Κατά το τέλος του (Πρώτου) Παγκοσμίου Πολέμου ο Τούρκος είχε ηττηθεί κατά κράτος και το γόητρο του είχε καταστραφεί. Η «Σπάθη του Ισλάμ» είχε συντριβεί. Η νίκη εναντίον των ‘Ελλήνων, αν και είχε κερδηθεί με τη βοήθεια Ευρωπαίων Αξιωματικών και υλικού και η θεαματική καταστροφή της Σμύρνης μαζί με την σφαγή των κατοίκων της, ξαναζωντάνεψε τον μύθο για τον κατακτητή και εκδικητή Τούρκο.

Και ο μεν Φρειδερίκος μετά στρατού 40 χιλ. περίπου μαχητών ήλθε διά ξηράς εις τον Ελλήσποντον (1189) και διαπεραιωθείς εις την Ασίαν προήλασε νικηφόρως εις τα ένδον της μικράς Ασίας και νικήσας τους Σελτζούκους κατέλαβε την πρωτεύουσαν αυτών Ικόνιον.

Σταυροφορίαι εν τη ιστορία εκλήθησαν, καθά είδομεν, στρατείαι γενόμεναι προς ελευθέρωσιν των αγίων τόπων εκ των Μωαμεθανών.

Γενόμενος βασιλεύς ο Νικηφόρος Φωκάς ως Νικηφόρος Β’ νέας επεχείρησε (964) στρατείας νικηφόρους εν Ασία εναντίον των εν Κιλικία, Συρία και Μεσοποταμία μωαμεθανών κατά τόπους Αμηρών, ήτοι ανεξαρτήτων κατ’ ουσίαν διοικητών του Χαλίφου του Βαγδατίου.

Ο Φώτιος δεν ήτο κληρικός, προήχθη δ’ ευθύς από λαϊκού εις το υπέρτατον αξίωμα της Ιερωσύνης και εις τον Πατριαρχικόν θρόνον, διελθών εντός ολίγων ημερών πάσας τας βαθμίδας της χειροτονίας.

Οι βυζαντινοί αυτοκράτορες Νικηφόρος Α’ (802-811 μ. Χ.), Μιχαήλ Β’ ο Τραυλός (820-829 μ. Χ.), Θεόφιλος (829-842 μ. Χ.) Τα από του Νικηφόρου Α’ μέχρι του Λέοντος Ε’ (803-813 μ. Χ.). Κείμενο: Παύλος Καρολίδης Ο μετά την καθαίρεσιν της Ειρήνης ανελθών […]

Εντεύθεν το όνομα του Κωνσταντίνου Ε’ κατέστη και βραδύτερον λίαν μισητόν εις τους μοναχούς και το αμαθές πλήθος, και πολλά κατά του βασιλέως ελέχθησαν δύσφημα και υβριστικά επώνυμα εις αυτόν εδόθησαν, εν οίς επεκράτησε το Κοπρώνυμος.

Ο Λέων Γ’, ο σώσας την Κωνσταντινούπολιν και μετά ταύτης και διά ταύτης άπαν το κράτος το Ελληνικόν, εγένετο αληθώς σωτήρ της χριστιανικής Ευρώπης και του χριστιανικού κόσμου. Τούτο κάλλιστα εννοών ο πάπας Γρηγόριος Β’ διεφήμισε το όνομα του μεγάλου ηρωικού βασιλέως ανά πάσαν την Ευρώπην, πέμψας εις τους χριστιανούς ηγεμόνας των Ευρωπαϊκών χωρών εικόνας του Λέοντος Γ’.

Η αιτία της τοιαύτης ορμητικότητος και της ταχείας προόδου του Αραβικού κράτους έγκειται κυρίως εν τούτω, ότι το κράτος τούτο δεν ήτο απλώς πολιτικόν, αλλά και θρησκευτικόν, και δη θρησκευτικόν άμα δε και στρατιωτικόν.

Η κατάληψη της Αιγύπτου από τους Μωαμεθανούς (641 μ.Χ.). Εμφύλιος πόλεμος. Σουνίτες και Σιίτες Κείμενο: Παύλος Καρολίδης Ευθύς δ’ ως συνεπληρώθη η κατάκτησις της Συρίας, περιήλθεν υπό το κράτος του Ισλάμ και άλλη ιστορικωτάτη χώρα και επί αιώνα και αυτή […]