Χορεύοντας tango με τους Ναζί…

Γράφει ο Μανόλης Πλούσος

Τον Απρίλιο του 1994 ένα τηλεοπτικό συνεργείο του αμερικανικού καναλιού ABC περιφερόταν, φαινομενικά αθώα, στους δρόμους της μικρής επαρχιακής πόλης Bariloche στο βόρειο μέρος της Παταγονίας στην Αργεντινή. Ο πραγματικός σκοπός της δημοσιογραφικής αποστολής ήταν η έρευνα για φυγόδικους πρώην Ναζί που σύμφωνα με πληροφορίες είχαν βρει καταφύγιο στην Αργεντινή και πιο συγκεκριμένα στο Bariloche. Πράγματι, η δημοσιογραφική έρευνα αποκάλυψε δυο πρώην Ναζί που ζούσαν απλά και ήρεμα μια αστική ζωή μακριά από αδιάκριτα βλέμματα. Ο Reinhard Kopps, αξιωματικός των SS κυκλοφορούσε ελεύθερος με το όνομα Χουάν Μάλερ, ενώ ο Erich Priebke διοικητής στην αστυνομία των SS (Sicherheitspolizei), γνωστός ως «Ντον Ερίκο» στους ντόπιους, υπηρετούσε ως διευθυντής του γερμανικού σχολείου της πόλης με το πραγματικό του όνομα. Εκτός από τα δυο αυτά μεσαία στελέχη του ναζιστικού κόμματος του Χίτλερ, στην Αργεντινή βρήκαν καταφύγιο αρκετές ακόμη χιλιάδες Ναζί μετά το τέλος του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, είτε Γερμανοί, είτε συνεργάτες τους άλλης εθνικότητας, όπως Κροάτες, Ουκρανοί, Γάλλοι, Βέλγοι.

Η Αργεντινή δεν ήταν άγνωστη ως προορισμός μετανάστευσης για τους Γερμανούς. Ανάμεσα στους δυο παγκόσμιους πολέμους περίπου 250.000 Γερμανοί μετανάστευσαν στην Αργεντινή με την μεγάλη πλειοψηφία των ειδικευμένων εργατών να συγκεντρώνεται στα αστικά κέντρα, κυρίως στο Buenos Aires, ενώ στην επαρχία της Παταγονίας εγκαθίσταντο όσοι είχαν ενασχόληση με την γεωργία. Ο Γερμανός θεωρητικός του ναζισμού, Otto Rahn, θεωρούσε την Αργεντινή κάτι σαν «γη της επαγγελίας» για την Αρία φυλή. Όχι μόνο το περιβάλλον, που σε πολλές περιοχές θυμίζει έντονα το αλπικό τοπίο της Βαυαρίας, αλλά και η πολιτική κατάσταση της Αργεντινής δεν ήταν εχθρικές προς τους ναζιστές Γερμανούς. Η Αργεντινή δεν μπήκε στο πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων, παρά μόνο προς το τέλος του και αυτό για λόγους καθαρά σκοπιμότητας. Στην χώρα είχαν ευρεία απήχηση φασιστικές ιδέες, κυρίως ανάμεσα στην πνευματική ελίτ, που είχε ειδωλοποιήσει, κατά κύριο λόγο, τις αντιλήψεις και το κράτος του Μουσολίνι. Ειδικά κατά την δεκαετία του 1930 χιλιάδες υποστηρικτές των φασιστικών ιδεών εξορμούσαν στους δρόμους των πόλεων ευαγγελιζόμενοι μια νέα φασιστική εποχή για την Αργεντινή. Αντίστοιχα, οι Γερμανοί μετανάστες, οι Auslandsdeutsches, μεταλαμπάδευαν τις ναζιστικές ιδέες μέσα από τα εκατοντάδες σχολεία που είχαν ιδρύσει καθώς και από τις γερμανόφωνες εφημερίδες τους, όπως η Argentinische Tageblatt. Με την συμβολή και του ναζιστικού καθεστώτος από την «μητέρα- πατρίδα» μέχρι και την έναρξη του πολέμου είχε συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό η ναζιστικοποίηση του γερμανικού πληθυσμού της Αργεντινής. Πολλά μέρη όπου κατοικούσαν Γερμανοί μετανάστες αποτελούσαν ουσιαστικά μικρογραφίες της ναζιστικής Γερμανίας. Πάντως και εντός της αργεντίνικης κοινωνίας ο αντισημιτισμός που διέδιδαν οι Ναζί δεν ήταν άγνωστος. Μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έτρεφε μίσος για τους Εβραίους θεωρώντας τους υπεύθυνους για την οικονομική κρίση του 1929.

Ένας από τους πλέον φλογερούς υποστηρικτές των φασιστικών ιδεών ήταν και ο Αργεντινός Juan Peron. Έχοντας μπει στην στρατιωτική ακαδημία σε νεαρή ηλικία (ήταν μόλις 16 ετών) γρήγορα ανήλθε την κλίμακα της ιεραρχίας και το 1939 εστάλη στην Ιταλία για συνεκπαίδευση με τα φασιστικά στρατεύματα του Μουσολίνι. Η παραμονή του στην Ιταλία τον γέμισε θαυμασμό για το φασιστικό καθεστώς, την οργάνωση της πολιτείας, τον ενθουσιασμό και την κινητοποίηση των εργατών και κυρίως τις παρελάσεις. Έκτοτε έκανε σκοπό ζωής του να μεταλαμπαδεύσει τις ιδέες του φασισμού πίσω στην πατρίδα του. Το 1943 συμμετείχε στο στρατιωτικό πραξικόπημα που έφερε στην εξουσία τον Pedro Pablo Ramírez. Ο νέος δικτάτορας, που δεν μακροημέρευσε, δεν διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με τη ναζιστική Γερμανία, ενώ αρκετές αντισημιτικές ομάδες, όπως η Alianza Libertadora Nacionalista, στοχοποίησαν πολλούς Εβραίους σε αρκετές πόλεις, με την αντίστοιχη ένοχη ανοχή των αργεντίνικων δυνάμεων ασφαλείας… Μέχρι και το τέλος του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ο Περόν είχε καταφέρει να ανέλθει την στρατιωτική ιεραρχία, να επιβιώσει των συνεχών πραξικοπημάτων και εν τέλει να πάρει την εξουσία ο ίδιος το 1946 μετά από εκλογές.

Με την ανάρρησή του στον προεδρικό θώκο ο Περόν εφάρμοσε, όπως ήταν φυσικό, τα διδάγματά που πήρε από τα φασιστικά καθεστώτα. Ισχυρός κρατικός παρεμβατισμός με εθνικοποίηση βασικών παραγωγικών υποδομών, όπως των σιδηροδρόμων, του ηλεκτρισμού και των λιμανιών, προσωπικός έλεγχος επί των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά και βελτίωση των συνθηκών εργασίας των εργατών με ιατροφαρμακευτική περίθαλψη καθώς και αυξήσεις στους μισθούς τους. Όλα τούτα, βεβαίως, δεν τα εφάρμοσε από αγνό ενδιαφέρον για τους εργάτες, αλλά μάλλον ως λαϊκίστικη τακτική προσεταιρισμού τους στις κάλπες. Ο στόχος του, όμως, για γενικότερη ανάπτυξη και εκσυγχρονισμό της Αργεντινής απαιτούσε σύγχρονο και εκπαιδευμένο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό, το οποίο η χώρα δεν διέθετε τότε. Λύση στο πρόβλημα έδωσε το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου και η διάλυση του γερμανικού Ράιχ, που τόσο θαύμαζε ο Περόν. Οι σύμμαχοι, με το που έληξε ο πόλεμος, επιδόθηκαν σε ένα ανελέητο κυνήγι για την απόκτηση των επιστημονικών επιτευγμάτων των Ναζί, αλλά και την σύλληψη, με σκοπό να αξιοποιηθούν αργότερα, ναζιστών επιστημόνων. Η πλειοψηφία κατέληξε στους δυτικούς συμμάχους, Η.Π.Α. και Αγγλία (επιχείρηση Paperclip), ενώ αρκετούς κατάφερε να αρπάξει και η σοβιετική πλευρά. Ο Περόν ακολούθησε την ίδια τακτική, αλλά με μικρότερο βαθμό επιτυχίας. Το τέλος του πολέμου ακολούθησε μια περίοδος κυριολεκτικού χάους στην Ευρώπη, με χιλιάδες στελέχη των Ναζί και συνεργάτες τους να «χάνονται» από προσώπου γης… Οι δίκες της Νυρεμβέργης είχαν τρομοκρατήσει τα στελέχη του πρώην ναζιστικού κόμματος που έψαχναν απεγνωσμένα δρόμους διαφυγής από την Ευρώπη, ώστε να αποφύγουν ενδεχόμενη σύλληψη και καταδίκη. Περίπου 400.000 χιλιάδες στελέχη και συνεργάτες των Ναζί κατάφεραν να αποφύγουν την σύλληψη και να «εξαφανιστούν», με την Αργεντινή να καταφέρνει να προσελκύσει γύρω στις 40.000 χιλιάδες εξ αυτών.

Από την στιγμή που εξελέγη πρόεδρος ο Περόν, ξεκίνησε μια κεκαλυμμένη επιχείρηση για την προσέλκυση φυγόδικων Ναζί. Οι τελευταίοι, σαν έτοιμοι από καιρό, είχαν ήδη οργανώσει, κυρίως σε μικρές ομάδες, δίκτυα φυγάδευσης μακριά από την Ευρώπη (ratlines). Ουσιαστικά επρόκειτο για ένα δίκτυο αλληλοβοήθειας που εξελίχτηκε στην περιβόητη, αν και όχι απόλυτα τεκμηριωμένη, ODESSA (Organization der Ehemaligen SS-Angeborigen), Οργάνωση των πρώην Ναζί. Η Αργεντινή, και συνολικά η νότια Αμερική, αποτέλεσαν ιδανικό μέρος για να κρυφτούν. Ο Simon Wiesenthal σημειώνει χαρακτηριστικά: «Μέχρι την πτώση του καθεστώτος του Περόν το 1955 η Αργεντινή ήταν η γη της επαγγελίας για υψηλόβαθμους Ναζί». Άλλωστε, στην Αργεντινή υπήρχε ισχυρή γερμανική μειονότητα, εν πολλοίς εμποτισμένη και με το φασιστικό δόγμα. Ο Περόν, εν γνώσει των δυτικών συμμάχων, δημιούργησε μια υπηρεσία πληροφοριών (DIPN), άμεσα ελεγχόμενης από τον ίδιο, με επικεφαλής έναν Γερμανοαργεντίνο, τον Roberto Freude, ο οποίος οργάνωνε την μυστική μεταφορά στελεχών των Ναζί, χρήσιμων για το περονικό καθεστώς. Οι πρεσβείες της Αργεντινής σε Σκανδιναβία, Ιταλία, Αυστρία, Τουρκία και Ισπανία προμήθευαν, σε συνεργασία και με τον Ερυθρό Σταυρό διαβατήρια και πλαστές ταυτότητες στους φυγόδικους Ναζί. Σημαντική ήταν η συνεισφορά στην όλη επιχείρηση του Βατικανού. Το ιερό κονκλάβιο και οι μυστικές υπηρεσίες του Βατικανού χορηγούσαν πλαστά διαβατήρια στους Ναζί, που από το λιμάνι της Γένοβας ξεκινούσαν το ταξίδι προς την λήθη. Όλες οι ενέργειες του περονικού καθεστώτος ήταν υπό την πλήρη γνώση των συμμάχων, όπως επιβεβαιώνουν και πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα έγγραφά της C.I.A. Κομβικό ρόλο στην χάραξη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής έπαιζε πλέον ο αντικομουνισμός. Οι πρώην Ναζί θα αποδεικνύονταν πιστοί συμπαραστάτες στον αγώνα που θα έδινε η Δυτική συμμαχία ενάντια στον «κόκκινο κίνδυνο». Η περίπτωση του Reinhard Gehlen, αξιωματικού των μυστικών υπηρεσιών της Wehrmacht, που στρατολογήθηκε από τους Αμερικάνους για τις γνώσεις του και τις πληροφορίες του σχετικά με την Σοβιετική Ένωση, είναι χαρακτηριστική.

Η προτίμηση του Περόν αφορούσε σε επιστήμονες με υψηλή ειδίκευση σε ένα πλήθος τομέων από την αεροναυπηγική μέχρι την πυρηνική ενέργεια. Διάφορες κρατικές εταιρίες, που ουσιαστικά λειτουργούσαν εικονικά, ξεπήδησαν αίφνης και στις οποίες πολλοί από τους πρώην Ναζί βρήκαν «εργασία». Μάλιστα, η σημαντικότερη εξ αυτών η CAPRI (Compañia Argentina para Proyectos y Realizaciones Idustriales) στα αρχεία της δεν έχει να επιδείξει κανένα απολύτως έργο… Έτσι, το περονικό καθεστώς θα καταφέρει να προσελκύσει σημαντικούς συνεργάτες του ναζιστικού καθεστώτος. Ο πλέον διαβόητος από τους συνεργάτες του Χίτλερ που βρήκε καταφύγιο στην Αργεντινή του Περόν ήταν ο Otto Adolf Eichmann. Στην διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου υπήρξε από τους ιθύνοντες που οργάνωσαν τον εκτοπισμό και τελικά την εξόντωση χιλιάδων Εβραίων. Μετά το τέλος του πολέμου πέρασε κρυφά στην Αργεντινή, όπου έζησε με το ψεύτικο όνομα Ricardo Klemment, ενώ είχε προσληφθεί στην κρατική εταιρία CAPRI. Στο Buenos Aires κατάφερε να ζήσει μέχρι και το 1960, οπότε οι αεικίνητοι και δραστήριοι πράκτορες της MOSAD τον εντόπισαν, τον απήγαγαν και τον μετέφεραν στο Ισραήλ, όπου δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού το 1961. Η MOSAD καθώς και ιδιώτες Ισραηλινοί αποδείχτηκαν οι κυριότεροι διώκτες φυγόδικων Ναζί, αφού οι περισσότερες μυστικές υπηρεσίες της Δύσης, της μεταπολεμικής Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης, αν και ήταν ενήμεροι για τις κινήσεις των πρώην Ναζί, ουδέν έπραξαν, κυρίως λόγω του αντικομουνιστικού πυρετού στην διάρκεια του Ψυχρού πολέμου. Η BND (Ομοσπονδιακή υπηρεσία πληροφοριών της Γερμανίας) αποκάλυψε το 2011 ότι ήταν ενήμερη για τις κινήσεις του Eichman ήδη από το 1952… Οι πρώην Ναζί αποδείχτηκαν μεταπολεμικά οι πλέον διαπρύσιοι αντικομουνιστές. Ακόμη ένας διαβόητος πρώην Ναζί που φυγαδεύτηκε στην Αργεντινή ήταν ο Josef Mengele. Γιατρός στο Ράιχ ήταν υπεύθυνος για πλήθος ιατρικών πειραμάτων σε Εβραίους, Ρομά ή άτομα με ειδικές ανάγκες. Δεν του είχε δοθεί άλλωστε τυχαία και το ψευδώνυμο «Άγγελος του θανάτου»… Από την Ρώμη κατάφερε να φτάσει στο Buenos Aires το 1949 όπου και παρέμεινε μέχρι και το 1960 οπότε πέρασε αρχικά στην Παραγουάη και έπειτα στην Βραζιλία. Εκεί θα τον βρει ο θάνατος από πνιγμό κατά τη διάρκεια κολύμβησης το 1979… Μετά από πληροφορίες ο τάφος του αποκαλύφθηκε το 1985 και έπειτα από ιατροδικαστική ανάλυση αποδείχτηκε το 1992 ότι τα οστά όντως ανήκαν στον «Άγγελο του θανάτου».

Οι περισσότεροι, πάντως, από τους φυγόδικους Ναζί ήταν χαμηλόβαθμα και μεσαία στελέχη του Ράιχ. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και ο Josef Franz Leo Schwammberger που είχε υπηρετήσει ως διοικητής στρατοπέδων συγκέντρωσης. Στην Αργεντινή έφτασε το 1948, με το κανονικό του όνομα, όπου και απέκτησε και υπηκοότητα. Μέχρι και το 1987, οπότε εντοπίστηκε από τους κυνηγούς Ναζί του ιδρύματος Simon Wiesenthal, ζούσε ανενόχλητος, παρά τις προσπάθειες της Δ. Γερμανίας να εκδοθεί, ήδη από το 1973… Τελικώς, μόλις το 1990 αποφασίστηκε η έκδοσή του στην Δ. Γερμανία και η καταδίκη του σε ισόβια κάθειρξη το 1992. Πέθανε πλήρης ημερών στην φυλακή σε ηλικία 92 ετών τo 2004. Μεταξύ των επιστημόνων που διέφυγαν στην Αργεντινή ήταν και ο φυσικός Ronald Richter. Έχοντας εργαστεί στο πυρηνικό πρόγραμμα των Ναζί, κατάφερε να πείσει τον Περόν για την αναγκαιότητα εκκίνησης ενός αντίστοιχου προγράμματος στην Αργεντινή. Σε αυτό το πρόγραμμα ο ενθουσιώδης Περόν διείδε την ενεργειακή απεξάρτηση της χώρας του από τα ορυκτά καύσιμα. Το 1949 στον Richter παραχωρήθηκε το νησί Huemul, που βρίσκεται σε μια λίμνη σε απόσταση βολής από το Bariloche. Το «Proyecto Huemul» εξελίχθηκε τελικά στο μεγαλύτερο φιάσκο του Περόν. Μέχρι το 1951 το πρόγραμμα είχε βγει εκτός προϋπολογισμού έχοντας, όμως, προλάβει να απορροφήσει περίπου 62 εκ. δολάρια…

Λίγο καιρό πριν τον Richter, το 1947, είχε φτάσει στην Αργεντινή και ο Kurt Tank, αεροναυπηγός με προϋπηρεσία στην Luftwaffe. Ο Περόν του ανέθεσε τον σχεδιασμό ενός state of the art, για την εποχή, αεροσκάφους, του IAe 33 Pulqui II. Οι ιδέες του Tank ήταν πράγματι ρηξικέλευθες, αφού επιθυμία του ήταν να κατασκευάσει ένα αεροσκάφος που θα κινείται με πυρηνική ενέργεια… Ο φιλόδοξος σχεδιαστής κατάφερε να προσελκύσει στην Αργεντινή και έναν από τους πλέον παρασημοφορημένους πιλότους της Luftwaffe, τον Hans-Ulrich Rudel. Στην Αργεντινή εντυπωσιάστηκε από την υποδοχή που του επιφύλαξε ο στρατός. Αναφέρει συγκεκριμένα ότι: «Η προσφορά εργασίας ως συμβούλου της πολεμικής αεροπορίας της Αργεντινής με έκανε να διασχίσω τον Ατλαντικό.[…] Εδώ στους κύκλους του στρατού της Αργεντινής δεν αντιμετωπίσαμε καμία προκατάληψη. Στα μάτια τους μπορεί να είχαμε χάσει τον πόλεμο, αλλά όχι την τιμή μας». Ο Rudel δεν περιορίστηκε όμως μόνο στον ρόλο του συμβούλου αεροπορίας του Περόν. Μαζί και με άλλα στελέχη του Ράιχ δημιούργησε ένα δίκτυο αλληλοβοήθειας καταζητούμενων Ναζί, το «Kameradenwerk». Επίσης, πρόσφερε υπηρεσίες και σε άλλα διεφθαρμένα ή δικτατορικά καθεστώτα της Νότιας Αμερικής όπως της Χιλής του Πινοσέτ, της Βραζιλίας και της Βολιβίας. Μέσω του δικτύου του Rudel στην Αργεντινή έφτασε και ο περιβόητος Κροάτης φασίστας Ante Pavelić, ιθύνων νους της κροατικής φασιστικής οργάνωσης Ustaše, υπεύθυνης για την σφαγή χιλιάδων Εβραίων, Ρομά και Σέρβων. Τις ιδιαίτερες ικανότητες του φρόντισε να τις προσφέρει στον Περόν όταν προσελήφθη ως υπεύθυνος της ασφάλειάς του… Πολλά ακόμη πρώην στελέχη της Ustaše κατάφεραν να βρουν καταφύγιο και απασχόληση στην Αργεντινή με την βοήθεια του περονικού καθεστώτος. Μάλιστα, πολλοί είχαν ιδιαίτερα στενή φιλική σχέση και με την διάσημη σύζυγο του Περόν, Εβίτα.

Η τακτική του περονικού καθεστώτος συνίστατο στην κρυφή μεταφορά πρώην Ναζί στην Αργεντινή και την «εξαφάνισή» τους μέσα στον κρατικό γραφειοκρατικό μηχανισμό. Το όλο εγχείρημα ξεθύμανε οριστικά με την πτώση του Περόν στα 1955 και την εξορία του πρώτα στην Παραγουάη και έπειτα στην Ισπανία. Όπως αποδείχτηκε οι περισσότεροι από τους πρώην Ναζί που βρήκαν καταφύγιο στην Αργεντινή δεν πρόσφεραν ποτέ αυτά που ήλπιζε ο Περόν. Ειδικά η περίπτωση του φυσικού Ronald Richter εξέθεσε απροκάλυπτα τον Περόν διεθνώς. Όπως αποδείχτηκε ουδέποτε ο Richter κατάφερε να εφαρμόσει σε μεγάλη κλίμακα τα σχέδια του για παραγωγή πυρηνικής ενέργειας… Ο Περόν, αν και ακολούθησε την τακτική των νικητών σχετικά με την προσέλκυση ναζιστών επιστημόνων στην χώρα του, είχε έρθει… τέταρτος… Επιστήμονες, όπως ο Wernher von Braun, είχαν βρει ασφαλές καταφύγιο κυρίως στις Η.Π.Α. και κατά δεύτερο λόγο στην Αγγλία. Αρκετοί δε, έπεσαν στα χέρια και των Σοβιετικών. Μετά το τέλος του πολέμου το ενδιαφέρον των Συμμάχων άρχισε σταδιακά να στρέφεται στην αντιμετώπιση του νέου κινδύνου, του κομουνισμού. Έτσι, εξηγείται και η αδιαφορία πολλών μυστικών υπηρεσιών να ασχοληθούν με την σύλληψη φυγόδικων Ναζί. Οι πρώην εχθροί μεταμορφώθηκαν εν μια νυκτί σε αντικομουνιστές σταυροφόρους χρήσιμους στις προσπάθειες των Δυτικών να κυριαρχήσουν στον Ψυχρό πόλεμο. Η ύπαρξη πολλών πρώην Ναζί σε όλη την Λατινική Αμερική ήταν εν γνώσει των μυστικών υπηρεσιών των Η.Π.Α. Αυτοί αποτέλεσαν πρώτης τάξεως συνεργάτες για την καταπολέμηση του κομουνισμού στις χώρες της «πίσω αυλής των Η.Π.Α.». Το 1992 ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Αργεντινής, Carlos Menem υποστηριζόμενος και από τους περονιστές, προέβη στην εξής δήλωση: «Η Αργεντινή κρύβει πάνω από σαράντα χρόνια κάποιες αλήθειες που όλος ο κόσμος θέλει να μάθει». Αμέσως μετά υπέγραψε ένα διάταγμα που έφερνε στο φως όλους τους φακέλους των Ναζί εγκληματιών που είχαν βρει καταφύγιο στην χώρα του…

Διαβάστε:

• Bill O’ Reilly & Martin Dugard, «Σκοτώνοντας τα SS», εκδ. Διόπτρα.
• Franco Fracassi, «Τέταρτο Ράιχ», εκδ. Λιβάνη.
• Simon Wiesenthal, «Απομνημονεύματα, Οι δολοφόνοι ανάμεσά μας», εκδ. Παπαδόπουλος.
• World Fascism, a Historical encyclopedia, εκδ. ABC-CLIO.
• Encyclopedia of Latin America, εκδ. Facts on file.

Δείτε:

• The boys from Brazil, του Franklin J. Schaffner.
• The Odessa File, του Ronald Neame.
• Colonia Dignidad: Eine deutsche Sekte in Chile.
• Wakolda, της Lucia Puenzo.
• Operation Finale, του Chris Weitz.