Ο άντρας που αγαπούσε τις γυναίκες

Σάββατο είναι, μη Φοβάσαι…

Επεισόδιο 11: Ο άντρας που αγαπούσε τις γυναίκες

Είδα ένα όνειρο παράξενο, όπως όλα τα όνειρα, άλλωστε. Είχα μπει, λέει, σ’ ένα αστικό λεωφορείο (δεν μπαίνω ποτέ σε αστικά λεωφορεία, ξέρετε…), είχα καθίσει πίσω, σ’ ένα απ’ τα τελευταία καθίσματα, και παρατηρούσα αμήχανα τους υπόλοιπους επιβάτες. Βαριόμουν αφόρητα, στο δρόμο είχε κίνηση, δεν είχε και τίποτα ενδιαφέρον να κοιτάξω, άρχισα να παίζω νευρικά με το εισιτήριό μου. Και τότε, άνοιξε η πόρτα του λεωφορείου, μπήκε μέσα μια πανέμορφη γυναίκα, κινήθηκε προς το μέρος μου, με πλησίασε έσκυψε στ’ αυτί μου και μου ψιθύρισε Σάββατο είναι, μη φοβάσαι…, κι ύστερα εξαφανίστηκε, χάθηκε, λες και εξατμίστηκε, μόνο η αίσθηση των μαλλιών της στο λαιμό μου έμεινε κι ο διαπεραστικός, ερωτικός ψίθυρός της… Σήκωσα τα μάτια μου κι είδα πως το λεωφορείο είχε γεμίσει γυναίκες! Γυναίκες κάθε ηλικίας, ξανθιές, κοκκινομάλλες, μελαχρινές, κοντές, ψηλές, αδύνατες και τροφαντές, όμορφες όμως όλες, λάγνες, επιθυμητές, όλες με κοιτούσαν, ήμουν ο μοναδικός άντρας στο λεωφορείο, ο μοναδικός άντρας στη γη, είχα καταστεί το αντικείμενο του πόθου τους, κι ένοιωθα λες κι είχα κατακτήσει τα αντικείμενα του δικού μου πόθου! Έκανα ένα νεύμα σε μία απ’ τις γυναίκες κι αυτή ανταποκρίθηκε αμέσως, με πλησίασε, με φίλησε, άρχισε να με χαϊδεύει, να μου λέει ερωτόλογα… δεν άντεξα και… ξύπνησα!

«Τι όνειρο, Θεέ μου!», μουρμούρισα και, αυτομάτως, μου ήρθε στο μυαλό μια ταινία ενός απ’ τους σπουδαιότερους Γάλλους (και όχι μόνο) σκηνοθέτες, του Φρανσουά Τρυφώ (FrancoisTruffaut, 1932 – 1984), η ταινία «Ο άντρας που αγαπούσε τις γυναίκες» (L’ homme qui aimait les femmes, 1977), με τον CharlesDenner στον βασικό ρόλο.

Η ταινία ξεκινάει με μια κηδεία, στο Μονπελιέ, τα Χριστούγεννα του 1976, την κηδεία του Μπερτράν Μοράν, στην οποία παρίστανται μόνο γυναίκες. Η κάμερα από κάτω, απ’ τη σκοπιά του φέρετρου, βλέπουμε τα πόδια των γυναικών τη στιγμή της τελευταίας υπόκλισης, αυτά βλέπει κι ο Μπερτράν, αυτά που σ’ όλη του τη ζωή αποζητούσε να βλέπει, αυτά που, εν τέλει, καθόρισαν την ίδια τη ζωή του. Τα γυναικεία πόδια είναι διαβήτες που κυκλώνουν την Υδρόγειο, προσδίδοντάς της ισορροπία και αρμονία, κι η αφήγηση της ζωής του Μπερτράν, του άντρα που αγαπούσε τις γυναίκες, αρχίζει:

Μια μέρα σ’ ένα καθαριστήριο, τα πόδια μιας γυναίκας, κι αυτός μαγεύεται την ακολουθεί, παίρνει τον αριθμό του αυτοκινήτου της, ψάχνει να την βρει μέσω της ασφαλιστικής εταιρείας, ύστερα μέσω του γραφείου ενοικιάσεως αυτοκινήτων, με πολλές δυσκολίες την βρίσκει, πηγαίνει στην πόλη της, δεν είν’ αυτή, ήταν η ξαδέρφη της που είχε δανειστεί το αυτοκίνητο και τώρα πετάει για το Μόντρεαλ! Δεν πτοείται, βέβαια, εξ αιτίας της, άλλωστε, γνώρισε την υπάλληλο της ασφαλιστικής, δεν χάνει την ευκαιρία, βγαίνει για δείπνο μαζί της και καταλήγει στο κρεββάτι της! Λίγο πριν φύγει απ’ το σπίτι της, την ακούει να του λέει για ένα νησί όπου ζουν μόνο γυναίκες, γύρω στις 100. Δεν είναι όμορφος, έχει όμως μια γοητεία μοναδική κι έτσι κατορθώνει και ρίχνει τις γυναίκες, χωρίς να μετέρχεται μεθόδους καμακιού. Ζητάς κάτι μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο, σαν να εξαρτάται η ζωή σου απ’ αυτό, του λέει η υπάλληλος, κι έχει απόλυτο δίκιο.

Δεν χάνει καμιά ευκαιρία, προσεγγίζει όποια γυναίκα του αρέσει. Το ίδιο κάνει και με την ιδιοκτήτρια μια μπουτίκ, μια συνομήλική του, την οποία όμως δεν κατορθώνει να κερδίσει αφού αυτή είναι τεκνατζού και πηγαίνει μόνο με μικρότερους άντρες! Πάντα φοβόμαστε ότι θα μας απορρίψει μια μικρή, αλλά μια συνομήλικη…! Ταυτόχρονα, πιέζει φορτικά την τηλεφωνήτρια που τον ξυπνάει κάθε πρωί να του δώσει ραντεβού, αν και δεν την έχει δει ποτέ, κι όμως την θέλει κι είναι σίγουρος ότι θα είναι όμορφη. Την αποκαλεί Ηώ!

Αρχίζει να γράφει ένα βιβλίο για τη ζωή του, για τις γυναίκες τις ζωής του, στο οποίο δίνει τον τίτλο «Ο γυναικάς». Ξεκινάει, όπως όλοι, από την παιδική του ηλικία, τις πρώτες του γυναίκες, ασπρόμαυρες σκηνές, την ελκυστική κι ερωτομανή μάνα του, την πρώτη του εμπειρία σε μπορντέλο, το πρώτο σκίρτημα με μια συμμαθήτριά του, τα πόδια των γυναικών. Γυναίκες, λοιπόν, μόνο γυναίκες: Το βάδισμά τους είναι η πεμπτουσία της χάρης, αρκεί το φόρεμά τους ν’ ακολουθεί το ρυθμό των βημάτων. Ορισμένες είναι τόσο όμορφες από πίσω που δεν τις προσπερνούμε για να μην απογοητευθούμε. Όλες επιζητούν τον έρωτα, κάθε είδους έρωτα, σωματικό, συναισθηματικό ή απλώς την τρυφερότητα κάποιου που δεν θα κοιτάξει πια καμιά άλλη…

Η Ηώ, η τηλεφωνήτρια, αρνείται πεισματικά να τον συναντήσει. Σταδιακά όμως περνάει απ’ το απόλυτο «Όχι» στο πολλά υποσχόμενο «Ίσως»! Η επιμονή φέρνει καρπούς, κι ένας κατακτητής σαν τον Μπερτράν το ξέρει.

Συνεχίζει το γράψιμο. Γράφει σε γραφομηχανή, αλλά κάνει πολλά λάθη. Έτσι δίνει τα χαρτιά σε μια κυρία να το δακτυλογραφήσει σωστά. Έχουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, ακόμη μία κινηματογραφική γωνία λήψης, αυτήν την δακτυλογράφου την ώρα της εργασίας της.

Μαθαίνουμε έτσι για την ιστορία της Ντελφίν, μια γυναίκας που ο Μπερτράν είδε σ’ ένα εστιατόριο, την επιθύμησε και την κατέκτησε, πλην αυτή αποδείχθηκε θεότρελλη, γεγονός που κατέστησε τη σχέση τους συναρπαστική: του ορμούσε σε δημόσιους χώρους και μετά τον κατηγορούσε για τα πράγματα που την βάζει να κάνει! Συναρπαστικό ήταν και το τέλος αυτής της σχέσης: η Ντελφίν πυροβόλησε τον άντρα της για να κερδίσει την ελευθερία της, την κέρδισε, και την άλλη μέρα την έχασε διότι την έκλεισαν στη φυλακή, αν και ο άντρας της τελικά επέζησε! Η Δικαιοσύνη, πολλές φορές, είναι άδικη…

Μετά τον αναγκαστικό χωρισμό του με την Ντελφίν, ο Μπερτράν άργησε να πάει με γυναίκα. Δεν μπορούσε να την ξεχάσει, αν και του είχε κάνει τη ζωή δύσκολη. Επιθυμούσε ακόμα και τη ζήλεια της. Κάποια στιγμή όμως την ξεπέρασε και, καθώς η Ντελφίν ενσωμάτωνε πολλές γυναίκες σ’ ένα κορμί και δεν αναπληρωνόταν μόνο με μία, άρχισε να πηγαίνει με πολλές!

Και το βιβλίο συνεχίζεται: Οιδιπόδειο με την μητέρα του, ζήλευε τους εραστές της, δεν ταχυδρομούσε τα γράμματά της προς αυτούς, κρυφοκοιτάγματα, κι ύστερα ξανά στο παρόν, βλεννόρροια, γιατρός, η συγγραφή κι η έκδοση βιβλίων που δεν ενδιαφέρουν σχεδόν κανέναν και, δεν μπορούμε να κάνουμε σεξ όλη μέρα, γι’ αυτό εφευρέθηκε η δουλειά!

Ένα βράδυ βλέπει έναν εφιάλτη, τον εαυτό του κούκλα στη βιτρίνα του καταστήματος της τεκνατζούς. Τον ξυπνάει στις 3 η ώρα η Ηώ, ξύπνα τεμπελάκο, ξέρει τα πάντα γι’ αυτόν, τον παρακολουθεί καιρό, του δίνει ραντεβού στα τυφλά (για εκείνον, βέβαια). Το πρωί, όταν βγαίνει απ’ το σπίτι, ένα αγοράκι του δίνει ένα σημείωμα: το ραντεβού αναβάλλεται. Σηκώνει τα μάτια, αναζητεί το παιδάκι, το βλέπει να φεύγει μαζί με ένα κοριτσάκι και τη μάνα τους…

Ένα άλλο βράδυ, βρίσκεται με μια γυναίκα στο σπίτι του, κι ενώ πηγαίνει στην κουζίνα, βρίσκει μέσα την… Ντελφίν, που αποφυλακίστηκε! Είναι σεμνή και διστακτική, η φυλακή με άλλαξε, του λέει, κι ύστερα… αυτός, αυτή κι η άλλη γυναίκα στο κρεββάτι γυμνοί!

Η γυναίκα που δακτυλογραφεί το βιβλίο σταματάει γιατί δεν αντέχει να κοκκινίζει, κι ας μην είναι πουριτανή. Το τελειώνει μόνος του και το στέλνει στους εκδοτικούς οίκους. Κάποιοι το απορρίπτουν, σ’ έναν όμως απ’ αυτούς μια όμορφη επιμελήτρια, η Ζενεβιέβ (BriggiteFossey), το υπερασπίζεται με θέρμη, αν και 4 άλλοι άντρες συνάδελφοί της το έχουν απορρίψει. Τελικώς η γνώμη της υπερισχύει και το βιβλίο οδεύει προς έκδοση. Ο Μπερτράν ταξιδεύει στο Παρίσι, συναντά την Ζενεβιέβ και μαζί αλλά ζουν τον τίτλο του βιβλίου από «Ο Γυναικάς» σε «Ο άντρας που αγαπούσε τις γυναίκες».

Στο Παρίσι συναντάει τυχαία και μια άλλη γυναίκα. Φαίνεται πως στη ζωή κάθε άντρα, ακόμα και του Μπερτράν, υπάρχει πάντα η «μία και μοναδική γυναίκα», αυτή που ό,τι κι αν συμβεί θα παραμείνει «μία και μοναδική», όσες γυναίκες κι αν πέρασαν, όσες γυναίκες κι αν έρθουν. Για τον Μπερτράν αυτή η γυναίκα είναι η Βέρα, που συνάντησε τυχαία στο Παρίσι, πριν πέντε χρόνια χώρισαν, τον παράτησε κι έφυγε στο Λονδίνο, τον πλήγωσε πολύ, χάπια, ηρεμιστικά, έφυγε στο Μονπελιέ, χάθηκαν, έγιναν ξένοι… Μόλις κατάλαβα ότι έγραψα το βιβλίο εξ αιτίας μιας γυναίκας και δεν την αναφέρω καν σ’ αυτό, λέει στη Ζενεβιέβ, λίγο πριν την κατακτήσει κι αυτήν, σ’ ένα ξενοδοχείο στο Μονπελιέ, μια μέρα με βροχή, πολλή βροχή… Το βιβλίο τυπώνεται χωρίς την ιστορία της Βέρας, αν και ο Μπερτράν θέλησε να το ξαναγράψει. Όπως η ζωή έτσι και τα βιβλία βρίθουν από ανεκπλήρωτες επιθυμίες και, βεβαίως, όπως στη ζωή τα πιο σημαντικά πράγματα δεν τα ζούμε σχεδόν από αμέλεια, έτσι και στα βιβλία, από αμέλεια και μόνον, τα πιο σημαντικά «επεισόδια» δεν τα γράφουμε …

Χριστούγεννα. Ο Μπερτράν είναι μόνος. Ψάχνει να βρει μια γυναίκα για συντροφιά, τηλεφωνεί, μα δεν το κατορθώνει, παραμένει μόνος! Βγαίνει έξω και, τι άλλο;, παρακολουθεί κι ακολουθεί τα πόδια μιας γυναίκας. Δεν προσέχει όμως, κι ένα αυτοκίνητο τον χτυπάει. Στο νοσοκομείο, είναι σε άσχημη κατάσταση, όταν συνέλθει, δεν πρέπει να κινηθεί, λέει ο γιατρός. Συνέρχεται. Το βιβλίο μου, θέλω το βιβλίο μου. Μετά απ’ αυτό, θα τα εγκαταλείψω όλα και θα πάω στο νησί των γυναικών. Θα τις πείσω να με δεχτούν, λέει. Κι ύστερα… βλέπει τα γοητευτικά πόδια μιας νοσοκόμας και, μοιραία, κινείται προς αυτά που τον έλκουν κυριολεκτικά. Η κίνηση αυτή όμως είναι μοιραία: αποσωληνώνεται και πεθαίνει…

Η Ζενεβιέβ, με μια ήρεμη έκφραση, σχεδόν μειδίαμα, βλέπει το πλήθος των γυναικών να στέκεται πάνω απ’ το φέρετρο του Μπερτράν και να πετάει από μια χούφτα χώμα. Κάτι σκέφτεται για όλες, για τον ξεχωριστό λόγο που ο Μπερτράν αγαπούσε την καθεμιά απ’ αυτές. Ο κακομοίρης ο Μπερτράν… Έψαχνε να βρει την ευτυχία στην ποσότητα. Γιατί, άραγε, να ψάχνουμε να βρούμε κάτι σε τόσες πολλές, ενώ μπορούμε να το βρούμε μόνο σε μία;

Έλα, ντε…!

 (τέλος 11^ου επεισοδίου)