Ο «Γέρος του Μωριά», αρχικά, κατέλαβε τα στενά μεταξύ Άργους και Κορίνθου και, ιδίως, το στενό του Δερβενακίου, όπου στα δύο «κρίσιμα» σημεία του, το Αγριλόβουνο και την Πετορράχη τοποθέτησε έμπειρους πολεμιστές. Ακόμη, παρέταξε δύναμη περίπου 800 ανδρών στις Χρυσοκουμαριές, αλλά τους διέταξε να μην γίνουν αντιληπτοί από στρατιωτικό σώμα του Δράμαλη και, να επιτεθούν ξαφνικά εναντίον τους.

«Ο Δ. Πλαπούτας και ο Θ. Κολοκοτρώνης καταδικάζονται εις θάνατον ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας» και, όριζε ότι «η παρούσα απόφασις θέλει εκτελεσθεί εις την εκτός του φρουρίου Ναυπλίου πλατείαν». Παρά την απόφαση, ο πρόεδρος του δικαστηρίου, Πολυζωΐδης, αρνήθηκε να υπογράψει την πρόταση του εισαγγελέα, όπως και ο Τερτσέτης. Συνεπώς, την επόμενη της καταδίκης, η ποινή του Κολοκοτρώνη και του πρωτοπαλίκαρού του μεταβλήθηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση.

Λίγο πριν την «έλευση» του 19ου αιώνα, η «Μεγάλη Ιδέα» είχε συνεπάρει όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Όμως, στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση του Θ. Δηλιγιάννη, η οποία διήρκεσε από το 1895 ως το 1897, υπήρξε καχεκτική στο οικονομικό «πεδίο» και διπλωματικά απομονωμένη. Κατά συνέπεια, δεν μπορούσε να προβεί στην απελευθέρωση των «αλύτρωτων» περιοχών με αξιώσεις.

Άγγελος Βλάχος Γράφει ο Κότσης Παναγιώτης Α. Η ρομαντική σχολή:     Μετά τον εθνικο-απελευθερωτικό Αγώνα των ετών 1821-1828, άρχισαν να καταφθάνουν στον ελεύθερο ελληνικό χώρο λόγιοι, με καταγωγή από το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης και, με επαγγελματική εμπειρία στην Δυτική Ευρώπη. […]

Χάρη στο Ε’ ψήφισμα, της 29ης Ιουλίου, αναφερόταν στις οφειλόμενες αποζημιώσεις, στη σύσταση κωδικού για το δημόσιο χρέος και στη διανομή 200.000 στρεμμάτων εθνικής γης. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι δικαιούχοι θα λάμβαναν προσωρινούς τίτλους ως την τελική τακτοποίηση των σχετικών ζητημάτων.

Η πρώτη εξέγερση κατά των Βρετανών σημειώθηκε στη Λευκάδα, τον Σεπτέμβριο του 1819. Σε συγκρούσεις με τον αγγλικό στρατό σκοτώθηκαν περίπου 20 στρατιώτες και ισάριθμοι ντόπιοι χωρικοί. Τα επεισόδια «ακολούθησε» η δίωξη και ο απαγχονισμός του ιερέα Ασπρογέρακα, ως υποκινητή των γεγονότων.

Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης (1824), όποτε ξεκίνησε η αρχική διαμόρφωση των «ξενικών» κομμάτων, ο Σπυρίδων Τρικούπης εξελέγη βουλευτής (1824). Το 1826 υπήρξε μέλος της «Προσωρινής Κυβέρνησης» και, έλαβε μέρος στην Γ’ Εθνοσυνέλευση, στην Νέα Επίδαυρο, η οποία διέκοψε τις εργασίες της τον Απρίλιο του 1826.

Η Αθήνα απετέλεσε την νέα πρωτεύουσα του μικρού ελληνικού βασιλείου. Από την εποχή του Όθωνα, άρχισαν να εγκαθίστανται στην πόλη αυτή λόγιοι, οι οποίοι ασχολήθηκαν με την λογοτεχνία και, οι περισσότεροι εξ αυτών κατάγονταν από το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης.

Το πρώτο συνδικάτο ιδρύθηκε στη Σύρο το 1879[2]. Ακόμη, τα πρώτα σοσιαλιστικά «ψήγματα» του λεκανοπεδίου εμφανίστηκαν το 1882, με την ίδρυση του σωματείου των τυπογράφων. Η κίνηση αυτή είχε ως συνέπεια την έκδοση της βραχύβιας εφημερίδας «Σύνδεσμος», το φθινόπωρο του 1882. Φυσικά, στις αρχές της επόμενης δεκαετίας οι κινήσεις αυτές θα ενταθούν, ένεκα της ιδρύσεως του «Συνδέσμου Συντεχνιών».

Το 1883 συντελείται μία από τις χαρακτηριστικότερες «τομές» στην ιστορία του ελληνικού Τύπου. Σαφέστερα, το περιοδικό «Μη Χάνεσαι» «εξελίσσεται» στην ημερήσια εφημερίδα «Ακρόπολις». Η νέα αυτή εφημερίδα συνέχισε την προσπάθεια για μία γενικότερη ανανέωση εντός των ορίων της χώρας.