Μὲ ὅποιον κόμμα νικήσῃ, θὰ εἶναι φίλοι καὶ οἱ δύο, ἀφοῦ θὰ εἶναι ὁ εἷς. «Ὅποιος γάιδαρος, κι αὐτοὶ σαμάρι».

Ὁ γερο-Γατζῖνος μοῦ ἔκαμε καφέν, χωρὶς νὰ τοῦ παραγγείλω. Δὲν ἦτο ἡ ὥρα τώρα δι᾿ ὁμιλίαν. Εἰς τὰς ὥρας τοῦ ροδίνου λυκαυγοῦς κανὲν τοιοῦτον δὲν ἔχει τὸν τόπον του. Δὲν εἶχε σκάσει ἀκόμη τ᾿ ἀφιόνι.

«Όλες οι αλεπούδες στο τέλος γυρίζουν στο γουναράδικο.», «Είπαν οι αλεπούδαροι στ’ αλεπόπουλα: Στου γούναρη θ’ ανταμώσουμε όλοι.», «Είπεν η αλεπού μια μέρα στ’ αλεπόπουλα: στο ταμπάκικο θα ιδούμε όλοι ποιος έχει τον κώλο και το τομάρι δυνατότερα.»

«Κάθε πράγμα με το “χου” του.»

«Του δουλευτή μισό ψωμί και του τεμπέλη ένα (δίνει ο Θεός).», «Ο τεμπέλης δουλειά δεν είχε και ζύγιαζε τ’ αρχίδια του.», «Κείται ο βους [= το βόδι] κι η ουρά του πίνει.» [= για οκνηρούς και φυγόπονους.], «Του τεμπέλη το καρβέλι είναι διπλό.»

Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος ευκατάστατος. που είχε ένα γιο άσωτο. Ό,τι και να του έλεγε ο δύστυχος πατέρας του, αυτός τίποτα. Καθημερινά του έλεγε: «Εσύ, παιδί μου, δε θα γίνεις ποτέ σου άνθρωπος…»

«Έμαθε να βελονιάζει και γαμεί το μάστορή του.», «Έμαθα και μπελονιάζω (ή μπαρμπερίζω) και περνώ το μάστορά μου.», «Έμαθα να μπαρμπερεύω, φάσκελα στο μάστορα μου.»

«Του αγίου ποτέ», «Καθένας με τον άγιο του.», «Κατά τον άγιο και το θυμίαμα.» και «Κάθε Αγιού με την αράδα του έρχεται.»

«Ο αμπασαδόρος ξυλιές δεν τρώει.» Γράφει ο Δημήτρης Τζήκας «Αμπασαδόρος» λέγεται ο μαντατοφόρος, ο κήρυκας, ο αποκρισάρης, ο πρέσβης, ο πρόξενος, ο απεσταλμένος· θεωρείται ότι δεν έχει προσωπική ευθύνη για όσα μεταβιβάζει, αφού «υπεύθυνος είναι ο εντολεύς.» Η λέξη προέρχεται […]

Το άλλο, το «λιμπροντόρικο» φραγκολεβαντινολόι των Ιόνιων, καλλιεργούσε εξ αποστάσεως τον «επιστολιμαίο» πατριωτισμό του!… Μόνον ο λαός κι εκεί ματώθηκε απ’ τους Άγγλους. Κρέμασαν από το εφτανησιώτικο «πόπολο» και ξετόπισαν εκατοντάδες και χιλιάδες.