Τον Απρίλιο του 1994 ένα τηλεοπτικό συνεργείο του αμερικανικού καναλιού ABC περιφερόταν, φαινομενικά αθώα, στους δρόμους της μικρής επαρχιακής πόλης Bariloche στο βόρειο μέρος της Παταγονίας στην Αργεντινή. Ο πραγματικός σκοπός της δημοσιογραφικής αποστολής ήταν η έρευνα για φυγόδικους πρώην Ναζί που σύμφωνα με πληροφορίες είχαν βρει καταφύγιο στην Αργεντινή και πιο συγκεκριμένα στο Bariloche.

Τα μαρτύρια των αιχμαλώτων ξεκινούσαν από την πρώτη στιγμή, καθώς σύρονταν βίαια στα πλοία, με βρισιές και χτυπήματα. Στην συνέχεια στοιβάζονταν μέσα στα σκοτεινά αμπάρια, σε κλειστοφοβικές συνθήκες, εκτεθειμένοι στην ακαθαρσία και τα μικρόβια. Κάθε καράβι διέθετε και κάποιον γραμματικό, ο οποίος έγραφε σε έναν κατάλογο τα ονοματεπώνυμα των σκλάβων που θα μεταφέρονταν. Πολλοί αιχμάλωτοι δεν άντεχαν τις κακουχίες και πέθαιναν στα πλοία, κατά την διάρκεια του ταξιδιού.

Παρά τα προφανή και γνωστά τοις πάσι πλεονεκτήματα αυτά, ο ελληνικός σιδηρόδρομος φυτοζωεί. Η σύγκριση, δε, με την υπόλοιπη Ευρώπη, είναι απογοητευτική. Δεν είναι οικονομικό το ζήτημα, αλλά ζήτημα προτεραιοτήτων της Πολιτείας.