Το παρακάτω είναι ο πρόλογος που έγραψε ο Μανόλης Ανδρόνικος για την ελληνική έκδοση του βιβλίου “The Parthenon Marbles: The Case For Reunification” (στα ελληνικά «Τα Ελγίνεια Μάρμαρα» εκδ. Λιβάνη, 1988). Ακολουθεί ο σύντομος πρόλογος της Μελίνας Μερκούρη για την […]

“Η ομοφυλοφιλία όμως δεν είναι ένας διαφορετικός τρόπος να κάνεις σεξ, είναι ένας διαφορετικός τρόπος αγάπης.”

Στη διάρκεια του τελευταίου πολέμου των Σουλιωτών (1800-1803) αναδείχθηκε η μορφή του καλόγερου Σαμουήλ ή παπά – Σαμουήλ, όπως αναφέρεται στη βιβλιογραφία. Όπως θα δούμε και στη συνέχεια, ο ιερομόναχος Σαμουήλ εμφανίστηκε στο Σούλι, γύρω στα 1800, αποφασισμένος να πολεμήσει εναντίον των «απίστων» μουσουλμάνων. Πριν προχωρήσουμε, ας πούμε λίγα λόγια για το Σούλι και τους κατοίκους του.

“Πάσχουν από κάποιου είδους προγονολατρεία, δίνουν πάντα έμφαση στο πόσο υπέροχοι ήταν οι αρχαίοι Έλληνες – και όντως ήταν υπέροχοι.”

Ο Παπαδιαμάντης αντιμετωπίζει τα Χριστούγεννα, όπως και κάθε άλλη θεματογραφία, από την οπτική του λαϊκού βιώματος, που αποδίδεται ακριβώς όπως έχει, χωρίς εξιδανικεύσεις, διδακτισμό ή τυμπανοκρουσίες. Οι γιορτές είναι το αναπόσπαστο μέρος της συνολικής παρουσίας των ανθρώπων ολοκληρώνοντας την εικόνα μιας εποχής τόσο σε κοινωνικό, όσο και σε ατομικό επίπεδο. Κι αυτός είναι ο λόγος που οι χριστουγεννιάτικες ιστορίες συνυφαίνονται αξεδιάλυτα με την καθημερινή ζωή.

Σε μια υστερότερη φάση της αρχαιότητας, οι Εταιρικοί Διάλογοι του Λουκιανού επιβεβαιώνουν αυτή την πεποίθηση. Εδώ το πράγμα τίθεται, βεβαίως, σε πλαίσιο γελοιογραφικό, που απομυθοποιεί τις εταίρες στην καθημερινή ζωή τους, σε στιγμιότυπα που αφαιρούν κάτι απ’ τη λάμψη τους όταν αυτές πιάνουν ψιλή κουβέντα, κάνουν εκμυστηρεύσεις ή διεκτραγωδούν τις αγωνίες και τις απογοητεύσεις τους. Μόνιμο άγχος είναι η εγκατάλειψη από κάποιον εραστή –συνήθως καλοπληρωτή– που τα λεφτά του, τώρα, τα “τρυγάει” άλλη.

Η νέα παιδική ιστορία της Νίκης Δαγδαλιανίδου, «Ο καλός μας Κύριος Ύπνος που χάθηκε», με ζωγραφιές της Μαρίας Φλωριάν, που θα ταξιδέψει μικρούς και μεγάλους στο Βασίλειο της Αντάρια και στις περιπέτειες του Πάρη, του Μάρκου, της Μόνας και του Αία.

Απορούσε ο Ξενοφώντας (Ελληνικά, 2.3.56) με τον Θηραμένη. Γιατί, την ώρα που εκτελείτο η θανατική του ποινή, όπως ο Κριτίας επιθυμούσε, εκείνος βρήκε το κουράγιο για μακάβριο σαρκασμό. Έχοντας μόλις πιει το κώνειο, έπαιξε κότταβο ευφυολογώντας: “Κριτίᾳ τοῦτ’ ἔστω τῷ καλῷ.” Ο Θηραμένης έριξε ό,τι ελάχιστο απέμενε στην κούπα και το αφιέρωσε στον “όμορφο Κριτία”. Κι έκανε έτσι κάλεσμα ερωτικό στον πλέον στυγερό από τους Τυράννους που είχαν αιματοκυλήσει τον αθηναϊκό δήμο. Τον προσκάλεσε στον τάφο του, προβλέποντας δυσοίωνα ότι οι μέρες του ήταν μετρημένες.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι επενδύσεις στις υποδομές έγιναν προοδευτικά η μεγάλη εθνική προτεραιότητα. Το 1998, ανακοινώθηκε ένα φιλόδοξο επενδυτικό πρόγραμμα για την κατασκευή δρόμων, σιδηροδρόμων και σταθμών ηλεκτρικής ενέργειας, με τις συνολικές δαπάνες σε μία τριετία να φτάνουν τα 750 δισ. δολάρια. Από την έναρξη της μεταρρυθμιστικής περιόδου, οι πηγές χρηματοδότησης ποικίλλουν και περιλαμβάνουν δαπάνες της τοπικής αυτοδιοίκησης, δάνεια από διεθνείς οργανισμούς και ξένο κεφάλαιο.

Ο λαός, όταν νιώθει ότι καταπιέζεται, έχει τον τρόπο να ξεπερνά όλους τους φόβους, αρκεί να πιστεύει ότι αγωνίζεται για κάτι καλύτερο. Οι μεμονωμένες (αρχικά) επαναστατικές ενέργειες είναι το έναυσμα της συλλογικής εξέγερσης που εκκολάπτεται. Το έκρυθμο θα επιφέρει επιπλέον κατασταλτικά μέτρα που, τελικά θα συσπειρώσουν τον κόσμο ακόμη περισσότερο. Ο έξυπνος τύραννος οφείλει να το γνωρίζει αυτό. Οφείλει δηλαδή να ξέρει ότι η εξουσία που δεν έχει λαϊκή αποδοχή δεν μπορεί να ελπίζει σε μακροβιότητα.