Αυτιστικοί
Γράφει ο Γιώργος Σκούρτης
Κάποτε είχα προκαλέσει τη μάνα μου να μου αφηγηθεί τη ζωή της, μπας κι έβγαζα κάνα βιβλίο! Μου είχε πει, κατά λέξη, αυτά: «Ε, παιδάκι μου, ο πατέρας σου, εσείς τα παιδιά, η φτώχεια, οι αρρώστιες, οι πόλεμοι, πώς να φάτε, πώς να ντυθείτε… αυτά είναι η ζωή μου».
Κι όταν, μια άλλη φορά, είχα δώσει στον πατέρα μου ένα μπλοκ εκατό φύλλων και τρία στιλό μτπκ, για να μου γράψει τη ζωή του, σε τρεις μέρες με φώναξε: «Έλα, τελείωσα». Πήγα αμέσως και τι μου έδειξε; Δύο σελίδες! Γεννήθηκα τότε, πήγα φαντάρος, παντρεύτηκα, έκανα πέντε παιδιά, μια ζωή στο μεροκάματο, και τώρα μου λέει ο γιος μου να του γράψω τη ζωή μου. Ε, αυτή είναι, τι άλλο να του γράψω;
Τι έχουνε πάθει, λοιπόν, οι περισσότεροι που γράφουν σήμερα και μας βγάζουν την αυτοβιογραφία τους σε… «μυθιστόρημα»; Σιγά, ρε παιδιά, με ρέγουλα! Έγραψε και ο Σαρτρ τις Λέξεις του και τόσοι άλλοι μεγάλοι τις δικές τους, αλλά είχαν ζήσει μια ζωή μέσα στη ζωή, στα γεγονότα, στην Ιστορία, κι αυτά που έγραφαν αφορούσαν και τη δικιά μας ζωή. Τώρα, όλοι εσείς που βγάζετε το πρώτο (!) σας βιβλίο, τόσο πολύ σημαντική θεωρείτε τη ζωούλα σας που μας τη γράφετε για να τη διαβάσουμε: Στα παπάρια της λογοτεχνίας οι αυτιστικές σας επιδιώξεις. Η χωματερή είναι ανοιχτή και το χώμα της καταβροχθίζει…
(Τώρα, δα μου πείτε, επιτρέπεται να τα λέω εγώ αυτά; Δεν ξέρω ότι ο συγγραφέας γράφει πάντα για και από τον εαυτό του; Ναι, εντάξει, όμως γεμίσαμε αυτοβιογραφίες! Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά «για τη λογοτεχνία, ρε γαμώτο!»)
Από το βιβλίο Έτσι… κι αλλιώς κι αλλιώτικα, μια συλλογή 75 κειμένων του συγγραφέα, που πέθανε πρόσφατα, στις 19.11.2018.