Στον φανταστικό κόσμο του παραμυθιού Ο Νερένιος Δράκος τα πλάσματα-ήρωες είναι ζωντανά. Ζουν σε μια προπολιτισμική ζωώδη κοινωνία με πρωταγωνιστή το σκοτεινό Δράκο που ζει στα ερέβη της λίμνης. Χάρη στα τσαλιμιάρικα ενοχλητικά ερεθίσματα του μικρού ήρωα Γουλιμή, μεταλλάσσει το χαρακτήρα του. 

«Άκουσε, βασιλιά μου», του λέει ο γέροντας ύστερ’ από λίγο. «Αν θέλεις να δοκιμάσεις στ’ αληθινά το ψωμί που θα σε γιατρέψει, πρέπει να ’ρθεις μαζί μου για τρεις μέρες μονάχα και να κάνεις ό,τι σου λέω. Αν δε γίνεις καλά, είσαι ελεύτερος να μου πάρεις το κεφάλι!»

«Οι γύφτοι είναι ο μοναδικός λαός της οικουμένης που δεν έχει παραμύθια τυποποιημένα γνωστά στην υπόλοιπη ανθρωπότητα.»

Κοιτάει απ’ του παραθύρι, ταράθκι…. Η λύκους τ’ν κλιά ντούρλα κι κοιμούνταν. Πθινά η μάκου. Μπαίνει μέσα η κυνηγός , τουν τφικάει μια στουν κώλου, άνοιξι αυτός τ’ς έχισι κι τ’ς δυο, γιαγιά κι αγγουνή.

Τι κοινό έχει ο Ιησούς με τον Διγενή Ακρίτα; Πώς συνδέονται οι Σουφιστές με τον Αίσωπο;

Ήτανε μια φορά δυο αδέρφια, και ο ένας απ’ αυτούς ήταν δραγάτης στ’ αμπέλια. Ο άλλος, που τον ελέγαν Αντώνη, του είπε μια φορά: «Απόψε θα ‘ρθώ και θα σου κλέψω σταφύλια». Κι εκείνος του είπε: «Έρχεσαι, μα σε ντουφεκίζω!»

Η νέα παιδική ιστορία της Νίκης Δαγδαλιανίδου, «Ο καλός μας Κύριος Ύπνος που χάθηκε», με ζωγραφιές της Μαρίας Φλωριάν, που θα ταξιδέψει μικρούς και μεγάλους στο Βασίλειο της Αντάρια και στις περιπέτειες του Πάρη, του Μάρκου, της Μόνας και του Αία.

«Παραμύθια από το τηλέφωνο» Γράφει η Δήμητρα Κουλούντζου O Tζάνι Ροντάρι γεννήθηκε στην επαρχία της βόρειας Ιταλίας. Ο πατέρας του, ένας αρτοποιός, πέθανε όταν ο Ροντάρι ήταν μόνο δέκα.  Στα δεκαεννιά του χρόνια έλαβε το δίπλωμα του δασκάλου και άρχισε […]

Οι αδερφοί Γκριμ δεν έγραφαν για παιδιά. Στόχος τους ήταν να προσφέρουν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα για ενήλικες μετά από μια κοπιαστική μέρα. Γυρνούσαν τη Γερμανία του 19ου αιώνα καταγράφοντας λαϊκές ιστορίες και μύθους, που στη συνέχεια με το δικό τους μυθιστορηματικό ύφος συμπλήρωναν και εμπλούτιζαν.

Ο πρίγκιπας σηκώθηκε και ξεκίνησε την αναζήτησή του, και έφτασε επί τέλους στη σπηλιά στο δάσος, αλλά δεν ήταν κανένας εκεί. Πήρε το καρφί και το κάρφωσε στον τοίχο της σπηλιάς, και μονομιάς εμφανίστηκαν η γριά γυναίκα και η αρκούδα. «Πες μου, γιατί εσύ σίγουρα ξέρεις,» γρύλισε ο πρίγκιπας στη γριά, «πού κρατάς το όμορφο κορίτσι;» Η γριά γέλασε και είπε: «Αφού με έχεις, γιατί με περιφρονείς;»