Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα της Χίου “Απλωταριά” επισημαίνει πως “αν οι “θεσμοί” επιμείνουν στην αδιάλλακτη στάση τους, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει όχι απλώς να καθυστερήσει τις δανειακές πληρωμές, αλλά και να διακόψει κάθε διαπραγμάτευση μέχρις ότου αποσυρθούν οι παράλογες απαιτήσεις της άλλης πλευράς.

Έτσι λοιπόν, αντί να δούμε το περιεχόμενο της «κάθε φορά δημοκρατίας» σαν αντανάκλαση των σχέσεων μεταξύ των τάξεων (άρα και των σχέσεων μεταξύ των «ατόμων». Μη με ρωτήσεις τι σημαίνει «άτομο», θα μπλεχτούμε!), κάνουμε μια μυστικιστική αντιστροφή: θεωρούμε τη δημοκρατία σαν ένα ιδανικό τύπο, που όταν κουμπώνει –έστω και με το ζόρι- πάνω στις υπαρκτές ταξικές σχέσεις, τους προσδίδει νομιμότητα.

Στη δεκαετία του 1890, δηλαδή κατά τα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα, οι αφορμές για τέτοιου είδους πικρή σάτιρα από τον ελληνικό σατιρικό τύπο ήταν πολλές. Το ίδιο και οι αφορμές για την όξυνση των σχέσεων του ελληνικού κράτους με το τότε γερμανικό Ράιχ.