Ο Νικολό Μακιαβέλι (1469-1527) γεννήθηκε στη Φλωρεντία· ήταν γιος του νομομαθούς Μπερνάρντο Μακιαβέλι και της Μπαρτολομέα Νέλι. Ο Μπερνάρντο καταγόταν από παλιά αριστοκρατική οικογένεια και οι πρόγονοί του αναδείχτηκαν σε υψηλά αξιώματα της πόλης κατά τον 14ο αιώνα· ωστόσο, η παλαιά γενιά είχε ξεπέσει και ο ίδιος δεν ήταν πλέον «αριστοκράτης» αλλά ούτε και «ποπολάρος»· εργάστηκε ως απλός δικηγόρος.

Δεν ξέρω αν η αυτομαστίγωση της Ευρώπης (δεν λέω Δύσης, ελπίζω κάποτε να καταλάβουμε τη διαφορά) οφείλεται σε κοινωνικά πάθη, αυτοκτονικό ιδεασμό ή αβυσσαλέα ιστορική άγνοια. Δεν είναι αργά ωστόσο να μάθουμε πως δεκατέσσερις αιώνες τώρα, ειδικά ο λαός και ο πολιτισμός μας (ο δικός μας λαός, στη δική του πατρίδα, όχι η κακή, αποικιοκρατική Δύση), υφίσταται την βία της ισλαμικής επέκτασης.

Ταυτόχρονα, ο Καστοριάδης, άρχισε να εργάζεται και ως επαγγελματίας οικονομολόγος στον ΟΟΣΑ (1948-70) και τα κείμενά του ήταν ένας ακόμη λόγος για να γράφονται με διάφορα ψευδώνυμα, όπως Paul Gardan κ.λπ. Μέσα από κάθε γραμμή “που συνθέτει σαν μουσικός”, το Παρίσι είναι η πόλη που δυναμώνει τη σκέψη του. Στο Παρίσι ο Σίγκμουντ Φρόιντ θα τον επηρεάσει καθοριστικά. Διαβάζοντας Φρόιντ είδε καθαρά τι έλειπε από τον Μαρξ. Αυτό ήταν, το ανθρώπινο υποκείμενο… Το έργο του είναι μία συνεχής κριτική, στην οποία μπορεί να δοθεί μία κριτική ερμηνεία. Οι δύο πυλώνες της καστοριαδικής δημιουργίας είναι: “η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας” και “η αυτονομία”. Ο Καστοριάδης συνέβαλε σε πολλούς τομείς της σκέψης.

Διανέμονται στα βιβλιοπωλεία δυο νέα βιβλία του Ηλία Κανέλλη – οι δύο πρώτες εκδόσεις τoυ Books’ Journal. Το ένα, με τίτλο «Κι αυτοί είναι η Ελλάδα», περιέχει συνεντεύξεις σημαντικών προσωπικοτήτων της επιστήμης και της λογοτεχνίας, που έχουν δημοσιευτεί τα προηγούμενα δεκαπέντε χρόνια στο περιοδικό. Το άλλο, «Duck Soup», είναι αφηγήματα, δοκίμια, κριτικές, ένα βιβλίο πολιτισμικής κριτικής των εστιατορίων και της κουλτούρας της κουζίνας και της τροφής.

Η φιλοσοφία με βοηθά να αναγνωρίζω τη διαφορά ανάμεσα στην επιθυμία και στην ανάγκη. Όταν το αγόρι μου βγαίνει μαζί μου όχι επειδή το θέλει πραγματικά, αλλά απλώς για να μην βαριέται, δεν με πληγώνει μόνο η αλήθεια της κατάστασης—με πληγώνει και το ότι εγώ για λίγο πίστεψα πως αυτό ήταν αγάπη. Ο Σπινόζα λέει πως η ελευθερία είναι η κατανόηση της αναγκαιότητας· κι εγώ καταλαβαίνω πως δεν μπορώ να υποχρεώσω κανέναν να με θέλει. Αυτό που μπορώ, όμως, είναι να δω καθαρά, να μην κλείνω τα μάτια σε ό,τι με μειώνει και να διαλέξω, με επίγνωση, να μη γίνω το αντίδοτο στη βαρεμάρα κανενός.

Βιβλιοκριτική: «Τα γέλια και τα δάκρυα της πέτρας.» Γράφει ο Κώστας Τραχανάς Ήπειρος άγονος και κακοτράχαλη γη, τόπος ασκητικός, που δεν μπορούσε να θρέψει την οικογένεια, κατοικημένος από ανθρώπους με γνησιότητα στα αισθήματα, σε ισορροπία με τη φύση, που άντεξαν […]

ο «Ανέμελος καπιταλισμός και κοινωνική κρίση της πόλης» είναι μια απόπειρα διαμόρφωσης πολλαπλών σημείων προσέγγισης του φαινομένου, από κοινωνική, οικονομική και πολιτισμική σκοπιά.
Συνδέει η ανάλυση το φαινόμενο με την συζήτηση για την πτώση της Ευρώπης, την αποβιομηχάνισή της και την μεταβολή των πόλεών της σε μουσεία/διασκεδαστήρια/θέατρα αυθεντικότητας.
Για την Ελλάδα, εντάσσεται ο υπερτουρισμός και σε μια ευρύτερη και εξίσου ενεργή στις μέρες μας συζήτηση, για το πως το μοντέλο οικονομίας της οφείλει να υπερβεί τους ορίζοντες του παρασιτισμού εάν θέλει να καταστεί βιώσιμο.

Το βιβλίο αποτελεί μια σημαντική συμβολή στην καταγραφή του πολιτισμού της ελληνικής υπαίθρου και απευθύνεται σε όσους επιθυμούν να γνωρίσουν την αυθεντική ζωή της Ηπείρου μέσα από τις ζωντανές φωνές των ανθρώπων της. Ένα μοναδικό οδοιπορικό μνήμης και παράδοσης. 

Η ελληνική γλώσσα, με την οικονομία και την ευελιξία της, αξιοποιεί αυτά τα στοιχεία για να δημιουργήσει εκφράσεις που αποτυπώνουν με ακρίβεια και χιούμορ την ανθρώπινη εμπειρία, μέρη που τα συναπαρτίζουν, όπως και τις εργασίες που συνδέονται με αυτά. Χωρίς καμία ματαιοδοξία για εξαντλητική κάλυψη του θέματος, θα εξετάσουμε βασικές σχετικές λέξεις που χρησιμοποιούμε στον καθημερινό λόγο. Αυτονοήτως δυσέντακτο το υλικό σε κατηγορίες, άρα εξίσου δυσχερής η κατηγοριοποίηση, αδρομερώς όμως θα μπορούσε να έχει την ακόλουθη μορφή…

Η περίοδος 1941-1944 έχει δύο όψεις. Η μία, η πιο γνωστή, είναι αυτή της κατοχής και της εθνικής αντίστασης. Η άλλη, λιγότερο γνωστή, σφραγίζεται από τον αγώνα και την αγωνία των δυνάμεων που διαφεύγοντας στη Μ. Ανατολή, αποτέλεσαν πυρήνα των εξόριστων κυβερνήσεων και υπερασπίστηκαν την εθνική δημοκρατική προοπτική σε τέσσερα επίπεδα: ενάντια στις δωσιλογικές κυβερνήσεις των Αθηνών, ενάντια στις επιδιώξεις των μοναρχικών (παρότι συνυπήρχαν στην εξορία και στην πολεμική προσπάθεια), ενάντια στα σχέδια του ΚΚΕ (που πέτυχε χάρη στην εθνική αντίσταση να αποκτήσει βαρύνοντα πολιτικό ρόλο) αλλά και ενάντια στα σχέδια της Αγγλίας για ανανέωση των σχέσεων εξάρτησης μετά τον πόλεμο.