Σάββατο είναι, μη Φοβάσαι…
Επεισόδιο 10: Δύσκολη Εποχή (Μικρές Ερωτικές Ιστορίες για την Αρχή και το Τέλος)
Γράφει ο Φώτης Μπατσίλας
Η εποχή μας είναι δύσκολη, αντιερωτική, λένε κάποιοι, μα εγώ διαφωνώ και θα σου επαναλάβω Σάββατο Είναι, μη Φοβάσαι, έχω να σου αφηγηθώ Μικρές Ερωτικές Ιστορίες, για να διασκεδάσεις την θλίψη σου, για να διαγείρω τη φαντασία σου, για να σου υπενθυμίζω ότι όλα αρχίζουν τη στιγμή που θεωρούνται τελειωμένα, κάθε τέλος μια αρχή, και καθ’ αρχή ένα τέλος, ένας σκοπός δηλαδή, ακόμα κι αν εξ αρχής ξέρουμε καλά πως θα μείνει ανεκπλήρωτος, διότι εξ αρχής ξέρουμε ακόμα καλύτερα πως η αρχή είναι το τέλος…
1. Στην Μικρή Ερωτική Ιστορία (1988) του Κριστόφ Κισλόφσκι, που περιλήφθηκε και στον περίφημο Δεκάλογό (1990) του, ένας νεαρός υπάλληλος του ταχυδρομείου ερωτεύεται μια αρκετά μεγαλύτερή του γυναίκα, την οποία παρακολουθεί με τα κιάλια απ’ το διαμέρισμά του στις πολύ ιδιωτικές της στιγμές, να τρώει, να κοιμάται, να κάνει έρωτα, να τσακώνεται με τους ερωτικούς της συντρόφους. Προσπαθεί να την προσεγγίσει: της στέλνει ψεύτικες ειδοποιήσεις για επιταγές μόνο και μόνο για να την βλέπει και φτάνει έως του σημείου να αναλάβει την πρωινή διανομή γάλακτος προκειμένου να χτυπάει την πόρτα της και να τη βλέπει από κοντά. Επιπλέον, κρατάει και δεν της παραδίδει την αλληλογραφία της με άντρες (μιλάμε για εποχή του Ογδόντα) θέλοντας, λόγω ζήλειας, να την αποκόψει απ’ αυτούς. Στο τέλος κατορθώνει και την γνωρίζει, βγαίνουν βόλτα μαζί, τον πηγαίνει στο διαμέρισμά της όπου τον προκαλεί μεν, τον προσβάλει δε θίγοντας κατ’ ουσίαν τον ανδρισμό του…
Εκείνος της λέει ότι την αγαπάει και μετά κάνει απόπειρα αυτοκτονίας κόβοντας τις φλέβες του, γεγονός που αλλάζει άρδην τη διάθεσή της απέναντί του και την κάνει να καταλάβει για πρώτη φορά ίσως στη ζωή της τι σημαίνει αγάπη: τον ψάχνει παντού, ρωτάει κι ενδιαφέρεται γι’ αυτόν, μα δεν τον βρίσκει. Μετά από πολύ καιρό τον ξαναβλέπει πίσω από το γκισέ του ταχυδρομείου για να εισπράξει μια «συστημένη» απάντηση στην εκδήλωση του ενδιαφέροντός της ότι δεν την «μπανίζει» πια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται κι ό,τι σημαίνει για μας τους θεατές…
Ο Έρωτας κι η Αγάπη, λοιπόν, τόσο κοντά και τόσο μακριά, απ’ το ένα στο άλλο και πάλι απ’ την αρχή, καταστάσεις οριακές, ακραίες, ενθουσιασμοί κι απογοητεύεις, ποιο φεύγει και ποιο έρχεται, ποιο η αρχή και ποιο το τέλος, όλα μ’ ένα βλέμμα ξεκινούν έστω και χυδαίο από ένα κιάλι, ένα φτηνό, απαίσιο κιάλι, κι όλα πάλι έτσι τελειώνουν, σ’ ένα γκισέ, μέσα απ’ το ματάκι του, σαν κιάλι, σαν ένα μεγάλο κιάλι…
2. Ήταν ένα νεαρό ζευγάρι. Κάθονταν σ’ εάν παγκάκι, δίπλα σε αυτό που καθόμουν εγώ και συζητούσαν χαμηλόφωνα, τρυφερά, ερωτικά:
– Σε γουστάρω τρελλά, είπε αυτή.
– Πόσο τρελλά, σαν εμένα; – απάντησε αυτός
– Πιο πολύ! Θέλω να μ’ αγκαλιάζεις και να μουδιάζω…
– Κι εγώ!
– Να μου δίνεις υγρά φιλιά πίσω απ’ το γόνατο…
– Θα το κάνω!
– Να μου οργώνεις την πλάτη με τη γλώσσα σου…
– Θα το κάνω!
– Να αγγίζεις τα δάχτυλά μου με το στόμα σου…
– Θα το κάνω!
– Να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά, να μου φιλάς το λαιμό…
– Θα το κάνω!
– Να φιλάς το στήθος μου και ν’ ακούς τους χτύπους της καρδιάς μου, την ανάσα μου να μεγαλώνει…
– Κι αυτό θα το κάνω!
– Να μου…
Δεν άντεξα ν’ ακούω άλλο. Πώς είναι δυνατόν, σκέφτηκα, να του λέει τέτοια λόγια κι εκείνος να παραμένει στη θέση του ατάραχος; Τι θα πει «θα το κάνω», γιατί δεν το κάνει; Κοίταξα καλύτερα προς το μέρος τους. Τότε μόνο κατάλαβα ότι οι δυο νέοι κρατούσαν δυο κινητά τηλέφωνα και διάβαζαν τα μηνύματα που, προφανώς, κάποιοι άλλοι είχαν ανταλλάξει! Τούτοι εδώ δεν είχαν αρχίσει ακόμη. Έδειχναν όμως τελειωμένοι…
3. Είχα κάποτε έναν φίλο, πραγματικό ταλέντο στη σύνθεση στίχων. Είχε την ευχέρεια και σκάρωνε στιχάκια (όχι μόνο τετράστιχα ή μαντινάδες) αλλά ολόκληρα τραγούδια με κουπλέ και ρεφραίν μέσα σε λίγα μόλις λεπτά! Κάθε μας εμπειρία ή καθημερινό περιστατικό αποτελούσε για εκείνον αφορμή να γράψει κάτι. Μάλιστα, οι περισσότεροι από την παρέα του δίναμε παραγγελίες, τις οποίες εκτελούσε στο λεπτό. Για να καταλάβετε, μια φορά που μου είπε «πάμε για καφέ» κι εγώ δεν είχα χρήματα καθόλου και του απάντησα «έμεινα μ’ ένα κατοστάρικο, δεν υπάρχει προοπτική για τίποτα», εκείνος ανταπάντησε αμέσως:
Ένα κατοστάρικο μου ’μεινε στην τσέπη
και καμιά διέξοδο το μάτι μου δεν βλέπει!
Όπως βλέπετε, το θυμάμαι ακόμα!
Εκείνα τα χρόνια, στα τέλη της δεκαετίας του Ογδόντα, ένας φίλος μας είχε ερωτευθεί την ομορφότερη κοπέλα του σχολείου μας. Έπεφτε να πεθάνει! Ζητούσε απ’ όλους μας να μεσολαβήσουμε, πολλές φορές φορτικά και χυδαία, κι απ’ τον στιχουργό φίλο μας ζήτησε να της γράψει ένα τραγούδι, να της το διαβάσει για δικό του και να τη συγκινήσει. Τότε ο φίλος μας έγραψε τους ακόλουθους στίχους:
Δύσκολη η βραδιά
σαν μια ταινία τρόμου.
Στην άκρη εκεί του δρόμου
στέκει μια κοπελιά.
Βλέπω, μα δεν μπορώ
δίπλα της να κατέβω.
Στέκομαι κι αγναντεύω
για λίγο να χαρώ.
Η πόλη μαγική
στο μαύρο νυχτικό της.
Μέσα στον πυρετό της
ψάχνει για εραστή.
Άγριος συμφυρμός:
αυτή και το βιβλίο.
Τα θέλω και τα δύο…
Μεγάλος πειρασμός.
Μολύβι και χαρτί
και να ’το το στιχάκι.
Τσιγάρο και τασάκι…
Τι δύσκολη εποχή…
Πέρασε ο καιρός
και πάνε και τα δύο.
Η ώρα του αντίο,
ο πιο πικρός καημός.
Ήμουν μπροστά όταν του το διάβασε και του το ’δωσε σ’ ένα χαρτί ορθογώνιο, απ’ αυτά που είχαν μέσα τα Καρέλια. Εγώ είχα συγκινηθεί όχι τόσο απ’ τους ίδιους τους στίχους όσο από τον τρόπο που ο στιχουργός τους διάβασε. Κι εκείνος ο ενδιαφερόμενος, ο ερωτόπληκτος, πήρε το χαρτί, το τσαλάκωσε και το πέταξε σε κάτι απόνερα λέγοντας «τι μαλακία είν’ αυτή, ούτε ένα σ’ αγαπώ, ούτε ένα σε φιλώ, ούτε ένα τρελλαίνομαι, αυτό δεν είναι τραγούδι ερωτικό, κομμουνιστικό είναι»… Κινήθηκα να πάρω το χαρτάκι αλλά ένα νεύμα του πληγωμένου στιχουργού με απέτρεψε… Η φιλία μας με τον… ερωτόπληκτο είχε τελειώσει, όλα όμως τότε άρχιζαν με σκοπό να μην τελειώσουν ποτέ: ναι, ο στιχουργός αγαπούσε κι αυτός την ωραία του σχολείου, βουβά κι αγνά και ευγενικά, κι εγώ το είχα καταλάβει τόσο που όσο χρόνια κι αν πέρασαν (και πέρασαν πολλά) εκείνους τους στίχους δεν τους ξέχασα, κι μην έγιναν ποτέ τραγούδι, ας παρέμειναν για πάντα η αρχή ενός τραγουδιού, ενός σκοπού, ενός τέλους…
Υ.Γ. Σ’ όλες τις φωτογραφίες η μοναδική Gene Tierney, στην οποία έμοιαζε η Ωραία του σχολείου μας…
(τέλος 10ου επεισοδίου)
*Το κείμενο το έλαβα με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στον Ερανιστή στις 12 Σεπτέμβριου του 2012, με την σημείωση: “ΟΧΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ, Τάκη, τις φωτογραφίες βάλ’ τες μ’ όποια σειρά θες, αρκεί να να μην κόψεις το ποίημα στη μέση. Λέω να το συνεχίσω (ακόμα κι αν δεν είναι κάθε Σάββατο)”. 
Εραν.
