«… θεωρείται το κατεξοχήν έργο της πολιτικής να αναπτύξει τη φιλία· κάποιοι μάλιστα λένε ότι και η αρετή είναι χρήσιμη ακριβώς για την ανάπτυξη της φιλίας, αφού αποκλείεται να αναπτυχθεί αυτή ανάμεσα σε ανθρώπους που αδικούν ο ένας τον άλλο»

«Η τιμή, λοιπόν, μεγάλη και μικρή, είναι δυο ειδών. Από τη μία η τιμή των πολλών τυχόντων, από την άλλη η τιμή των σπουδαίων. Αλλά και με άλλο κριτήριο υπάρχουν διαφορές τιμής ανάλογα με το λόγο για τον οποίο τιμάται κανείς. Έτσι, μια τιμή μπορεί να είναι μεγάλη ή όχι μόνο για το πλήθος όσων την αποδίδουν ούτε για τη δική της ποιότητα αλλά και γιατί αφορά κάτι πολύτιμο»

«Απέναντι, λοιπόν, στις ηδονές των ακόλαστων κάποιοι από αναισθησία παραμένουν απαθείς· αυτούς άλλοι τους λένε αναίσθητους, άλλοι αλλιώς. Όμως αυτό το πάθος δεν το βλέπουμε εύκολα ούτε είναι και πολύ συνηθισμένο, αφού όλοι τείνουν πιο πολύ προς το αντίθετο σφάλμα, και στη φύση όλων είναι να νικιούνται από αυτές τις ηδονές και να τις βιώνουν»

«Είδη ανδρείας υπάρχουν πέντε, με κριτήριο την εξής ομοιότητα, ότι τα ίδια αντέχουν οι ανδρείοι, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Πρώτο είδος είναι η πολιτική ανδρεία, η οποία οφείλεται στην αιδώ. Δεύτερο, η στρατιωτική ανδρεία· οφείλεται στην εμπειρία και τη γνώση»

Ολοκληρώνοντας το δεύτερο βιβλίο από τα «Ηθικά Ευδήμια» ο Αριστοτέλης επαναλαμβάνει ότι ο τελικός σκοπός δεν αφορά την προαίρεση (έλλογη επιθυμία) του ανθρώπου. Κανείς δεν προαιρείται την ευτυχία του. Την επιθυμεί με τρόπο αυτονόητο και αγωνίζεται για να την έχει: «Για τον τελικό σκοπό κανείς δε σκέφτεται και αποφασίζει, αλλά ο τελικός σκοπός αποτελεί μια προϋποτιθέμενη αρχή, όπως ακριβώς στις θεωρητικές επιστήμες λειτουργούν οι υποθέσεις…»

«Συγχρόνως, πολλά […] τα κάνουμε, χωρίς να τα σκεφτούμε και να τα αποφασίσουμε από πριν. Έτσι προκύπτει αναγκαστικά το συμπέρασμα ότι το αντικείμενο της προαίρεσης είναι οπωσδήποτε εκούσιο, ενώ κάθε τι εκούσιο δεν είναι οπωσδήποτε και αντικείμενο προαίρεσης. Και όλες οι πράξεις που ανάγονται σε προαίρεση είναι εκούσιες, ενώ οι ακούσιες δεν είναι οπωσδήποτε αποτέλεσμα προαίρεσης»

«Εάν […] είναι αδύνατο να πράττει ένα και το αυτό πράγμα ο ίδιος άνθρωπος ταυτόχρονα εκούσια και ακούσια, τότε το να ενεργεί σύμφωνα με τη θέλησή του είναι περισσότερο εκούσιο από το να ενεργεί ακολουθώντας την επιθυμία…»

Ο δρόμος της αρετής, όπως και εκείνος της κακίας έχουν ως αίτιο τον άνθρωπο και μόνο αυτόν. Σχετίζονται με την εκούσια συμπεριφορά του, ως απολύτως συνειδητές επιλογές. Και φυσικά η διάθεση αποφυγής των ευθυνών είναι απόδειξη δειλίας: «Όλοι λοιπόν συμφωνούμε ότι για όσα είναι εκούσια και σύμφωνα με την προαίρεση του ανθρώπου, αυτός αποτελεί αίτιο· αντίθετα, για όσα είναι εκούσια, δεν είναι αίτιος ο άνθρωπος. Αίτιος είναι, ολοφάνερα, για όσα επέλεξε με τη θέλησή του. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι η αρετή και η κακία θα ανήκουν στα εκούσια»

«… κάθε ηθική αρετή σχετίζεται με όσα μας προκαλούν ηδονή και λύπη. Διότι η ψυχή του ανθρώπου βιώνει ηδονή για εκείνα και εν σχέσει με εκείνα με τα οποία εκ φύσεως γίνεται χειρότερη ή καλύτερη. Και λέμε κακούς ορισμένους ακριβώς λόγω της ηδονής και της λύπης, εάν τις επιζητούν ή τις αποφεύγουν, ή εάν τις βιώνουν όπως δεν πρέπει ή εκείνες που δεν πρέπει»

«Ονομάζω πάθη τα ακόλουθα και τα παρόμοιά τους: το θυμό, το φόβο, την αιδώ, την επιθυμία, και γενικώς όλα όσα συνοδεύονται, τις περισσότερες τουλάχιστον φορές, από ένα βίωμα ηδονής ή λύπης το οποίο προκαλείται άμεσα από αυτά. Και βέβαια, στα πάθη δεν αντιστοιχεί κάποια ηθική ποιότητα, απλώς τα βιώνουμε»