Τα γόνιμα φθινόπωρα της γενιάς του 114 και του 15% για την παιδεία
Με αφορμή την προχθεσινή συνάντηση
Γράφει ο Γιάννης Αικατερινάρης
Συχνά συλλογίζομαι ότι σε μια ισορροπημένη φύση τα φθινόπωρα φέρνουν γευστικούς καρπούς, γεμάτους με τους χυμούς που τους τροφοδότησαν η άνοιξη και το καλοκαίρι. Μια ωστόσο απάντηση μπορώ να δώσω στο ερώτημα: Γιατί αρνούνται ορισμένοι να αποδεχθούν μια τέτοια αλήθεια, γιατί δεν πιστεύουν ότι και το φθινόπωρο της ζωής του ανθρώπου μπορεί να είναι το ίδιο γόνιμο, όταν μάλιστα είναι εμπλουτισμένο με τις εμπειρίες μιας ολόκληρης ζωής και ζωντανά τα όνειρα της νιότης; Πιστεύω ότι αυτά τα αμφισβητούν οι οπαδοί του «μη ανακατεύεσαι», όσοι περιμένουν από τους άλλους τις ανατροπές καταστάσεων που δεν τους βολεύουν. Και όσοι φροντίζουν πάντα να βρίσκονται έξω από τις κοινωνικές δράσεις της εποχής τους -ουδετερότητα οι ίδιοι την αποκαλούν- δεν αφήνουν αυτή την αδράνειά τους ανεκμετάλλευτη… Την χρησιμοποιούν για ιδιοτελείς σκοπούς, ως ευαγγέλιο των δικών τους ανύπαρκτων «πιστεύω» και ως πιστοποιητικό καλών σχέσεων με την εκάστοτε εξουσία.
Και οι αναφορές αυτές δεν απευθύνονται σ’ εκείνους, τους οποίους οι αντικειμενικές δυσκολίες της ζωής οδηγούσαν αναγκαστικά σε μια τέτοια επιλογή. Αναφέρομαι στους εξ ιδιοσυγκρασίας μίζερους και μικρόψυχους, που πάντα έψαχναν να βρουν αφορμές για να δικαιολογήσουν την δική τους απουσία. Κι ύστερα αυτοί οι «βολεμένοι» σε κάθε κατάσταση, για να νοιώθουν «δικαιωμένοι» προσπαθούν να εξισώσουν τους πάντες στα χαμηλά επίπεδα της κοινωνικής προσφοράς, στη «λογική» του «έλα μωρέ όλοι ίδιοι ήμαστε»… Κι εδώ δεν μπορώ να μην θυμηθώ τα λόγια του Μανόλη Αναγνωστάκη, του μεγάλου Σαλονικιού ποιητή και φίλου στα χρόνια της νιότης: «Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν να βρουν λεκέδες στη δική σου».
Με αφορμή την προχθεσινή συνάντηση σκέφτηκα ότι όσο κι αν πέρασε από τότε πολύς χρόνος, μεγαλύτερος κι από μισό αιώνα, ότι όσο κι ο αν ο καθένας μας ακολούθησε τη δική του πορεία σε μια ζωή που άλλαζαν πολλά, κάτι έμεινε. Τα πιστεύω και οι προσδοκίες της γενιάς του 114, για την τήρηση του Συντάγματος και του 15% του προϋπολογισμού για την παιδεία, σημάδεψαν για πάντα τη ζωή μας. Οι δυσοίωνες διεθνείς εξελίξεις, αποτέλεσμα ανταγωνισμών χωρίς όρους, οι άδικες πολεμικές επεμβάσεις, αλλά και τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων στη χώρα μας, δικαίωσαν εν πολλοίς όσους συμμετείχαμε στα κινήματα Ειρήνης, στις φοιτητικές οργανώσεις και στις Σπουδάζουσες νεολαίες της Αριστεράς και των «συνοδοιπόρων τότε δυνάμεων, όσους παλεύαμε για μια καλύτερη εκπαίδευση και για μια δίκαιη κοινωνία.
Οι σκέψεις αυτές ήρθαν στο νου και στην καρδιά μου, καθώς προχθές ανταμώσαμε στη Θεσσαλονίκη πολλοί από εκείνους που πρωτοστατούσαν στους φοιτητικούς αγώνες. Πήγαμε να μιλήσουμε με τον Μάκη Τρικούκη, παλαιό μας σύντροφο, φίλο και άνθρωπο του Πολιτισμού, που περνάει δύσκολες ώρες. Θα αναφέρω τα ονόματα όσων ήρθαν στη συνάντηση κι αν ενδεχομένως ξεχάσω κάποιους, είμαι βέβαιος ότι θα με συγχωρέσουν, γιατί γνωρίζουν ότι όταν τα χρόνια περνούν, οι μνήμες ασθενούν, αλλά τα συναισθήματα αγάπης παραμένουν.
Εκτός από τον Μάκη Τρικούκη, στη συνάντηση παραβρέθηκαν οι Φιντίας Βελίκης, Σπύρος Σακέτας, Μπάμπης Καλλιπολίτης, Δώρα Κουλμαδά (Καλλιπολίτη), Καίτη Τσαρουχά, Φωτεινή Παπαντωνίου, Μιχάλης Λιάκος, Αλέκος Περτσινίδης, Αλέκος Γρίμπας, Κώστας Ιορδανίδης, Κώστας Ζουράρις, Σταύρος Βουλασίκης, Μάριος Μαρκοβίτης, Νίκος Παπαμίχος, Διονύσης Σαββόπουλος, Μίλτος Αρβανιτάκης, Τάκης Σιμώτας, Ηλίας Πενιρτζής, Ανδρέας Παπακωνσταντίνου, Κρίτων Σαλπιγκτής, Σταύρος Βουλασίκης και ο υπογράφων…
Στη μνήμη μας ωστόσο ανακαλέσαμε τις εποχές της άδολης νιότης, ξαναφέραμε ανάμεσά μας όσους χάθηκαν, τον Κωστή Μοσκώφ, το Γιώργο Γκουνταρούλη, το Θανάση Αγγελινούδη, το Νίκο Αικατερινάρη, το Σταμάτη Μιχαηλίδη, το Μιχάλη Σπυριδάκη, το Χρήστο Παραθυρά, το Γιώργο Σαββίδη, τον Ντίνο Τριαρίδη, τους καθοδηγητές μας Χρόνη Μίσιο, Αργύρη Μπαρή, Στέφανο Στεφάνου, Κώστα Λαχά, Γιάννη Τριάρχου και τόσους άλλους. Μαζί μας και ο Τάκης Πετρίδης, του οποίου το πρόσφατο βιβλίο του με τα «13 άρθρα για την ζωή και τον άνθρωπο», κρατούσαμε στα χέρια μας «εις μνημόσυνον αιώνιον»…
- Ο Γ. Αικατερινάρης είναι αρχιτέκτων, π. πρόεδρος του ΤΕΕ/ΚΜ.
