ΟΙ «ΜΟΥΡΑΪΛΗΔΕΣ» ΚΑΙ ΟΙ «ΜΠΟΥΝΤΑΛΑΔΕΣ»
Τα ελληνοτουρκικά «απαράδεκτα»
(Δημοσιεύτηκε στις 28.6.1992 στο «Βήμα»)
Κείμενο: Μάριος Πλωρίτης
ΜΠΟΡΕΙ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, να είναι τόσο απλοϊκοί – ή να μας θεωρούν, όλους εμάς, τόσο μωρόπιστους; Μπορεί να πιστεύουν ειλικρινά – οι κυβερνώντες μας, λέω- πως είναι εφικτή, τούτη την ώρα, μια «φιλία με την Τουρκία», που να μην συνεπιφέρει ζημιά βαρύτατη στην Ελλάδα; Μπορεί να παραβλέπουν, τόσο εθελότυφλα, πως ο συσχετισμός δυνάμεων των δυο επίδοξων «φίλων» είναι σήμερα ολότελα αν-ισόρροπος εις βάρος μας; Μπορεί να εμπιστεύονται στην καλή πίστη των γειτόνων μας, ύστερα απ’ τις αμέτρητες αποδείξεις και επιδείξεις κατάφωρης κακοπιστίας, που βαραίνουν ασήκωτα το ποινικό μητρώο τους; Μπορεί να φαντάζονται πως θα μας πείσουν ότι, υποχωρώντας στις αλαζονικές, ολοφάνερα επεκτατικές και ιμπεριαλιστικές αξιώσεις της Άγκυρας, «υπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα» -ότι, δηλαδή, «κλείνοντας το μέτωπο των διενέξεων με την Τουρκία, διασφαλίζουμε τα ανατολικά σύνορά μας, την ώρα που η Ελλάδα αντιμετωπίζει πολλαπλά προβλήματα στον βορρά»; Μπορεί ν’ αυταπατώνται πως ενδίδοντας στις αμερικανικές και ευρωπαϊκές «συνετές συμβουλές» και σκύβοντας στις τουρκικές υπερφίαλες ασυδοσίες, κλείνουμε τα σύνορα αυτά και δεν τ’ ανοίγουμε, αντίθετα, στην οσμανλίδικη αδηφαγία, που κερδίζει ολοένα «στα σημεία» – στα σημεία που αποτελούν ελληνικά εδάφη, εναέριους, θαλάσσιους και υποθαλάσσιους εθνικούς χώρους; Τα δεδομένα είναι πασίδηλα, γοερά και αλγεινά:
- Πρώτα-πρώτα, ο οίστρος του παντουρκισμού και το «θεριακλίκι» για την αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αυξημένης και βελτιωμένης. Που την πραγμάτωσή τους την επιδιώκει η Άγκυρα είτε με την ωμή αρπαγή ξένων εδαφών (Κύπρος χτες και σήμερα, Αιγαίο και Θράκη αύριο), είτε με την «ανιδιοτελή» διείσδυσησε χώρες με μουσουλμανικές μειονότητες (Βαλκάνια, Καύκασος, Μέση Ανατολή, Κεντρική Ασία και βάλε).
Οι δηλώσεις των ηγετών της δεν κρύβουν τίποτα και δεν κιοτεύουν μπροστά σε κανένα: «Η Τουρκία», ρεκάζει ο Ντεμιρέλ σερασκέρης, «αποτελεί την καρδιά του τουρκικού κόσμου, που εκτείνεται από την Αδριατική ώς το Σινικό τείχος» (Τα Νέα, 20.6.1992). Τόσο πολύ και τόσο απλά!
Χώρια το «μεράκι» να μπει η Τουρκία στην ΕΟΚ, όπου η εισβολή 50 εκατομμυρίων υπανάπτυκτων μουσουλμάνων θ’ ανατρέψει τις οικονομικές και άλλες ισορροπίες. Άλλωστε, ο τ. υπουργός Προεδρίας και Θρησκευμάτων Σαφρέζ Σερτ δεν μάσησε τα λόγια του, εδώ και τρία χρόνια κιόλας: «Κύριος στόχος της Τουρκίας, όταν μπούμε στην ΕΟΚ, θα είναι ο εξισλαμισμός της Χριστιανοσύνης»! (Στην τουρκική Βουλή, 9.11.1989)
- Κι αν η «Ευρασία» είναι πάρα πολύ μεγάλο καζάνι για την τουρκική κουτάλα, τα Βαλκάνια αποτελούν πολύ πιο αλώσιμο και αναλώσιμο πιάτο για την Άγκυρα, που «διεκδικεί την ηθική και ιστορική ευθύνη (sic) στην περιοχή – όπου η Τουρκία άφησε τη θρησκεία της και τον πολιτισμό της» (resic), καταπώς φθέγγεται ο Οζάλ σουλτάν (Συνέντευξη στο ιταλικό Tempo, Τα Νέα, 3.6.1992). Ενώ ο Ντεμιρέλ βεζίρης μιλάει για «υποχρεωτική» (re-re-sic) «στρατιωτική επέμβαση» στην τέως Γιουγκοσλαβία και σφυρηλατεί ακαταπόνητα τον άξονα Άγκυρας – Σόφιας – Τιράνων – Σκοπίων – που, φυσικά, δεν θα είναι παρά παλούκι για τον ανασκολοπισμό των «εταίρων» του. (Τάζει, μάλιστα, και βοήθεια 50 εκατομμυρίων δολαρίων στην Αλβανία, αυτός που ασταμάτητα ζητά -και παίρνει- από Αμερική κι Ευρώπη, παράδες επί παράδων, για να «τα βγάλει πέρα με τις υποχρεώσεις του»…).
- Στις ηθικο-ιστορικές αυτές προ(δια)γραφές, η Ελλάδα προσφέρεται εύκολη λεία. Το κούρσος στην Κύπρο, τα ρεσάλτα στο Αιγαίο, οι ταρτουφικές ιερεμιάδες για τους κακόπαθους μουσουλμάνους της Θράκης δεν είναι παρά το «hors d’oeuvre)). Το «κύριο πιάτο» έρχεται καταπόδι: Ένας χάρτης λ.χ. με τον τίτλο «Η Τουρκία στον 21ο αιώνα» εικονίζει παραστατικά τη χώρα των μπεχλιβάνηδων να έχει απλώσει τον «πολιτισμό» της σ’ όλο τον Καύκασο, σ’ όλη σχεδόν τη Συρία, στο μισό Ιράκ και στο μισό Ιράν, να έχει χάψει το μεγαλύτερο μέρος της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας κι όλη την Αλβανία και φυσικά όλη την Κύπρο, όλη τη Θράκη, όλη τη Μακεδονία, όλη τη Θεσσαλία, αφήνοντας τη χώρα μας στις διαστάσεις της «Ελλάδας της Μελούνας»!
- Για την «υλοποίηση» των αυτοκρατορικών επιδιώξεών της, η Άγκυρα εφαρμόζει την κλασική μέθοδο του «μια στο καρφί και μια στο πέταλο». Απ’ τη μια, παρασταίνει τον ειρηνοποιό, διαλεκτική και διαλλακτική δύναμη, πρόθυμη να συζητά όποτε τη συμφέρει για τα πάντα, χωρίς να υποχωρεί σε τίποτα. Απ’ την άλλη, επιδίδεται σε αδιάκοπες παραβιάσεις της διεθνούς νομιμότητας, σε αμφισβητήσεις των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων, σε προκλήσεις και τραμπουκισμούς, ακριβώς την παραμονή κάθε συζήτησης, ρίχνοντας ταυτόχρονα στους «προκληθέντες» τις ευθύνες για τους δικούς της σαλταδορισμούς. Με αποκορύφωμα το προχτεσινό «ατύχημα» στο Αιγαίο, που το πλήρωσε με τη ζωή του ο νεαρός υποσμηναγός Νίκος Σιαλμάς -και που δεν ήταν άλλωστε το μόνο θανατηφόρο. Ενώ οι σμπίροι της στη Θράκη αποδύονται αδιάκοπα σε ιταμές υποκινήσεις των εκεί μουσουλμάνων κατά της Αθήνας, καταπατώντας τις πιο στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους σαν βουλευτών του ελληνικού Κοινοβουλίου.
- Η υπεροχή της Τουρκίας είναι αναμφισβήτητη: υπεροχή γεωγραφική, πληθυσμική, οπλική κ.λπ. Προπάντων, όμως, υπεροχή σε δεξιότητα χειρισμών και, το χείριστο, σε διεθνές κύρος και έξωθεν καλές μαρτυρίες. Ούτε η ιστορία της (ιστορία συνεχών παρασπονδιών και προδοσιών απέναντι στους σημερινούς προστάτες της), ούτε οι γενοκτονίες και οι βασανισμοί των υπηκόων της, ούτε οι καταδίκες της από διεθνείς οργανισμούς, ούτε οι ομολογημένες ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες της, μπορούν ν’ ανοίξουν τα μάτια των ορνιθότυφλων «μεγάλων», που την έχουν υψώσει σε δραγάτη τους και σε «περιφερειακή υπερδύναμη», και κάνουν τα πάντα για να την υπερδυναμώσουν. Σίγουρα, από ευγνωμοσύνη προς τη χώρα που (κατά τον Οζάλ – Θουκυδίδη, στο εξάμβλωμά του II Τουρκία στην Ευρώπη) είναι «το λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού» (!), αφού η ιστορία της αρχίζει -λέει-από τη νεολιθική εποχή, 7-6.000 χρόνια π.χ. (!), αφού αυτή δημιούργησε τον… ιωνικό πολιτισμό (!), αφού αυτή υπερασπίσθηκε την Ανατολή στον… Τρωικό πόλεμο (!), αφού κι ο Όμηρος ήταν γέννημα-θρέμμα δικό της (Ομέρ γαρ!) κι αφού «σ’ όλη τη διαδρομή της εφάρμοσε τις δημοκρατικές αρχές» – με πρωτολάτες τους λαοπρόβλητους Σουλτάνους και τους φιλανθρωπότατους Γενίτσαρους! Κι ας πάει να λέει ο Βικτόρ Ουγκό πως «απ’ όπου πέρασαν οι Τούρκοι ο πολιτισμός υποχώρησε» (μόνο;) ή ο Λόιντ Τζορτζ, που ομολογούσε: «Δυστυχώς, με τη συνθήκη της Λωζάννης παραδώσαμε τα άγια τοις κυσί και τους μαργαρίτες στους χοίρους (Τούρκους)»,..
(Τώρα τελευταία, μόλις, κάποιες σποραδικές φωνές εκφράζουν «μέγιστες ανησυχίες» για τις επεκτατικές τάσεις της Άγκυρας. Αλλά τι φελάνε αυτές, μπροστά στον ορυμαγδό των φιλότουρκων χορωδών;).
- Το μπουκέτο στην σκανδαλώδη «αβάντα» που της κάνουν οι «μεγάλοι», ήρθε προχτές, με την απόφαση της ΔΕΕ, που αρνήθηκε να δώσει «αμυντική κάλυψη σε χώρα-μέλος της Ένωσης αυτής, αν δεχθεί στρατιωτική επίθεση από χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ»: Σαρκάζουμε τις «φωτογραφικές» διατάξεις πολλών ελληνικών νόμων – αλλά, αυτές, είναι ευχέλαια μπρος στον πελώριο ανδριάντα της Τουρκίας που στολίζει τη διάταξη της ΔΕΕ, λύνοντας ρητά τα χέρια της Άγκυρας και ευλογώντας «u priori» όλες τις μελλοντικές πειρατείες της εναντίον μας!
Και η Ελλάδα; Όχι μόνο συνθλίβεται ανάμεσα στον παντουρκισμό και τον πανσλαβισμό, που λείχονται για το διαγούμισμα το βαλκανικού χώρου, όχι μόνο είναι «της μοίρας (και της διεθνούς κοινότητας) τ’ αποπαίδι», όχι μόνο στενάζει από οικονομικές και άλλες κρίσεις, όχι μόνο απειλείται και προπηλακίζεται από παντού κι απ’ τους πάντες, αλλά και προσφέρει τα μάγουλά της σε τουρκικά και άλλα ραπίσματα, σκύβει το κεφάλι στους αμερικανο-ευρωπαϊκούς εκβιασμούς, «κουκουλώνει» τα τουρκικά εγκλήματα, καταχωνιάζει τις ελληνικές αιτιάσεις, «ξεχνάει» διεθνείς αποφάσεις που μας δικαιώνουν, αλλά μένουν ανενεργές, και διαπραγματεύεται μ’ εκείνους που δεν διαπραγματεύονται τίποτα, εφαρμόζοντας ασταμάτητα το «κλασικό» αξίωμα του διεθνούς δικαίου των απατεώνων, «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου»…
Τι θα έπρεπε, λοιπόν -θα μας ρωτήσουν- να κάνει η ελληνική κυβέρνηση; Να κηρύξει πόλεμο στην Τουρκία; Να κόψει όλες τις γέφυρες; Να αρνηθεί κάθε συζήτηση μαζί της – και να κατηγορηθεί πάλι απ’ τους κηδεμόνες μας για «αδιαλλαξία και ταραχοποιία»;
Όχι, βέβαια. Κανένας δεν είναι τόσο ανέμυαλος ώστε να παραγνωρίζει τις ανισορροπίες δυνάμεων ή τις διεθνείς συγκυρίες. Αλλά κι ο καθένας έχει τη στοιχειώδη λογική ν’ αντιτάξει κάποια άλλα «όχι». Ο Πρωθυπουργός χαρακτήρισε «απαράδεκτες» τις συνεχείς τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο κ.λπ. Σωστά. Αλλά απαράδεκτα είναι και πολλά ελληνικά:
Απαράδεκτες είναι οι ενδοτικότητες και οι ραγιαδισμοί στις επιταγές των «μεγάλων» – που είτε εμείς ενδίδουμε είτε όχι, μας θεωρούν όχι μόνο «μαύρα πρόβατα», αλλά και «μαύρους σκύλους». Ακόμα κι όταν μας κάνουν, πότε πότε, την τιμή να μας αναγνωρίσουν κάποια «καλή θέληση», εμείς παίρνουμε τους «επαίνους δεύτερης τάξης» και οι Τούρκοι παίρνουν τα βραβεία και τα ρεγάλα.
Απαράδεκτη είναι η εξακολουθητική «λήθη» μας για τα απειράριθμα τουρκικά κακουργήματα – «χάριν εθνικών σκοπιμοτήτων», που ουδέποτε εκπληρώνονται.
Απαράδεκτες είναι οι ελληνοτουρκικές συζητήσεις, όπου παρουσιαζόμαστε αμελέτητοι και αμελητέοι (βλ. τα Νταβός και τις Πόλεις), και απ’ όπου μόνο να χάσουμε έχουμε και διόλου να κερδίσουμε. Η τελευταία συζήτηση, μάλιστα, του Πρωθυπουργού με τους Τούρκους ήταν και η πιο «γραικυλική» – αφού εμείς κατάπιαμε το φονικό «ατύχημα» στο Αιγαίο και οι Τούρκοι επιχαίρανε και μας συγχαίρανε για την αιδήμονα σιωπή μας.
Απαράδεκτα είναι «σύμφωνα φιλίας», που θα ισοδυναμούν με «λεόντειο εταιρεία», αφού δε θα μας εγγυώνται παρά ένα και μόνο: πως ούτε οι Τούρκοι ούτε οι ξένοι αβανταδόροι τους (ΔΕΕ, ΝΑΤΟ και Σία) θα μας δώσουν την πραγματική εγγύηση για την ακεραιότητα και την ασφάλειά μας.
Απαράδεκτο είναι, μ’ ένα λόγο, το «σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω» προς όλες τις κατευθύνσεις. Πολύ περισσότερο, όταν έχουν προηγηθεί αμέτρητες σφαγές απ’ τους αγάδες και όταν είναι βέβαιο πως όχι μόνο δεν θ’ «αγιάσουμε», αλλά δεν θα έχουμε θέση ούτε στα κατώγια του Παραδείσου των «νέων τάξεων».
Οι Έλληνες του Πόντου (που εξοντώθηκαν κι αυτοί απ’ τους Τούρκους) έλεγαν στην καραμανλίδικη διάλεκτό τους: «Τουρκά μονράιλια ντε» – «Οι Τούρκοι είναι πονηροί γαλίφηδες». Κατά σύμπτωση, μετά τη συνάντησή του με τον Πρωθυπουργό, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Καραμανλής είπε: «Οι Τούρκοι είναι φιλόξενοι στα λόγια, αλλά στις πράξεις… Τους ξέρω καλά…». Όπως τους ξέρουμε όλοι οι μνήμονες Έλληνες, άλλωστε. Αυτή η πικρότατη κι αιματηρότατη γνώση πότε θα μας βάλει γνώση στις σχέσεις μας μαζί τους; Θα εξακολουθούμε να τους ονομάζουμε «μπουνταλάδες», βλάκες, ενώ εμείς θα φερόμαστε βλακίστατα και μπουνταλωδέστατα απέναντι στους εξ Ανατολής δράστες και τους εξ Εσπερίας ηθικούς αυτουργούς των σκυλεύσεών μας;
Πηγή: ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΕΣ – Μάριος Πλωρίτης (1989 – 1993). Έκδοση της Βουλής των Ελλήνων.
