28 Απριλίου 2013 at 06:33

«Ιεροτελεστία της Άνοιξης»

από

«Ιεροτελεστία της Άνοιξης»

Όταν η «Ιεροτελεστία της Άνοιξης» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι, ο Ιγκορ Στραβίνσκι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει έξαλλος το Theatre des Champses – Elysees υπό τα γιουχαΐσματα του κοινού που παρακολουθούσε την παγκόσμια πρεμιέρα του έργου σε μορφή μπαλέτου – από τα ρωσικά μπαλέτα του Ντιαγκίλεφ.  Ένα χρόνο αργότερα, όταν ο Πιερ Μοντέ διηύθυνε το ίδιο έργο σε ορχηστρική μορφή στις 5 Απριλίου 1914 στο Casino de Pariς, ο συνθέτης καταχειροκροτήθηκε. Έκτοτε, η «Ιεροτελεστία της Ανοιξης» έγινε θρύλος στον καιρό της και την λάτρεψαν όχι μόνο το κοινό και η κριτική αλλά, το πιο δύσκολο απ’ όλα, οι ομότεχνοι του συνθέτη.

«Πώς θα ήταν δυνατόν να ξεφύγει κανείς από την “ατομική βόμβα” που συνιστά η “Ιεροτελεστία”;» αναρωτιέται ο Άρθουρ Χόνεγκερ.
Καμία άλλη μουσική σύνθεση του 20ού αιώνα, με ενδεχόμενη εξαίρεση την «Θάλασσα» του Ντεμπυσί και το Κοντσέρτο για Ορχήστρα του Μπέλα Μπάρτοκ, δεν γνώρισε τέτοιο εύρος συναυλιακών παρουσιάσεων και ηχογραφήσεων όσο η «Ιεροτελεστία της Άνοιξης». Το σενάριο του έργου  βασίζεται σε διάφορες αρχαίες παγανιστικές τελετές για τον ερχομό της άνοιξης.
Μόλις άκουσα στο εξαιρετικό Τρίτο Πρόγραμμα το σχόλιου ενός άλλου συνθέτη για το έργο και το μεταφέρω από μνήμης: δεν το καταλάβατε; η Ιεροτελεστία δεν μιλάει παρά μόνο για το σεξ!
Εραν.
Νάρκισσος
Νάρκισσος
(Εμφανιστηκε 1,082 φορές, 1 εμφανίσεις σήμερα)

Δείτε ακόμη:

Κάντε ένα σχόλιο

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.