Πολλές διενέξεις προκύπτουν στις ασύμμετρες φιλίες, όπου είναι δύσκολο να διαγνωσθεί το δίκαιο. Δεν είναι κάτι απλό το να αποτιμηθούν με ενιαίο μέτρο σχέσεις ασύμμετρες, όπως οι ερωτικές.

«… όλα τα πολιτεύματα είναι μορφές δικαίου, αφού προϋποθέτουν την κοινωνία, και το κοινό σε όλες τις εκδοχές του συνίσταται μέσω του δικαίου. Κατά προέκταση, όσα είναι τα είδη φιλίας, τόσα είναι και τα είδη δικαίου και κοινωνίας»

Στην πραγματικότητα, μιλάμε για σύμπνοια όταν σε θέματα άρχειν και άρχεσθαι έχουν οι άνθρωποι την ίδια προαίρεση: είτε να εναλλάσσονται σε αυτούς τους ρόλους είτε να τους έχουν σταθερούς. Με αυτή την έννοια, η σύμπνοια γίνεται φιλία πολιτική. Φτάνουν, όμως, όσα είπαμε περί σύμπνοιας και ευνοϊκής διάθεσης (ευμένειας)»

«Η φύση, όμως, άλλους τους κάνει ανθρώπους της φιλίας και άλλους της φιλοδοξίας. Άνθρωπος της φιλίας είναι αυτός που πιο πολύ χαίρεται να αγαπά παρά να αγαπιέται· αλλά με τον φιλόδοξο συμβαίνει το αντίστροφο. Όποιος, λοιπόν, απολαμβάνει να τον θαυμάζουν και να τον αγαπούν είναι φίλος της υπεροχής, ενώ εκείνος που ευχαριστιέται να δείχνει αγάπη είναι απλά φίλος»

«Μπορεί, βέβαια, η αρετή να είναι ανισοβαρής, όπως ξεχωρίζει η αρετή του θεού έναντι της αρετής του ανθρώπου. Εδώ πρόκειται για διαφορετικό είδος φιλικής σχέσης, ανάλογης με τη σχέση άρχοντος και αρχομένου, και υπόκειται σε διαφορετικές αρχές δικαιοσύνης. Η ισότητα είναι αναλογική και όχι αριθμητική. Τέτοιου είδους σχέση φιλίας και αγάπης είναι του πατέρα με το γιο, και του ευεργέτη με τον ευεργετημένο»

Ο άνθρωπος που θεωρεί ότι έχει πολλούς φίλους απλώς και μόνο επειδή συναναστρέφεται πολλούς σε τυχαίες κοσμικές εκδηλώσεις έχει παντελή άγνοια του θέματος. Επί της ουσίας δεν έχει κανένα φίλο: Επιπλέον, «… να είναι κανείς φίλος με πολλούς, τον δυσκολεύει να τους δείχνει αγάπη και να τους έχει φίλους· δεν μπορεί κανείς να εκδηλώνει τη φιλία του έμπρακτα σε πολλούς ανθρώπους»

Το έργο του Θουκυδίδη είναι ίσως ο ορισμός αυτού που ονομάζουμε κλασικό. O Θουκυδίδης είναι ο μελετητής του ανθρώπου, που τον φέρνει μπροστά στις ίδιες του τις πράξεις. Κι αυτός είναι ο λόγος που αδιαπραγμάτευτα θεωρείται πατέρας της επιστημονικής ιστοριογραφίας.

Ο ισχυρός, εν τέλει, συντρίβεται αφήνοντας πίσω του ένα κενό, που όλοι τρέχουν να καλύψουν. Η επανάληψη των γεγονότων – και μάλιστα με τους ίδιους πρωταγωνιστές που απλώς αλλάζουν ρόλους – είναι τόσο απροκάλυπτα στερεότυπη, που από ένα σημείο και μετά παίρνει τη μορφή του αναπόφευκτου. Ο άνθρωπος συμπεριφέρεται σαν το απόλυτο έρμαιο μιας μοίρας που ο ίδιος ορίζει. Με άλλα λόγια, φαίνεται εντελώς ανίσχυρος μπροστά στη δυναμική των παθών που αδυνατεί να ελέγξει.

Εφόσον, λοιπόν, η πρωταρχική φιλία είναι η φιλία που οφείλεται στην αρετή, θα είναι και οι αντίστοιχοι φίλοι γενικώς αγαθοί. Και αυτό, δεν οφείλεται στην αμοιβαία χρησιμότητα, αλλά σε κάτι άλλο· διότι υπάρχει η διάκριση ανάμεσα σε γενικό και προσωπικό αγαθό. Και συμβαίνει και στην περίπτωση της χρησιμότητας ό,τι και με τις έξεις: άλλο είναι το γενικώς χρήσιμο και άλλο το ειδικό, όπως άλλο είναι η γυμναστική και άλλο το να πάρει κάποιος ορισμένα φάρμακα.

«Εάν, λοιπόν, δείχνουμε φιλία και αγάπη γι’ αυτό που έχουμε επιθυμία, πράγμα βέβαια που κατεξοχήν συμβαίνει στον έρωτα: διότι κανένας “δεν είναι εραστής χωρίς παντοτινή αγάπη”, και αν η επιθυμία στρέφεται πάντα στο ηδύ (ευχάριστο), τότε απ’ αυτή την άποψη αντικείμενο της φιλίας είναι το ηδύ. Από την άποψη όμως ότι επιθυμούμε κάτι, τότε αντικείμενό της είναι το αγαθό. Δεν ταυτίζονται όμως το ηδύ με το αγαθό»