Στις 15 Απριλίου 1825, ξεκίνησε η δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου. Μπροστά στο Μεσολόγγι στρατοπέδευσαν περίπου 30.000 Οθωμανοί οπλίτες, με αρχηγό τον Ρεσίτ πασά, γνωστό και ως Κιουταχή. Στον αντίποδα, μέσα στην πόλη βρίσκονταν 4000 άνδρες, από τους οποίους πολλοί ήταν σε προχωρημένη ηλικία. Πολλές πληροφορίες για την εποχή μας παρέχει η εφημερίδα «Ελληνικά Χρονικά», την οποία εξέδιδε στην πόλη ο Ελβετός φιλέλληνας Johan Mayer, ήδη από την αυγή του 1824.

Ο Ελβετός τραπεζίτης Jean Eynard- επί το ελληνικότερο «Εϋνάρδος»- κατέχει περίοπτη θέση στο κίνημα του φιλελληνισμού, το οποίο εκδηλώθηκε κατά τον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα των ετών 1821-1828. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας γεννήθηκε στο λυκόφως του έτους 1776 στην Lyon και, πέθανε τον Φεβρουάριο του 1863 στην Γενεύη, πόλη όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος του βίου του. Πριν την εμπλοκή του στις επαναστατικές ενέργειες των Ελλήνων, βοήθησε σημαντικά ως προς την βελτίωση των οικονομικών στα ιταλικά κρατίδια. Επίσης, εργάστηκε για την ανασυγκρότηση της Ελβετικής Συνομοσπονδίας, μετά την ναπολεόντεια περίοδο.

Οι νέοι αυτοί επιστήμονες συνέβαλαν στην προώθηση των θέσεων, οι οποίες εμφανίστηκαν κατά την επανάσταση του 1909, στο Γουδί. Η είσοδος των «Κοινωνιολόγων» στο ελληνικό κοινοβούλιο πραγματοποιήθηκε με τις εκλογές της 28ης Νοεμβρίου 1910. Στις εκλογές αυτές, το κόμμα «Φιλελεύθεροι», υπό την ηγεσία του Ελ. Βενιζέλου, κέρδισαν την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών[7]. Τέλος, οι «Κοινωνιολόγοι» συμμετείχαν στην ολομέλεια της Βουλής, η οποία, το 1911, προέβη σε αναθεώρηση του Συντάγματος.

 Ένα από τα γνωστότερα έργα του Παπαδιαμάντη αποτελεί το μυθιστόρημα «Η Φόνισσα», το οποίο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1903, στο περιοδικό «Παναθήναια». Η υπόθεση διαδραματίζεται στην Σκιάθο. Πρωταγωνίστρια είναι η ηλικιωμένη Χαδούλα ή Φραγκογιαννού, η οποία συνειδητοποιεί ότι η γυναίκα είναι προορισμένη από την φύση της να έχει το ρόλο της σκλάβας. Πιο αναλυτικά, αρχικά είναι σκλάβα των γονιών της, ως ανύπαντρη. Έπειτα, ως παντρεμένη είναι σκλάβα του συζύγου της αλλά και των παιδιών της.

Η Συνέλευση αυτή, αφού τροποποίησε τον Οργανικό Νόμο, ο οποίος είχε συνταχθεί στην Επίδαυρο, κατάργησε τα τοπικά πολιτικά σώματα, για να πλήξει την Πελοποννησιακή Γερουσία και τον Κολοκοτρώνη. Ακόμη, στην συνέλευση αυτή καταργήθηκε ο τίτλος του αρχιστράτηγου, τον οποίο είχε ο Κολοκοτρώνης[14].  Επίσης, επιχείρησε να συντάξει κρατικό προϋπολογισμό και, τέθηκε επί τάπητος το ζήτημα του εξωτερικού δανεισμού, από την Αγγλία, με παράλληλη υποθήκη των εθνικών κτημάτων[15]. Κατά την διάρκεια της Β΄ Εθνοσυνέλευσης, τα πνεύματα οξύνθηκαν ακόμη περισσότερο.

Τον Ιούνιο του 1894, ο Δημήτριος Βικέλας, έλαβε μέρος στο Διεθνές Αθλητικό Συνέδριο των Παρισίων, το οποίο διεξήχθη χάρη στην επιμονή του Γάλλου φιλέλληνα και παιδαγωγού, Pierre de Couberdin. Στο συνέδριο αυτό, ο Βικέλας συμμετείχε ως εκπρόσωπος της Ελλάδος και, εξελέγη πρόεδρος μίας επιτροπής, η οποία είναι γνωστή ως τις μέρες μας, με την ονομασία «Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή» (ΔΟΕ)

Ο Κονδυλάκης είναι ευρέως γνωστός όχι μόνο ως δημοσιογράφος, αλλά και ως λογοτέχνης. Η πρώτη του εμφάνιση στα γράμματά μας πραγματοποιήθηκε το 1884, με το διήγημα «Η Κρήσσα ορφανή». Το διήγημα, το οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Εστία», επαινέθηκε και, το αποτέλεσμα υπήρξε η έκδοση του πρώτου- χρονολογικά- έργου του, υπό τον τίτλο «Διηγήματα». Εκδότης των «Διηγημάτων» υπήρξε ο γνωστός εκδοτικός οίκος της εποχής, Αθ. Φέξη.

Ο Καρκαβίτσας και το ηθογραφικό διήγημα Γράφει ο Κότσης Παναγιώτης Α. To ηθογραφικό διήγημα  Στα τέλη του 19ου αιώνα, έχει ήδη διαμορφωθεί η ιδεολογία της «εθνικής ψυχής». Η ιδέα αυτή είχε συνδυαστεί με την άποψη περί «ενότητας» του ελληνισμού από […]

Ένας από τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους του κρητικού θεάτρου, είναι ο Γεώργιος Χορτάτσης ή Χορτάτζης. Η ακριβής ημερομηνία γέννησης και θανάτου του δεν μας έχει γίνει γνωστή. Το σίγουρο είναι ότι έδρασε στο β΄ μισό του 16ου και τις αρχές του 17ου αιώνα.

Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής γεννήθηκε το 1809 στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε στην Αθήνα το 1892. Είχε συγγενικούς δεσμούς με τους αδερφούς Αλέξανδρο και Παναγιώτη Σούτσο, οι οποίοι ήταν οι «εισηγητές» του ρομαντισμού στην ελληνική ποίηση. Υπήρξε ένας πολυπράγμων άνθρωπος του πνεύματος, ο οποίος φιλοδόξησε, μέσω της πολύπλευρης δραστηριότητάς του, να καλύψει τα πολλά κενά, τα οποία υπήρχαν στην πολιτική και πνευματική ζωή του αρτιγέννητου ελληνικού κράτους.