Η σημερινή πολιτική επικαιρότητα και ο διαχρονικός Σουρής

Η σημερινή πολιτική επικαιρότητα και ο διαχρονικός Σουρής

Του Γιάννη Κύρκου Αικατερινάρη

αρχιτέκτονα, π. προέδρου του Τεχν. Επιμελητηρίου Κ. Μακεδονίας

 Θλιμμένη και κυρίως κακομοιριασμένη φάνταζε στα μάτια μου η Αθήνα, όταν τριγυρνούσα προχθές στο κέντρο της και  στο Μοναστηράκι, πριν πάρω τον δρόμο της επιστροφής για την Χαλκιδική. Τίποτε δεν μου θύμιζε την πολύβουη πόλη, που λίγα χρόνια πριν ενθάρρυνε όνειρα γηγενών και κάθε λογής προσφύγων. Η απογοήτευση, η θλίψη και ο θυμός, συχνά και ο τρόμος που καλλιεργούν τα μίντια ήταν ζωγραφισμένος στα μάτια των περισσότερων ανθρώπων.

Προσπάθησα να ανοίξω κουβέντα μαζί τους, μα δεν είχαν το κουράγιο, ούτε να σκεφθούν, ούτε να μιλήσουν και κυρίως να δείξουν ότι μπορούν να αντιδράσουν σε ό, τι καταστροφικό τους συμβαίνει… Κι αυτό το τελευταίο  με φόβισε περισσότερο απ’ όλα τ’ άλλα.

 Μάντευα πως στο μυαλό τους άλλα στροβιλίζονταν, καθώς φώλιασαν οι «κίνδυνοι της καταστροφής που πλησίαζαν», οι απειλητικές δηλώσεις των διαφόρων Σόϊμπλε, Όλι Ρεν και όσων τα ονόματα καθημερινά μας «φυτεύουν» τα συστημικά μίντια, με συνεχείς ομοβροντίες «ειδήσεων εκ του εξωτερικού». Τα ίδια μίντια που δεν βγάζουν άχνα για  τα όσα πραγματικά μας απειλούν στις μέρες μας, τα ίδια μίντια που διαστρεβλώνουν πραγματικά γεγονότα και κακοποιούν αλήθειες, όπως στην περίπτωση  της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής, με τους τόσους περιβαλλοντικούς και οικονομικούς κινδύνους …

Προβληματίστηκα μήπως αυτή η εικόνα της απογοήτευσης και της αδράνειας των κατοίκων της Αθήνας -όπου συγκεντρώθηκε ο μισός πληθυσμός της χώρας με ευθύνη  όσων διαχειρίστηκαν την εξουσία-  πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις στο μυαλό μου, απ’ ότι πραγματικά συνέβαινε. Ίσως και να περίμενα άλλες συμπεριφορές, επηρεασμένος από την αγωνιστικότητα  των συμπατριωτών μου στη Β. Α. Χαλκιδική, που προασπίζονται τον τόπο τους από την απειλή της εξόρυξης χρυσού ή από εκείνη όσων συρρέουν καθημερινά στο μέγαρο της ΕΡΤ για να συμπαρασταθούν στους απολυμένους εργαζόμενους και να αντισταθούν στις αυθαιρεσίες της εξουσίας.

               Καθώς λοιπόν περπατούσα, και αποκαλύπτονταν κι άλλες εικόνες αυτής της δυσοίωνης κατάστασης, βρέθηκα μπροστά σ’ ένα πάγκο με παλιές εφημερίδες, δίπλα στην Αρχαία Αγορά της Αθήνας, εκεί όπου κάποτε οι  πολίτες σκέπτονταν, προβληματίζονταν και αποφάσιζαν… Ο καλός θεός από τον οποίο οι πρόγονοί μας αντλούσαν ελπίδα και κουράγιο, ήταν για μένα ένας άλλος «από μηχανής θεός», που  με οδήγησε να βρω  και να αγοράσω την εφημερίδα «Ο ΡΩΜΗΟΣ», που την «έγραφε ο Σουρής» τον προπερασμένο αιώνα. Ήταν το φύλλο της 9^ης Μαΐου 1887, το οποίο κατά σύμπτωσή δεν ήταν  και τόσο ευανάγνωστο στην ψηφιακή βιβλιοθήκη της Βουλής, την οποία επισκέφθηκα ηλεκτρονικά αμέσως μετά .

              Μεταγράφω, επιλεκτικά, στροφές του  ποιήματος στο πρωτοσέλιδό του, πιστεύοντας ότι ίσως να είναι  το ίδιο επίκαιρο, όπως και  το 1887,  τότε που το έγραψε ο Σουρής… Προτίθεμαι μάλιστα να χαρίσω  αυτό το τεύχος στη βιβλιοθήκη της Βουλής και ιδιαίτερα φυσικά στους πατέρες του Έθνους, που ασκούν εξουσία τις τελευταίες δεκαετίες. :

ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΕ ΠΟΛΛΗ ΑΝΕΜΟΖΑΛΗ

« (…) Θεέ, τι νομοσχέδια και πόση φασαρία!

μόλις το ένα ψηφισθή και πέφτουν άλλα τρία.

Θεέ, τι νομοσχέδια και πόση γρηγοράδα!…

κουκουλωμένην με αυτά κυττάζω την Ελλάδα

να ονειρεύεται χρυσάς και ευδαίμονας ημέρας

και με τα δηό να ευλογή του έθνους τους πατέρας.

(…)

Οποία, Ύψιστε θεέ, νομοσχεδίων πλήθη!

μ’ αυτά το ισοζύγιον σχεδόν ελησμονήθη,

πάει και το περίσσευμα θαρρώ κατά διαβόλου

κι Έλλην κανείς δεν συζητεί περί αυτού καθόλου.

Μα τώρα νομοσχέδια διαβάζει κάθε μέρα

και παίρνει πάλι με αυτά κουράγιο και αέρα.

(…)

Με πόσα νομοσχέδια προικίζουν την πατρίδα!

τις εξ ημών δεν τρέφεται με αγαθήν ελπίδα;

Ελησμονήθη κι ο πολύς προϋπολογισμός

και νέος τους φιλέλληνες κατέχει οργασμός (σ.σ. σήμερα θα αναφερόταν ασφαλώς στους  Μέρκελ, Σόϊμπλε, Όλι Ρεν και Σία),

η δε πατρίς μας λησμονεί τα τόσα της φαρμάκια

και πέρνει νομοσχέδια και κάνει κοκοράκια».

Πολύγυρος 22 Ιουνίου 2013