Ω, σώμα του καλοκαιριού…!

Σάββατο είναι, μη Φοβάσαι…

Επεισόδιο 4: Ω, σώμα του καλοκαιριού…!

Γράφει ο Φώτης Μπατσίλας

… Βάλε έναν δίσκο στο πικάπ, παλιό κατά προτίμηση, ας πούμε τον Ήλιο τον Πρώτο του Γιάννη Μαρκόπουλου σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, με τραγουδιστές τον Σταύρο Πασπαράκη και την Μαρία Δημητριάδη, και αφηγητή τον Γιάννη Φέρτη, τον πιο αγαπημένο αφηγητή, έναν δίσκο που βγήκε στα 1972, μελοποιημένη ποίηση, τι πιο καλό, άκου όλα τα τραγούδια στη σειρά, σαντούρι, λαγούτο, λύρα και νταούλι, κι άλλα όργανα, κι άλλους ήχους, μα πιο πολύ τους ήχους της ποίησης, της ποίησης του καλοκαιριού, του αυθεντικού καλοκαιριού, με τα τζιτζίκια, τις αμμουδιές και τον δυνάστη ήλιο, τον ήλιο τον πρώτο, αυτόν που καίει τα σώματα κι απελευθερώνει τις Επιθυμίες, αυτόν που με αρωγούς το λάδι και τ’ αλάτι σμιλεύει τα κορμιά μας και λειαίνει τις γωνίες της ψυχής μας, που μας προσφέρει συγκινήσεις γνήσιες και μας απομακρύνει από ιμιτασιόν εμπειρίες, διότι όλα γίνονται υπό το φως, υπό το φως Του, πώς μπορείς ν’ αντέχεις κάτω από έναν τέτοιο ήλιο, πώς μπορείς να σκοτεινιάζεις κάτω από ένα τέτοιο φως, άκου όλα τα τραγούδια, όλα τα ποιήματα, τα φωτεινά, φωτισμένα, όμως, Σάββατο είναι, μη φοβάσαι, στάσου σ’ ένα απ’ αυτά, στο τέταρτο της πρώτης πλευράς, άκουσέ το ξανά, και πάλι, και ξανά, μάθε το απ’ έξω, χορωδία και φωνή, και νοσταλγία και μέθεξη, και διέγερση και ένταση, γη και ουρανός, πραγματικότητα και παράδεισος, το τέταρτο της πρώτης πλευράς, αυτό:

Πάει καιρός που ακούστηκεν η τελευταία βροχή

πάνω από τα μυρμήγκια και τις σαύρες.

Τώρα ο ουρανός καίει απέραντος,

τα φρούτα βάφουνε το στόμα τους,

της γης οι πόροι ανοίγουνε σιγά σιγά

και πλάι απ’ το νερό που στάζει συλλαβίζοντας

ένα πελώριο φυτό κοιτάει κατάματα τον ήλιο!

Ποιος είναι αυτός που κείτεται στις πάνω αμμουδιές

ανάσκελα φουμέρνοντας ασημοκαπνισμένα ελιόφυλλα;

Τα τζιτζίκια ζεσταίνονται στ’ αυτιά του.

Τα μυρμήγκια δουλεύουνε στο στήθος του.

Σαύρες γλιστρούν στη χλόη της μασχάλης

κι από τα φύκια των ποδιών του αλαφροπερνά ένα κύμα

σταλμένο απ’ τη μικρή σειρήνα που τραγούδησε:

Ώ σώμα του καλοκαιριού, γυμνό, καμένο,

φαγωμένο από το λάδι κι από το αλάτι,

σώμα του βράχου και ρίγος της καρδιάς,

μεγάλο ανέμισμα της κόμης λυγαριάς.

Άχνα βασιλικού πάνω από το σγουρό εφηβαίο

γεμάτο αστράκια και πευκοβελόνες,

σώμα βαθύ πλεούμενο της μέρας!

Έρχονται σιγανές βροχές, ραγδαία χαλάζια.

Περνάν δαρμένες οι στεριές στα νύχια του χιονιά

που μελανιάζει στα βαθιά μ’ αγριεμένα κύματα.

Βουτάνε οι λόφοι στα πηχτά μαστάρια των νεφών

Όμως και πίσω απ’ όλα αυτά χαμογελάς ανέγνοια

και ξαναβρίσκεις την αθάνατη ώρα σου

όπως στις αμμουδιές σε ξαναβρίσκει ο ήλιος,

όπως μες στη γυμνή σου υγεία ο ουρανός.

[Πάει καιρός που ακούστηκεν η τελευταία βροχή]

Μπορείς ύστερα να καταλάβεις, νομίζω, πως δεν υπάρχουν πια εμπόδια, ποτέ δεν υπήρχαν δηλαδή, μόνο επιθυμίες υπάρχουν, αυτές που «δεν υπήρχαν» δηλαδή, αυτές που ξέθαψαν ο ήλιος και το φως του, σαν παιχνίδι ολοκαίνουργιο, θαμμένο στην άμμο από καιρό, που χάθηκε, που ξεχάστηκε, που δεν πρόλαβαν να το παίξουν όσο έπρεπε και που τώρα ήρθε η ώρα του, λίγο πριν χαθεί για πάντα, πριν για πάντα ξεχαστεί, επιθυμίες εν υπνώσει, έστω, για σώματα ωραία, ποθητά, για συνευρέσεις ονειρώδεις, συνομιλίες ψιθυριστές, αμαρτωλές έξεις κι αμοιβαίες υποσχέσεις, δεσμεύσεις κι όρκους, από πάντα και για πάντα, όχι πια εμπόδια, πάει καιρός που ακούστηκεν η τελευταία βροχή, ήρθε, επιτέλους, το καλοκαίρι, το σαββατοκύριακο του καλοκαιριού, ο Αύγουστος, το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου, το Σάββατο του Αυγούστου (!), τώρα όλα γίνονται, όλα είναι μπροστά, όλα μπορεί να τα γευτεί το σώμα σου, το σώμα του καλοκαιριού… ω, σώμα του καλοκαιριού!

(τέλος 4^ου επεισοδίου)

Το κείμενο δημοσιεύτηκε το καλοκαίρι του 2012 στον Ερανιστή