Κι εδώ δεν μιλάμε για την καταγγελία της ανθρώπινης ανευθυνότητας που εκφράζεται με την επικίνδυνη παντογνωσία της ασχετοσύνης. Εδώ μιλάμε για την βαθύτερη πεποίθηση του υποδεέστερου που οφείλει να σιωπά. Για την απαξίωση της γνώμης μπροστά στον επαΐοντα. Για την απαίτηση της υπεροχής, που μόνο η κατοχή της μοναδικής αλήθειας μπορεί να νομιμοποιήσει. Ε λοιπόν, αυτές οι μοναδικές αλήθειες είναι οι πιο επικίνδυνες γιατί στην ουσία είναι το δεκανίκι του πιο απάνθρωπου φανατισμού. Και κάπως έτσι φτάνουμε στην αλήθεια των σοφιστών, που με τόσο μένος πολέμησε ο Πλάτωνας, δηλαδή στην άρνηση κάθε αλήθειας και στην αναγκαιότητα της πειθούς για τη δική μας αλήθεια.

Το 1833 η Αντιβασιλεία έθεσε τελικά εκτός κυκλοφορίας το Φοίνικα και καθόρισε νέο νομισματικό σύστημα με βάση τη δραχμή. Μια δραχμή ήταν περιεκτικότητας 4,029 γραμμαρίων καθαρού αργύρου και ίσης αξίας προς 0.895 του γαλλικού φράγκου. Κλάσμα της εξακολούθησε να είναι το λεπτό (1:100). Τα νέα κέρματα κόπηκαν στο Μόναχο, ο δε ακριβής αριθμός τους παραμένει άγνωστος.