Κωνσταντίνος Χατζόπουλος: Απλοί τρόποι. Ποιήματα.

Η κυβέρνηση επενδύει σ’ ένα ολιγοπωλιακό μοντέλο ανασυγκρότησης, που φιλοδοξεί να αντιμετωπίσει τα διαχρονικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας με το μεγάλο κεφάλαιο, την μεγάλη επιχείρηση, την μεγάλη ξένη επένδυση (αδιαφορώντας για παράδειγμα, αν αυτή θα αφορά στην παραγωγή ή σε καζίνο και ξενοδοχεία).

Ο Κλοντ Σαρλ Φοριέλ (1772–1844 και τα Δημοτικά Τραγούδια της Ελλάδας. Chants populaires de la Grece modern. (PDF)

Σύμφωνα με το ημερολόγιο της αποστολής, την ογδόη πρωινή της 8ης Ιουνίου 1924, οι Μάλορυ και Ίρβαϊν ξεκίνησαν την τελική προσπάθειά τους για την κατάκτηση της κορυφής του Έβερεστ. Ο 21χρονος Ίρβαϊν μπορεί να ήταν τόσο άπειρος όσο ήταν ενθουσιώδης, αλλά ο 37χρονος Μάλορυ ήταν ο καλύτερος ορειβάτης της γενιάς του και βετεράνος των αποστολών του ’21 και ’22 στο Έβερεστ. Αν υπήρχε, λοιπόν, κάποιος που είχε τις μεγαλύτερες πιθανότητες να τα καταφέρει, τότε ήταν σίγουρα αυτός.

Η ταχύτατη επικράτηση των Οθωμανών σε μόλις 150 χρόνια στον χώρο της Μικράς Ασίας ήταν αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Αρχικά οι πόλεμοι των Βυζαντινών και των Λατίνων και η κατάκτηση της Βασιλεύουσας από τους τελευταίους στα 1204, διέλυσαν και τα τελευταία υπολείμματα βυζαντινής εξουσίας στην περιοχή. Πλέον κύριο μέλημα των βυζαντινών πριγκιπάτων ήταν η ανακατάληψη της Πόλης και όχι η διατήρηση των κεκτημένων στην Μικρά Ασία.

Στον φανταστικό κόσμο του παραμυθιού Ο Νερένιος Δράκος τα πλάσματα-ήρωες είναι ζωντανά. Ζουν σε μια προπολιτισμική ζωώδη κοινωνία με πρωταγωνιστή το σκοτεινό Δράκο που ζει στα ερέβη της λίμνης. Χάρη στα τσαλιμιάρικα ενοχλητικά ερεθίσματα του μικρού ήρωα Γουλιμή, μεταλλάσσει το χαρακτήρα του. 

Σίγουρα η υπογεννητικότητα συνδέεται με το γεγονός ότι οι Έλληνες σήμερα αποφασίζουν να κάνουν οικογένεια πολύ αργότερα από τους Γάλλους για παράδειγμα, στα 35-45. Σε αυτήν την ηλικιακή κατηγορία, το πιο πιθανόν (βιολογικά, από την σκοπιά του τρόπου ζωής, της διαθεσιμότητας και των αντοχών) είναι να κάνει κανείς μόνον ένα παιδί. Με αυτόν τον τρόπο, η κοινωνία εισέρχεται στα δημογραφικά της ελλειμματικής υποκατάστασης των γενεών, κι έτσι μπαίνει σε έναν φαύλο κύκλο γήρανσης και συρρίκνωσης. 

Η βίαιη, λοιπόν, αλλαγή του παρόντος, μαζί με την ερημία που επιβάλλει, υποβάλλει και την αίσθηση του τέλους μιας εποχής, που είναι η χειρότερη «απερήμωση» γι’ αυτούς που τη βιώνουν μένοντας στον τόπο τους. Αυτό ακριβώς το γεγονός προκαλεί και μια έντονη νοσταλγία του παρελθόντος, το οποίο τείνει να εξιδανικευτεί και να φαντάζει ως χαμένος παράδεισος μπρος σ’ ένα παρόν μιας κοινωνικής ερήμου.

Από τη νεωτερικότητα μέχρι και τις μέρες μας αιώνες έχουν περάσει και το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας, που προτάθηκε, ακόμα να φανεί. Ο υπεράνθρωπος του Νίτσε, το υπεύθυνο της μοίρας του άτομο δε φάνηκε επίσης. Ενώ, η νίκη ενάντια στην αμφισημία και την αβεβαιότητα προβλέπεται ανέφικτη.

Ένας λαός είναι πραγματικός μόνο σε σχέση με άλλους λαούς. Γι’ αυτόν τον λόγο όμως η φυσική, φυλετική σχέση μεταξύ τους είναι ο πόλεμος. Αυτό είναι ένα γεγονός που οι αλήθειες δεν το αλλάζουν. Ο πόλεμος είναι η πρωτογενής πολιτική όλων των έμβιων όντων, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που ο αγώνας και η ζωή κατά βάθος είναι ένα και το αυτό, και, όταν παραλύει η βούληση για αγώνα, σβήνει και το είναι.