόνες της Σαρία.

Η θεατρική παράσταση «ΕΙΤΕ ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ, ΕΙΤΕ ΦΕΓΓΕΙ ΜΕΝΕΙ ΛΕΥΚΟ ΤΟ ΓΙΑΣΕΜΙ» θα ανεβεί με την υποστήριξη του Δήμου Θεσσαλονίκης και τη Δ/νση Κοινωνικής Προστασίας και Δημόσιας Υγείας – Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής και Ισότητας Φύλων. Εντάσσεται στο πλαίσιο του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, στις 8 Μαρτίου κάθε έτους, και αποτελεί ένα μικρό  φόρο τιμής στη γυναίκα σύμβολο, µε μια συρραφή δραματοποιημένων λογοτεχνικών κειμένων διαφόρων περιόδων και συγγραφέων από τη Νεοελληνική και όχι µόνο Λογοτεχνία, εν είδη αφηγήσεων γυναικών στη δεκαετία του 1950, διανθισμένα με μουσικές και χορευτικές «ανάσες» της εποχής.

«Ούτε και το πάθος, όμως, έχει μία μόνο σημασία· αλλά τη μια σημαίνει κάποια φθορά που προκαλείται από το αντίθετο, ενώ την άλλη είναι μάλλον διατήρηση του όντος που βρίσκεται σε κατάσταση δυνατότητας από εκείνο που είναι σε εντελέχεια και όμοιο με το πρώτο, με τον ίδιο τρόπο που σχετίζεται η δυνατότητα με την εντελέχεια»

«Αν φταίει ο γάιδαρος, δεν πρέπει να χτυπά κανείς το σαμάρι.», «Χτυπούν το σακί κι έχουν το νου τους στον γάιδαρο.», «Χτυπούν το σακί κι έχουν το νου τους στον μυλωνά.», «Δεν πρέπει κανείς να χτυπά τ’ άλογο για λογαριασμό του γαϊδάρου.», «Όποιος δεν μπορεί να χτυπήσει τον άνθρωπο ας χτυπήσει το καπέλο.», «Να χτυπά το σκύλο και να ‘χει το νου του στον γάιδαρο.», «Χτυπούν το σκύλο κι έχουν το νου στ’ αφεντικό του.»