Η Αθήνα υποχρεώνεται τώρα να παρακολουθήσει την τουρκική «επέλαση» στις Βρυξέλες χωρίς να έχει διασφαλιστεί προηγουμένως η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο σεβασμός κυριαρχικών δικαιωμάτων και διεθνών αρμοδιοτήτων της Ελλάδας που αμφισβητούνται από την Άγκυρα, (ακρογωνιαίοι λίθοι της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής μέχρι τώρα), χωρίς να παραβλέπεται ότι οι «ιδέες» της ελληνικής κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος, πήγαν κατευθείαν στο καλάθι στων αχρήστων.

Ο πρίγκιπας Μίσκιν, ως κεντρικός χαρακτήρας του Ντοστογιέβσκη στο έργο «Ο Ηλίθιος», στέκεται επάξια στο ύψος του ρόλου απ’ την αρχή· είναι εντελώς ηλίθιος. Εξάλλου, το επιβεβαιώνει και το ιατρικό του ιστορικό. Επιληπτικός, άρτι αφιχθείς από κλινική της Ελβετίας, όπου νοσηλευότανε χάρη στην ευσπλαχνία ενός καθηγητή, με παραληρηματική συμπεριφορά, κενά μνήμης, παροδική αδυναμία ορισμού της πραγματικότητας, πλήρη σύγχυση.

Ο Κλαούζεβιτς, με τις περίφημες διατυπώσεις του για τη σχέση ανάμεσα στον πόλεμο και την πολιτική, έδειξε καθαρά ότι ο πόλεμος δεν είναι κάτι ριζικά διαφορετικό και ανεξάρτητο από το πεδίο της πολιτικής, αλλά η συνέχισή της με άλλα μέσα· ειδοποιός διαφορά μεταξύ της ειρήνης και του πολέμου είναι η χρήση ένοπλης βίας, φυσικά με την επιστράτευση «ενόπλων ανδρών»: «Ο πόλεμος είναι μια σύγκρουση μεγάλωνν συμφερόντων, η οποία λύεται αιματηρά και μόνον ως προς τούτο διαφέρει από τι άλλες συγκρούσεις.»

Ο μικρόκοσμος κυριαρχεί και φυλάει καλά τα σύνορά του. Αλλά υπάρχει και η δύσκολη μεριά. Σε ένα μικρό βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα (Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Μικρά δοκίμια για την τέχνη, Printa) ο αναγνώστης δεν χρειάζεται να είναι ερασιτέχνης (έρως+τέχνη) για να δανειστεί κάποιες σκέψεις. Ούτε απαιτείται κάποια σοφολογιότατη προπαιδεία για να το διεξέλθει όχι ξεφυλλίζοντας, παρά κάνοντας τον γύρο της συνείδησής του με άλλον τρόπο.

Ένα αξιόλογο βιβλίο που συμβάλλει στη μελέτη και την έρευνα του Θουκυδίδη, χαρακτήρισε το πόνημα του φιλολόγου Θανάση Μπαντέ με τίτλο «Ο Θουκυδίδης, ο πόλεμος και η πολιτική» ο δρ. Φιλολογίας Γιάννης Ζαρογιάννης, χθες σε εκδήλωση στο Γαλλικό Ινστιτούτο Λάρισας.

Το ότι η φιλοσοφία και η τέχνη προϋποθέτουν αναντίρρητα την κριτική σκέψη και την πρωτοτυπία δεν αναιρεί ότι βασίζονται επίσης στη μίμηση. Το ζήτημα είναι τι ακριβώς μαθαίνει να μιμείται κανείς. Με άλλα λόγια, υπάρχει η ποιοτική μίμηση, που σταδιακά θα οδηγήσει στην πνευματική ανεξαρτησία, και ο στείρος μιμητισμός, που απλώς θα αναπαράγει τις πεπατημένες αντιλήψεις, όποιες κι αν είναι αυτές.

Κάπταγκον, το ναρκωτικό των τζιχαντιστών

Του Κώστα Γεώρμα*
Φαίνεται ότι η ουαχαμπιστική ερμηνεία του Ισλάμ δεν είναι αρκετή για να παρακινήσει τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους να φέρουν εις πέρας τις βιαιοπραγίες που διαπράττουν. Έτσι, πέρα από τους βιασμούς γυναικών που επιδίδονται, ιδίως όταν επιστρέφουν νικητές από μια μάχη, η ηγεσία τούς παρέχει και …ναρκωτικά.

Επτά «πέτρινα» χρόνια μέσα από την κάμερα του Π. Βούλγαρη
«Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974», ένα ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Έλληνα σκηνοθέτη.
Το 37λεπτο ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη «Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974». ταινία, η οποία περιέχει πολύτιμο αρχειακό υλικό· από την κηδεία των Γεωργίου Παπανδρέου και Γιώργου Σεφέρη ως τις δίκες του Αλέκου Παναγούλη και άλλων αγωνιστών.

Στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμα συνείδηση ότι το γειτονικό καθεστώς θεμελιώθηκε αποφασιστικά πάνω στις πολλαπλές γενοκτονίες του 1910-1922. Πράγμα το οποίο δεν είναι μοναχά θεωρητική ιστορική διαπίστωση, αλλά πραγματικότητα που λειτουργεί ακόμα και τώρα στην στρατηγική του. Κοινώς, από τις αρχές της δεκαετίας του 2010 το παραλήρημα νεο-οθωμανικής υπερεπέκτασης προς την Μέση Ανατολή στηρίχτηκε αποφασιστικά στην εργαλειοποίηση και την μόχλευση της βαρβαρότητας του Ισλαμικού Χαλιφάτου.

Το «Ελληνικό Παιδικό Χωριό» στο Φίλυρο είναι αναγνωρισμένο Σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Είναι ανεξάρτητο από Διεθνείς Οργανισμούς και φορείς, δεν έχει ιδρυματικό χαρακτήρα και είναι το πρώτο Ελληνικό Παιδικό Χωριό.