Οι συνδαιτυμόνες του κ. Πάγκαλου
Η απάντηση εις την κατακραυγή που υπάρχει εναντίον του πολιτικού προσωπικού της χώρας «πώς τα φάγατε τα λεφτά», που μας ρωτάει ο κόσμος είναι αυτή: Σας διορίσαμε. Τα φάγαμε όλοι μαζί. Μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, διαφθοράς, εξαγοράς και εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής.
Θεόδωρος Πάγκαλος, Βουλή, 21.09.2010
Γράφει ο Ερανιστής
Συνδαιτυμόνας λέγεται αυτός που κάθεται και τρώει στο ίδιο τραπέζι με άλλους, ο ομοτράπεζος. Σύμφωνα με τη γνωστή ρήση του κ. Πάγκαλου, οι Έλληνες πολίτες (όλοι) υπήρξαμε λίγο-πολύ ομοτράπεζοι με την πληθωρική αφεντιά του, φάγαμε μαζί δηλαδή τα λεφτά της πατρίδας με πλείστους τρόπους και μεθόδους.
Στο τελευταίο του βιβλίο, ο πρώην κυβερνητικός αξιωματούχος επανέρχεται στο θέμα της συνενοχής και της διαφθοράς στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τον ίδιο, το πόνημα του ”ορίζει την έννοια της συνευθύνης και της συνενοχής των πολιτών στο πάρτυ που έγινε. Επίσης, περιγράφει το πόσα, πότε, πώς και ποιοι «τα φάγανε», πώς κατανέμεται η ευθύνη από πάνω προς τα κάτω και περιλαμβάνει συγκεκριμένες ιστορίες”. Ως πάρτυ εννοείται σαφώς η διακυβέρνηση των χρόνων από τη Μεταπολίτευση και δώθε, τουλάχιστον. Η γνωστοποίηση των παραπάνω πληροφοριών, διαβάζουμε ακόμη στην εισαγωγή, θα βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση της πολιτικής κατάστασης της χώρας. Επίσης θα δράσει «παιδευτικά» ειδικά για τους νέους, ώστε να μετασχηματιστεί η θέληση για μια κρατικοδίαιτη θέση στο δημόσιο σε θέληση για ανάπτυξη και δημιουργία. [2]
Αν δηλαδή δείξουμε το κακό, λέει ο … σωκρατικός πρώην υπουργός, οι νέοι δε θα το πράξουν. Μπορεί βεβαίως κάλλιστα οι νέοι και οι νέες να μάθουν απλώς νέους τρόπους ρεμούλας, όπως τούς δίδαξαν λαμπρά και άθικτοι επί δεκαετίες ο Άκης Τσοχατζόπουλος και η παρέα του.
Έχουμε κάθε λόγο να μη λαμβάνουμε τα λόγια του κ. Πάγκαλου στην ονομαστική τους αξία. Πίσω από έννοιες έτσι κι αλλιώς γενικές και αόριστες – θέληση, ανάπτυξη, δημιουργία, αξιοκρατία- θα ήταν ίσως πιο γόνιμο να ανιχνεύσουμε τις πολιτικές επιδιώξεις του συγγραφέα, όπως αυτές διαμορφώνονται στην πολιτική συγκυρία που διανύουμε. Αν το δούμε έτσι, ο κ. Πάγκαλος αναλαμβάνει ένα πραγματικά δύσκολο και σοβαρό έργο: να υπερασπιστεί συνολικά το πολιτικό προσωπικό που ανέδειξε η Μεταπολίτευση -πλην των κομμάτων της αριστεράς, τα οποία αποτελούν τον κατεξοχήν στόχο του- αφού είναι γνωστό ότι καμιά πολεμική δεν μπορεί να αναπτυχθεί και να αποδώσει χωρίς να διακρίνει στοιχειωδώς εχθρούς και φίλους.
Ο έμπειρος πολιτικός ονομάζει αυτή την προφανή πολιτική επιδίωξη του “υπεράσπιση της δημοκρατίας”, ενώ δεν είναι παρά η υπεράσπιση του εαυτού του κι ενός πολιτικού συστήματος που οδήγησε την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού και εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες της στα όρια της εξαθλίωσης. Παρ’ όλα αυτά, και η απλή αναφορά στο ευρύτατο πλέγμα του πελατειακού συστήματος έχει την αξία της. Η σοφιστική του κ. Πάγκαλου είναι πρόχειρη και πιασάρικη, αυτό όμως δεν την εμποδίζει να είναι αποτελεσματική. Αφού η πολιτική μοριοποιείται, γίνεται δηλαδή ατομική υπόθεση-συναλλαγή μεταξύ δύο ή περισσότερων, μοριοποιείται αντιστοίχως και διαχέεται στην κοινωνία και η πολιτική ευθύνη.
Τα όρια μεταξύ ποινικής και πολιτικής ευθύνης είναι δυσδιάκριτα και σε κάθε περίπτωση αντικείμενο ορισμού και ερμηνείας. Την κυρίαρχη ερμηνεία την δίνουν κάθε φορά οι κρατούντες ή η ισχυρότεροι, βεβαίως, και αυτό γλίτωσε από τη φυλακή αρκετούς απίθανους παρακρατικούς τύπους, αν και τύποις στην Ελλάδα υπάρχει κράτος δικαίου. Γιατί, ας πούμε, έχει ποινική ευθύνη ένας υπεύθυνος προμηθειών σε δημόσιο νοσοκομείο και δεν έχει αυτός που σχεδιάζει να βάλει το ανθρωποβόρο πλαφόν των 1.500 ευρώ στις νοσηλευτικές δαπάνες κατ’ έτος; Αν εφαρμοστεί το εν λόγω μέτρο, όσο φρικιαστικό κι αν ακούγεται, θα σημάνει κυριολεκτικά αρρώστια και θάνατο, οι φτωχοί θα πεθαίνουν σαν το σκυλί στ’ αμπέλι, χωρίς φάρμακα και νοσηλεία και αυτό το ξέρουν πολύ καλά όσοι τολμούν να φαντάζονται τέτοια σενάρια.
Γιατί δεν έχουν ποινική ευθύνη, και μάλιστα βαρύτατη, όσοι ξεπουλάνε τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας σε μια νύχτα για μόλις 15-20 δις; Ποιος το αποφασίζει; Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, τα καταστήματα ZARA (o όμιλος λειτουργεί συνολικά 8 αλυσίδες με δίκτυο 150 σημείων) αποτιμώνται γύρω στα 90 δις. Η Αγροτική Τράπεζα στην Ελλάδα κατέχει περίπου τη μισή αγροτική γη και παραχωρείται χωρίς δεύτερες σκέψεις έναντι ευτελούς τιμήματος…
Θα ήταν πράγματι εξαιρετικά δύσκολο να αντιστραφεί η αλήθεια της λαϊκής ρήσης το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι, ωστόσο μια κρίσιμη μετατόπιση της ευθύνης στο λαό εν γένει θα ήταν πολλαπλώς χρήσιμη έως σωτήρια για τους πολιτικούς απογόνους των κομμάτων εξουσίας. Ο Πάγκαλος μιλάει για τα μικρά- έχουν κι αυτά τη σημασία τους- για να μη μιλήσει για τα μεγάλα. Οι ρητορικές του εξάρσεις, ατυχώς, ουδέποτε συνοδεύτηκαν από ανάλογη αποφασιστικότητα και κυρίως δεν απέφεραν ένα χειροπιαστό παράδειγμα χρηστής διαχείρισης, ούτε οδήγησαν στη δικαιοσύνη έστω και έναν, ποντικό ή μεγαλοκαρχαρία…
”Αβίαστα” και “φυσικά”
Διαβάζουμε στο βιβλίο:
“Δεν έχουν απαντήσει όμως οι πρωτεργάτες αυτής της εκστρατείας σε μια πολύ απλή ερώτηση. Οι βουλευτές, για να μείνουμε σε αυτή την περιορισμένη ερμηνεία του όρου “πολιτικοί”, πόθεν προέρχονται; Ποιος τους κάνει βουλευτές; Γιατί αυτοί είναι βουλευτές και μερικές χιλιάδες άλλοι που κατά καιρούς βάζουν υποψηφιότητα δεν γίνονται ποτέ; Η απάντηση είναι θανάσιμη για τον τρόπο του “σκέπτεσθαι” των εχθρών του κοινοβουλευτισμού, γιατί οι βουλευτές είναι το φυσικό και αβίαστο προϊόν της ελεύθερης άσκησης του δικαιώματος του πολίτη να εκλέγει τον αντιπρόσωπό του. Όταν λοιπόν μερικοί από αυτούς που εκλέγονται επί σειρά ετών, από δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες κατηγορούνται ως λωποδύτες, εχθροί του λαού, καθάρματα ή ό,τι άλλο, αυτό μπορεί να σημαίνει δύο τινά: ή ότι οι πολίτες που τους εκλέγουν είναι και αυτοί ανάλογοι, ή ότι οι πολίτες που τους εκλέγουν είναι ηλίθιοι…”.
Το προηγούμενο απόσπασμα περιέχει μια αντίφαση τόσο φανερή και κουτοπόνηρη, ώστε περνάει απαρατήρητη: σύμφωνα με τον κ. Πάγκαλο “οι βουλευτές είναι το φυσικό και αβίαστο προϊόν της ελεύθερης άσκησης του δικαιώματος του πολίτη να εκλέγει τον αντιπρόσωπό του”.
Όμως, πόσο “αβίαστα” και “φυσικά” εκλέγει ο ψηφοφόρος αυτόν που τον διορίζει, του δίνει στημένες εργολαβίες δημοσίων έργων, του μεταθέτει το γιόκα από τα σύνορα, προικίζει την κορούλα του και μύρια άλλα; πόσο “αβίαστα” προβάλλεται από τα μέσα ενημέρωσης αυτός ή ο άλλος βουλευτής; ή μήπως δεν επηρεάζει την εκλογή η στήριξη των εκδοτικών επιχειρηματικών συγκροτημάτων και των τηλεοπτικών καναλιών σε συγκεκριμένους υποψηφίους και κόμματα;
Πλήγμα για τον κοινοβουλευτισμό και την πολιτική δημοκρατία δεν επέφερε τόσο η ανευθυνότητα των εξτρεμιστών αλλά η βαρύτατη πολιτική ευθύνη όσων διακυβέρνησαν τη χώρα. Μπροστά στη γενική ατιμωρησία και το διαφαινόμενο ξεπούλημα, τα μπουνίδια και οι προπηλακισμοί φάνταζουν ως ελάχιστη λαϊκή τιμωρία. Η αυτοδικία ιστορικά παρουσιάζεται εκεί που απουσιάζει ο νόμος. Όσα και να αποδώσουμε στους εξτρεμιστές, την κύρια ευθύνη και ενοχή φέρουν οι κυβερνώντες και το σύστημα της ποικιλώνυμης εξουσίας γύρω από το κράτος και το δημόσιο χρήμα.
Η ευθύνη, όπως και η ανευθυνότητα, δεν είναι ποσοτικά μετρήσιμα μεγέθη, όπως λ.χ. το βάρος, το ύψος ή τα φασόλια, οπότε αυτό που μένει είναι μια γενική εντύπωση που πολλαπλασιάζεται συντεταγμένα και γίνεται “αυτονόητη αλήθεια”: κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει επακριβώς τον κ. Πάγκαλο ότι απέδωσε λιγότερη η περισσότερη ευθύνη σε κάποιον. Η πιθανότητα χιλιάδες πολίτες να μην ενεπλάκησαν σοβαρά στο εν λόγω ρουσφετολογικό νταραβέρι δεν αναφέρεται καν: και ο τελευταίος ένοχος είναι απαραίτητος προκειμένου να ξεπλύνει τις αμαρτίες των πολιτικών και οικονομικών ελίτ.
Ο λαός, όπως και ο κ. Θεόδωρος, δεν συνηθίζει τις λεπτές εννοιολογικές διακρίσεις: λέει κλέφτες και λωποδύτες και συχνά ξέρει καλά ποιους εννοεί. Ο πρώην υπουργός του παρασιτικού κράτους λέει όλοι τα φάγαμε γενικώς, για να μην πει ότι τα έφαγαν ορισμένοι, κυρίως και ειδικώς. Γι’ αυτό άλλωστε δεν αναφέρονται επωνύμως πολιτικά πρόσωπα· η αναφορά στον παρ’ όλιγον πρόεδρο του Πασόκ Άκη Τσοχατζόπουλο είναι μάλλον επιβεβλημένη. Πρόσφατα δήλωσε:
«Με ενοχλεί, ως συνταξιούχος δικηγόρος μιλώ, όταν οι εν ενεργεία δικηγόροι κάνουν φιγούρες, κινήσεις για το θεαθήναι. Αυτή η εξώδικος πρόσκληση που πήρα εγώ από τον κ. Κούγια που υπερασπίζεται τον Άκη Τσοχατζόπουλο, είναι εντελώς άνευ αντικειμένου. Κανείς δεν μπορεί να αναγκάσει μάρτυρα υπερασπίσεως να προσέλθει. Μάρτυρα κατηγορίας μπορεί ο εισαγγελέας να εισαγάγει βιαίως. Αν εμένα με αναγκάσουν βιαίως να καταθέσω ως μάρτυρας υπεράσπισης του Άκη, θα τον “θάψω”.
Δρυός πεσούσης, πάς ανήρ ξυλεύεται – αν πέσει η βελανιδιά, κάθε άνδρας μπορεί να γίνει ξυλοκόπος, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος συγκεντρώνει, μεταξύ άλλων, και τις εξής ιδιότητες: είναι οξυδερκής, λαϊκότροπος στη γλώσσα και πρώην κομμουνιστής. Επομένως, ξέρει από πρώτο χέρι τα αδύναμα σημεία του εχθρού. Αυτό το τελευταίο, καθώς και μια ολόκληρη ηθικολογική προσέγγιση περί προδοτών, τον κάνουν ιδιαίτερα αντιπαθή σε κύκλους της αριστεράς, όλων σχεδόν των αποχρώσεων. Ο πρώην υπουργός βλέπει κάθε φορά τι διακυβεύεται στην κεντρική πολιτική σκηνή και στοχεύει αναλόγως. Άπαξ λοιπόν και η χώρα ουσιαστικά βάδιζε προς την χρεοκοπία, έπρεπε να απαντηθούν τα απλά και αμείλικτα ερώτηματα ποιος φταίει; και πώς φτάσαμε εδώ;.
Η απάντηση: το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε τις τύχες της χώρας –κυρίως όσοι ανέλαβαν κυβερνητικές ευθύνες- αν και φαίνεται εύλογη, δεν ευνοεί πολιτικά ούτε τον κ. Πάγκαλο ούτε το Πασόκ και τα πρώην (;) μεγάλα κόμματα. Χρειάζεται δηλαδή να επιμερίσουμε τις ευθύνες και τα καθήκοντα του καθενός: άλλη ευθύνη έχει ο απλός πολίτης, άλλη ο αντιπρόεδρος μιας κυβέρνησης ή ένας υπουργός. Είναι διαφορετικό να κλέψω φωτοτυπικό χαρτί και συνδετήρες από μια δημόσια υπηρεσία – σύμφωνα με την γνωστή νεοελληνική συνήθεια- κι άλλο να πάρω μίζα μερικά δισεκατομμύρια. Το δόγμα «όποιος κλέβει το κράτος ουδέναν κλέπτει» ρήμαξε μεν το κράτος και την κοινωνία, εξασφάλισε δε την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία στους συντρόφους του πρώην υπουργού και στον ίδιο. Τα ρουσφέτια του Πασόκ ήταν ψήφοι για το πολλά βαρύ στέλεχος και δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι ο ίδιος δεν ευνοήθηκε πολλαπλώς από το πελατειακό σύστημα που έστησε το κόμμα του και οψίμως καταγγέλλει.
Η σκόπιμη σύγχυση συνεχίζεται και αλλού:
«Η ευθύνη στη δημοκρατία είναι σαφώς συλλογική. Είναι ξεκάθαρο ότι η κοινωνική ευθύνη της πλειοψηφίας διαμορφώνει το πλαίσιο της συλλογικότητας σε μια δημοκρατία: οι πολίτες είτε με πράξεις είτε με την εκπορευόμενη από την ανοχή απραξία τους, είτε απλά εκλέγοντας ακατάλληλα πολιτικά πρόσωπα για να διαχειρισθούν τα κοινά, συμμετέχουν με συλλογικό τρόπο στη δημοκρατία και έχουν την ευθύνη των επιλογών τους. Η έκταση που είχε πάρει η διαφθορά στην Ελλάδα καθιστά αυτό το γεγονός αυταπόδεικτο. Φυσικά, δεν έχουν όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης, όπως σκοπίμως προσπαθούν πολλοί να ερμηνεύσουν. Η ευθύνη ξεκινάει από πάνω προς τα κάτω».
Κοντολογής, και αν ακόμα δεχθούμε ότι η διαφθορά ήταν κοινωνικοποιημένη, συμμετείχαν δηλαδή στο φαγοπότι και ευρύτερα στρώματα του λαού, πάλι είναι προκλητικό ο πολύς σοσιαλιστής να τους παρουσιάζει όλους εξίσου φαγάδες. Θα ήταν ίσως πιο πειστικός, αν ο ίδιος είχε να επιδείξει έστω ένα σοβαρό πολιτικό έργο στη μακρόχρονη πολιτική σταδιοδρομία του. Κάτι ανάλογο, ας πούμε, με τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών που εμπνεύστηκε ο κ. Μπένος ή το ΑΣΕΠ του σοβαρού κ. Πεπονή που εισήγαγε στοιχειώδη αξιοκρατία στο σύστημα των δημοσίων προσλήψεων.
Η πολιτική καριέρα του ανδρός στηρίχθηκε εν πολλοίς στην ικανότητα του να διαχειρίζεται την δημοσιότητα. Ο αξιόλογες επιδόσεις του εναντίον της αριστεράς, όχι μόνον της δογματικής, τον έκαναν αγαπημένο παιδί των καθεστωτικών ΜΜΕ σε όλους τους καιρούς.
Επιδοτήσεις ελαιολάδου
Όσα λέει ο πρώην βουλευτής είναι πασίγνωστα και μπορούμε να προσθέσουμε μερικές δεκάδες ακόμα περιπτώσεις κυβερνητικής ή άλλης διαφθοράς. Με την φράση καραμέλα λ.χ. πρέπει να υπάρξει αξιοκρατία στο Δημόσιο και διαφάνεια στα οικονομικά του κράτους, μπορούμε να συμφωνήσουμε ίσως οι περισσότεροι, ακόμα και αν δεν γνωρίζαμε λεπτομερώς τι συνέβη με τις επιδοτήσεις ελαιολάδου στους Γαργαλιάνους:
«Περιοχή Γαργαλιάνων Τριφυλίας: Ολα τα ελαιοτριβεία έγραφαν σε “δικούς” τους, ας πούμε έμπιστους, πολύ μεγαλύτερες ποσότητες ελαιολάδου από ό,τι παρήγαγαν, με σκοπό ο παραγωγός να λαμβάνει μεγαλύτερη επιδότηση. Οταν στη δεκαετία του ’90 άρχισε να εφαρμόζεται από τους συνεταιρισμούς ένας υποτυπώδης έλεγχος, δηλαδή “πόσο παρήγαγες, τι το έκανες;” τότε όλοι αυτοί που έγραφαν παραπάνω ποσότητες, έψαχναν γνωστούς, συγγενείς και φίλους στην Αθήνα και ζητούσαν τον ΑΦΜ τους για να δηλώσουν ότι τους πούλησαν το επιπλέον ελαιόλαδο. Αποτέλεσμα όταν άλλαξε ο ΚΑΠ, ως προς τις επιδοτήσεις ελαιολάδου, ελήφθη υπόψη ο μέσος όρος τριετούς παραγωγής και έτσι όσοι έγραφαν πιο πάνω παραγωγή, παίρνουν ακόμα και σήμερα μεγαλύτερα ποσά επιδότησης. Μεταξύ αυτών που έδωσαν τον ΑΦΜ τους (την πάτησα από οικείο πρόσωπο που εκείνη την εποχή με εκπροσωπούσε) ήμουν και εγώ. Ακόμα και σήμερα αναφωνώ, Ελλάς, το μεγαλείο σου…».
«Η διετία της κατάρρευσης»
Αν λοιπόν όσα αναφέρονται στο βιβλίο του κ. Πάγκαλου έγιναν πιθανότατα κάπως έτσι, τότε μέχρι σήμερα ο πολιτικός άνδρας ήταν ή τυφλός, χαζός και αφελής ή πολιτικά συνένοχος. Δεν μπορεί γύρω σου να χορεύουν τα δισεκατομμύρια, να οργιάζουν τα ρουσφέτια και συ να μην έχεις αντιληφθεί τίποτα. Δεν μπορεί να μην γνωρίζεις δηλαδή όσα ξέρει κι ο τελευταίος καφετζής της χώρας.
Τα ίδια ισχύουν βεβαίως και για τους πολιτευτές της Νέας Δημοκρατίας. Αν και οι τελευταίοι μάλλον δεν έδειξαν την ίδια μαχητική διάθεση με τον κ. Πάγκαλο, επέδειξαν τον ίδιο ζήλο στην διαχρονική εκποίηση του κράτους, ειδικά την κρίσιμη περίοδο από το Μάρτιο του 2004 μέχρι τον Οκτώβριο του 2009, όταν βρίσκονταν στο τιμόνι της κυβέρνησης. Ο κ. Ν. Καραβίτης, αναπληρωτής καθηγητής Δημόσιας Οικονομικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, επισημαίνει ότι «το οικονομικό πλήγμα Καραμανλή φαίνεται καθαρά, αν απλώς παρατηρήσουμε ότι το 2009 οι δαπάνες χωρίς τόκους είχαν αυξηθεί 5,5% του ΑΕΠ (χωρίς να υπολογίζουμε τα διάφορα απλήρωτα χρέη), ενώ τα έσοδα από 39,1% του ΑΕΠ το 2003 έπεσαν στο 36,9% το 2009. Με άλλα λόγια, οι δαπάνες αυξήθηκαν 40 δισ. και τα έσοδα 20 δισ. Αυτό είναι φανερό σημάδι κάκιστης δημοσιονομικής πολιτικής».
Σύμφωνα τώρα με τον πρώην υπουργό οικονομικών κ. Χριστοδουλάκη, γίνεται φανερό ότι περιήλθαμε στο σημερινό αδιέξοδο λόγω του κρατικού υπερδανεισμού που μαζί με την υπέρμετρη ιδιωτική κατανάλωση ξεπέρασε κάθε όριο αντοχής τα τελευταία δύο χρόνια. [1]
Είναι πιθανόν ο πρώην αντιπρόεδρος κυβερνήσεως και πολλοί σύντροφοί του Άκη Τσοχατζόπουλου να μετανόησαν. Αυτό όμως είναι κάτι που αφορά την πίστη, δηλαδή την πολιτεία του Θεού. Στις ευνομούμενες πολιτείες των ανθρώπων, οι υπεύθυνοι πρέπει να λογοδοτούν στους πολίτες και συχνά στη δικαιοσύνη.
Η εξίσωση
Η χρονική και χωρική επιμήκυνση της ευθύνης και της συνενοχής που επιχειρεί ο κ. Πάγκαλος έχει και μια ακόμη σημαντική διάσταση: αν και όλα τα εμπράγματα δεδομένα έδειχναν ότι το ελληνικό οικονομικό μοντέλο ήταν παρασιτικό και η χρεοκοπία του ζήτημα χρόνου, τίποτε απολύτως δεν αποδεικνύει ότι η προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήταν η απαραίτητη, ενδεδειγμένη και ωφέλιμη λύση. Ξέρουμε ότι το ΔΝΤ άφησε κοινωνικά και πολιτικά ερείπια στις χώρες που ανέλαβε να σώσει, κι όμως η προσφυγή μεθοδεύτηκε συντονισμένα από την πολιτική παρέα του πρώην αντιπροέδρου της κυβέρνησης, με επικεφαλής τον κ. Γ. Παπανδρέου. Ομοίως, η τελευταία νεοδημοκρατική διακυβέρνηση επέδειξε παρόμοια εγκληματική ανικανότητα, ενώ τα οικονομικά στοιχεία ήταν πασίγνωστα.
Η εξίσωση λοιπόν παρασιτισμός = ΔΝΤ, ο εκσυγχρονισμός δηλαδή της χώρας με διεθνή κηδεμονία και εξωτερικό μπαμπούλα, ήταν πολιτική σύλληψη της τότε κυβέρνησης και ποικιλώνυμων ντόπιων και ξένων κέντρων και όχι αναγκαστική δήθεν τεχνοκρατικώς επιβεβλημένη επιλογή. Σε αυτή την κατεύθυνση σύρθηκε εύκολα, μαζί με άλλους, και η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, για να φτάσουμε στη σημερινή εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου, δήλωνε το Μάιο του 2010 ως πρωθυπουργός: «Δεν με ενδιαφέρουν οι θητείες, με ενδιαφέρει όταν παραδώσω τη σκυτάλη να έχω κάνει το σωστό. Στο τέλος της θητείας μου, η Ελλάδα δεν θα είναι χρεοκοπημένη αλλά αναγεννημένη». [3]
Μετά την αποδεδειγμένη πλέον αδυναμία του πολιτικού προσωπικού και της τρικομματικής κυβέρνησης να εξασφαλίσουν ακόμα και τη φυσική επιβίωση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, είναι πιθανό να ξεσπάσει τυφλή και γενικευμένη κοινωνική εξέγερση ή να ζήσουμε καταστάσεις εκτεταμένης ανομίας. Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται να κερδηθεί χρόνος και προπαντός να μπει φρένο στην ξέφρενη και καταστροφική οικονομική πολιτική που επιβάλλεται πλέον ανοιχτά από την Τρόικα. Η προοπτική να γίνουμε ένα μεταμοντέρνο προτεκτοράτο, ένα κράτος δηλαδή με μειωμένα κυριαρχικά δικαιώματα, βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας, αν δεν είναι ήδη πραγματικότητα.
Στο τέλος της καταστροφικής θητείας του πρώην πρωθυπουργού, η χώρα- αποικία χρέους βρίσκεται στου κακού τη σκάλα, χωρίς σοβαρές διεθνείς συμμαχίες, με εγκληματική εθνική ευθύνη του κ. Πάγκαλου και των συνεργατών του. Δεν πιστεύουμε ότι όλοι στο Πασόκ ήταν του ιδίου φυράματος με τον Άκη, ούτε ότι οι πολιτικοί όλων των κομμάτων είναι διεφθαρμένα λαμόγια και οι δημόσιοι υπάλληλοι ανεπρόκοποι και ακαμάτηδες. Η ασυλλόγιστη, εύκολη και πολιτικά ανόητη ρητορική για πουλημένους και προδότες πολιτικούς είναι βούτυρο στο ψωμί της θρασύτατης νεοναζιστικής ακροδεξιάς και οδηγεί σε ολοκληρωτικές αντιλήψεις και λύσεις εκ των πραγμάτων. Ανάλογα εγχειρήματα πηγάζουν κατευθείαν από τα επικοινωνιακά επιτελεία του νεοφασισμού, και όποιος αμφιβάλλει καλό θα ήταν να διαβάζει ολίγον Γκαίμπελς.
Η κοινωνία απεχθάνεται τα κενά εξουσίας, όπως αποδείχτηκε συχνά στο ιστορικό παρελθόν. Αν οι πολιτικοί που εκλέγονται από τον λαό δεν μπορούν να δώσουν δημοκρατικές και τελεσφόρες διεξόδους ή, ακόμα χειρότερα, αν καεί το μπουρδέλο η Βουλή και οδηγηθούμε σε εμφυλιοπολεμικού τύπου συγκρούσεις, θα είμαστε άξιοι της πολιτικής μας μοίρας. Η εξουσία δεν περπατάει τόσο εύκολα στο δρόμο και προπαντός δεν χαρίζεται σε δυσαρεστημένους μικροαστούς και ρομαντικούς επαναστάτες· αν αποτύχουμε όσοι λέμε ότι υπερασπιζόμαστε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, την πολιτική δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας, ο δρόμος θα μείνει ορθάνοιχτος για την αστυνομία, τον στρατό και τις ξένες πρεσβείες.
[1] Τα Νέα, 31 Ιουλίου 2010
[2] http://www.pangalos.gr/portal/?page_id=3067
[3] Τα Νέα, 03 Μαΐου 2010