Η φύση, η ζωή και τα γαϊδουράγκαθα
Συνειρμοί και πασχαλινές ευχές!
Το πνεύμα ίσως και οι ψαλμοί των ημερών, με κυρίαρχο άκουσμα το «Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται» με οδήγησαν σε παρατηρήσεις, σκέψεις και συνειρμούς που σπάνια μπορώ να κάνω. Διέθετα αρκετό χρόνο γι’ αυτό, καθώς περίμενα υπομονετικά την Ευδοκία να επιστρέψει από τα τελευταίες πασχαλινές προμήθειες…
Η καλή της θέληση να κάνει κάτι για τους άλλους, όπως υποδηλώνει άλλωστε και το όνομά της, την οδηγεί μερικές φορές σε κάποιες υπερβολές προμηθειών σε …εδέσματα. Όμως τούτη τη φορά την καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν θέλει να φέρνει και πολύ στο νου της ότι θα ήμαστε μόνοι, ότι τα παιδιά δεν θα είναι μαζί μας στο πασχαλιάτικο τραπέζι, όπως παλαιότερα στα καλά χρόνια, τότε που περίσσευαν νοστιμιές και χαρούμενες φωνές. Τώρα είναι δύσκολο έως απαγορευτικό και να μας επισκεφτούν, καθώς το ένα εργάζεται και κατοικεί με την οικογένειά του μόνιμα στην Κορέα, το άλλο βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη κι τ’ άλλο στην Αθήνα… Ο εγγονός μόνο μας δίνει κάθε λίγο ηλεκτρονικά τις ευχές του στα ελληνικά, στα ιταλικά και βεβαίως στα κορεάτικά, στη γλώσσα του σχολείου του! Όπως και να είναι μας γεμίζουν ανείπωτη χαρά!
Αισιόδοξοι ωστόσο και οι δυο μας, ευελπιστούμε ότι γρήγορα θα έρθει η καλή ώρα να βρεθούν και πάλι μαζί μας. Αλλά ωσότου αυτό συμβεί, θα αισθανθούμε ότι αναπληρώνουμε ως ένα τουλάχιστον βαθμό την πασχαλινή απουσία τους, με ανθρώπους που βρίσκονται συναισθηματικά -αλλά και γεωγραφικά- κοντά μας. Η μέριμνά μας αυτή και κυρίως η προετοιμασία της Ευδοκίας, στην οποία αναφέρθηκα νωρίτερα, σ’ αυτό ακριβώς αποσκοπούν. Να βρεθούμε στην ολάνθιστη αυλή μας, σστο πασχαλινό τραπέζι με κάποιους καλούς μας φίλους -στον …επιτρεπτέο αριθμό-, μοναχικούς ή και …ομοιοπαθείς. Ευπρόσδεκτοι βεβαίως είναι -…κατόπιν προπαντός αποστολής του σχετικού μηνύματος- και όσοι καλοί μας φίλοι θα ήθελαν να συνεορτάσουμε ακόμη μια φορά!
Αλλά ας επανέλθω στο περιστατικό που στάθηκε η αφορμή αυτού του σημειώματος που συνοδεύει και τις ευχές μας. Καθώς τριγυρνούσα λοιπόν έξω από το αυτοκίνητο, περιμένοντας την Ευδοκία να επιστρέψει από τα …ώνια, παρατηρούσα τ’ ασήμαντα ενός ανώνυμου δρόμου, αυτά στα οποία ελάχιστες φορές ρίχνουμε το βλέμμα μας. Στα μάτια μου και στο μυαλό μου, ένα από αυτά πήρε άλλες διαστάσεις. Ήταν ένα ταπεινό και παραγκωνισμένο γαϊδουράγκαθο στην άκρη του δρόμου, που όπως και πολλά άλλα αναδεικνύει -αλλά και προστατεύει ταυτόχρονα- η «οργιάζουσα» ανοιξιάτικη φύση!
Συνειδητοποίησα, καθώς το παρατηρούσα προσεκτικά, ότι κι αυτό συγκαταλέγεται στα μικρά θαύματα της μάνας φύσης, που γεννά τα πολύ αλλά και τα λιγότερο όμορφα, όλα ωστόσο χρήσιμα στη θαυμαστή αλυσίδα της ζωής. Τί κι αν δεν του δίνουν σημασία ή το αποφεύγουν από φόβο οι άνθρωποι, γιατί για την προστασία του είναι οπλισμένο με αγκάθια. Το τιμούν όμως ιδιαίτερα οι …γάϊδαροι, οι συμπαθείς τετράποδοι φίλοι μας, γνωστοί από παλαιότερα ως «κυρ Μέντιοι» (σημ. Από την αρχαία Μένδη της Κασσάνδρας στη Χαλκιδική), που σπάνια πλέον συναντούμε στους δρόμους μας. Βλέπετε ότι στην εποχή μας, ιδιαίτερα, περίσσεψαν και περισσεύουν μόνο συνονόματοί τους, που νοιάζονται αποκλειστικά για ό, τι τους βολεύει, παρότι οι ίδιοι αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται μέλη της κοινωνίας μας και του ανθρώπινου είδους!
Αλλά καιρός είναι όλοι οι υπόλοιποι να σκεφτόμαστε μόνο θετικά!
Καλή Ανάσταση λοιπόν κι ο καθένας μας όπως την προσδοκά!
Γιάννης Κύρκου Αικατερινάρης
