Το μεταμοντέρνο, θα ήταν εκείνο που θα υπαινισσόταν κάτι το μη-αναπαραστάσιμο μέσα στο νεωτερικό στοιχείο της ίδιας της αναπαράστασης· εκείνο που απαρνείται την παραμυθία των καλών μορφών, τη συναίνεση ενός γούστου, που καθιστά δυνατό να αισθανόμαστε και να συμμεριζόμαστε από κοινού τη νοσταλγία για το αδύνατο

Αφού έχει γίνει δεκτή η ιδέα των επιβεβαιωμένων γνώσεων, το ζήτημα της μετάδοσης τους υποδιαιρείται πραγματολογικά σε μια σειρά ερωτήσεων: ποιος μεταδίδει; τι; σε ποιόν; με τι μέσο; με ποια μορφή; με ποιο αποτέλεσμα; Μιά ολόκληρη πανεπιστημιακή πολιτική έχει σχηματιστεί από ένα συνεκτικό σύνολο αποκρίσεων σέ αυτές τις ερωτήσεις.

Το κριτήριο της λειτουργικότητας είναι τεχνολογικό, δεν αρμόζει για να κρίνουμε το αληθές και το ορθό. Άραγε η συναίνεση μπορεί να επιτευχθεί με συζητήσεις, όπως πρεσβεύει ο Habermas; Αυτό βιάζει την ετερογένεια των γλωσσικών παιχνιδιών. Και η επινόηση γίνεται πάντα με διαφωνίες. Η μεταμοντέρνα γνώση δεν είναι μόνο το όργανο των εξουσιών. Εκλεπτύνει την ευαισθησία μας απέναντι στις διαφορές και ενισχύει την ικανότητα μας να υποφέρουμε το ασύμμετρο. Η ίδια δεν βρίσκει τον λόγο της ύπαρξης της στην ομοφωνία των εμπειρογνωμόνων, άλλα στην παραφωνία των επινοητών.