Τι σημαίνει: λάσιος
Γράφει ο Δημήτρης Τζήκας
Το επίθετο λάσιος ο –ια –ιο είναι ομηρικό και σημαίνει δασύτριχος, πυκνόμαλλος, μαλλιαρός, τριχωτός.
Στην Ιλιάδα διαβάζουμε : «Παφλαγόνων δ᾽ ἡγεῖτο Πυλαιμένεος λάσιον κῆρ / ἐξ Ἐνετῶν, ὅθεν ἡμιόνων γένος ἀγροτεράων»
Ο Καζαντζάκης αποδίδει το λάσιον κῆρ ως αντρίκια καρδιά:
«Στους Παφλαγόνες αρχηγός ήταν ο Πυλαιμένης με την αντρίκια καρδιά, από τη χώρα των Ενετών, από όπου είναι το σόϊ των άγριων μουλαριών.»
Αλλού μεταφράζει παχιόμαλλος:
«…και στο καλύβι είχαν παχιόμαλλο, τρανό κριάρι σφάξει. Κι η σεβαστή του η μάνα εκάθισε κοντά του, στο πλευρό του.»
«..τοῖσι δ᾽ ὄϊς λάσιος μέγας ἐν κλισίῃ ἱέρευτο. ἣ δὲ μάλ᾽ ἄγχ᾽ αὐτοῖο καθέζετο πότνια μήτηρ.»
Ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς (περίπου 120 μ.Χ. – μεταξύ 180 και 192 μ.Χ.), Έλληνας συγγραφέας, ρήτορας και νομομαθής -με καταγωγή από τη Συρία- γράφει σε απλή Αττική διάλεκτο (είχε άλλη μητρική γλώσσα). Το επόμενο απόσπασμα αναφέρεται στον Αλέξανδρο τον ψευδομάντη, ένα υπαρκτό πρόσωπο που έδρασε ως αγύρτης, θαυματοποιός και μάγος, στα μέσα του β’ αιώνα μ.Χ.:
«….το γαρ δη σώμα, ίνα σοι και τούτο δείξω, μέγας τε ην και καλός ιδείν και θεοπρεπής ως αληθώς, Λευκός την χρόαν, το γένειον ου πάνυ λάσιος, κόμην την μεν ιδίαν, την δε και πρόσθετον επικείμενος ευ μάλα είκασμένην και τούς πολλούς ότι ην άλλοτρία λεληθυΐαν·»
Απόδοση: «Στο σώμα ήταν μεγάλος και ψηλός, καλός να τον βλέπεις, και στ’ αλήθεια η όψη του πρέπει σε θεό· είχε λευκό χρώμα, το γένι του δεν ήταν πολύ πυκνό, και τα ψεύτικη μαλλιά που φορούσε πρόσθετα ήταν πολύ καλά ταιριασμένα στα δικά του, κι οι πιο πολλοί δεν καταλάβαιναν πως ήταν ξένα.» (Εραν.)
Συναντούμε το λάσιος και στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, στη σύνθετη λέξη λασιόστηθος: «Ο τρίτος, ο και πρόεδρος της συντεχνίας, ο Βαγγέλης ο Παχούμης, λασιόστηθος, γυμνόπους, με το παντελόνι συνήθως ανασηκωμένον μικρόν κάτω του γόνατος ίσως εκ της μακράς έξεως του να θαλασσώνει προς εκφόρτωσιν των πλοιαρίων, δεν έπαυε του να συλλογίζεται τον Αμερικάνον. “Μες στο νου μ’ γυρίζει”, έλεγε.»
Ο ποιητής Κώστας Κρυστάλλης (1868-1894) χρησιμοποιεί επίσης το επίθετο: «Κι όταν αναστενάζουνε τα λάσια του τα στήθια, σαν να μουγκρίζει ακούγεται σύγνεφο φορτωμένο.»
Τέλος, ο (ερωτευμένος) Ηλίας Πετρόπουλος γράφει: «Ο θεηφόρος έρως μόνη πειθώ τής ζωής. Φυλακτά σε σχήμα καρδίας αντίκρυσα στο βυζαντινό μουσείον Αθηνών. Στα λάσια μπράτσα των ρεμπέτηδων συχνά βλέπω κεντημένη μιά καρδιά με φυλλοκάρδια, όπου στη μέση της έχει το όνομα της πολυαγαπημένης.»
