Το κάθε κυρίαρχο κράτος ή η κάθε κυρίαρχη εξουσία έχει το δικαίωμα να συλλαμβάνει ανθρώπους από άλλες χώρες μόνο και μόνο επειδή αυτοί εισέρχονται ή παρεπιδημούν, δίχως άδεια, στην επικράτειά της, όμως δεν έχει, π.χ., το δικαίωμα να τους ξυλοκοπήσει, γιατί η ίδια διακηρύσσει το ανθρώπινο δικαίωμα της σωματικής ακεραιότητας, λες και η σύλληψη καθ’ εαυτήν δεν αποτελεί eo ipso άρση του δικαιώματος του ατόμου να διαθέτει το σώμα του όπως θέλει!

Η νομισματική ένωση αποτελεί λ.χ. ένα εγχείρημα, το οποίο λογικά και in absracto προωθεί την ενοποιητική διαδικασία. Αν όμως η εφαρμογή της γεννήσει σφοδρούς αγώνες ανακατανομής και μείζονες αστάθειες, τότε ό,τι είχε σχεδιασθεί ως δρόμος προς την ενοποίηση θα μεταβληθεί σε αιτία αδιέξοδης διαπάλης.

Αντίθετα, η ελληνική πλευρά δεν έχει τη δυνατότητα (με ελάχιστες παρήγορες εξαιρέσεις) να αποσπάσει από τον μεγάλο και συμπαγή τουρκικό γεωγραφικό όγκο ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κομμάτι χωρίς να περιπλακεί, mutatis mutandis, στο τραγικό δίλημμα του 1922.

Vita στα λατινικά λέγεται η ζωή, το ζην, ο βίος, ο χρόνος του βίου, η βιοτή, η βίου διαγωγή, ο τρόπος του βίου, η δίαιτα· vita rustica λέγεται η εν αγρώ δίαιτα, η αγροτική ζωή· vivo vitam tutam σημαίνει ασφαλώς τον βίον διάγω, ζω μια ζωή ασφαλή.

Τι σημαίνει η λατιSensus, μεταξύ άλλων σημαίνει: η αίσθηση, το αίσθημα· λ.χ. sensus doloris είναι η αίσθηση του άλγους, το αίσθημα του πόνου, και sensus humanitatis το αίσθημα της φιλανθρωπίας. Σημαίνει ακόμα: διάθεση, φρόνημα, νους, νόημα, διάνοια, το λογικό, γνώμη, απόφθεγμα, πρόταση, περίοδος και έννοια, όταν πρόκειται για λέξεις· κυρίως η τελευταία σημασία μάς ενδιαφέρει εδώνική φράση, «stricto sensu».

Ο Παναγιώτης Κονδύλης, έχοντας καταλάβει τις πλάνες των «ορθολογιστών», των «ηθικιστών» και των πάσης φύσεως οπαδών του «Λόγου» και της μιας «Αλήθειας», προσπάθησε, μέσα από μια μέθοδο «αξιολογικής ελευθερίας», να τεκμηριώσει την άποψή του ότι όλες οι Κοσμοαντιλήψεις και οι Κοσμοεικόνες τους βασίζονται σε μια Απόφαση, δηλαδή σε μια πράξη που έχει σκοπό και αξίωση την Ισχύ, εντός ενός Κοινωνικού Συνόλου.

Αν ο Ελληνισμός θέλει να επιβιώσει ωε διακεκριμένη ταυτότητα, το πρώτο που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να παράγει όσα τρώει. Δεν εννοώ διόλου κάποιαν οικονομική αυτάρκεια με την παλιά έννοια, αλλά την απαλλαγή από την πολιτική και την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού. Ένα βιώσιμο συλλογικό υποκείμενο οφείλει να εξάγει τουλάχιστον τόσα, όσα εισάγει, σ’ έναν ανοικτότερο κόσμο. Ειδάλλως είναι αναπόφευκτη η πτώση στα κατώτερα σκαλιά του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας, η καταχρέωση και η πολιτικοστρατιωτική εξάρτηση.

H αρχή ότι «οι λαοί δεν έχουν να μοιράσουν τίποτε μεταξύ τους» αποτελεί εφεύρεση όχι των λαών, αλλά των διανοουμένων, γι’ αυτό άλλωστε δεν αποσύρεται ποτέ, όσο κι αν τη διαψεύδει η εμπειρία. Αντίθετα, η εμπειρία μεθερμηνεύεται κατάλληλα, έτσι ώστε να παραμένει αλώβητη η αρχή.

Το πρώτο πλήγµα το επιβάλλει σήµερα όχι κάποια «πολεµοχαρής» διάθεση, αλλά η λογική των σύγχρονων οπλικών συστηµάτων: η λογική του µέσου αυτονοµείται, όπως αναφέραµε στις εισαγωγικές µας παρατηρήσεις, και προσδιορίζει ουσιωδώς τον προσανατολισµό της πολεµικής στρατηγικής.

Πίσω από κάθε μηχανή και κάθε τεχνική, όσο εκλεπτυσμένη και προηγμένη κι αν είναι, βρίσκεται πάντα ένας άνθρωπος- ακόμα κι αν ο άνθρωπος αυτός αποτελεί την άκρη μιας μακράς αλυσίδας, πάντως είναι η αποφασιστική άκρη, και μόλις εξουδετερωθεί, η οποιαδήποτε τεχνική παραλύει.