Γι’ αυτό και παρεκκλίνω από τον ίσιο δρόμο και, ακολουθώντας τον πιο αντιπαθητικό από τους αρχαίους συγγραφείς, λέω να το ρίξω στις υποθήκες, για να εξορκίσω έτσι τον Μεταξά και τους σύγχρονους επιγόνους του:
– Κρατήστε ξύπνιο το μυαλό σας στους σκοτεινούς καιρούς. Μ’ αυτό κυρίως θα πολεμήσετε τη βαναυσότητα της εξουσίας.
– Μην απομονωθείτε. Με το λόγο, τη σιωπή και την πράξη σας, σταθείτε πλάι σε κάποιον: στη μάνα σας, στον αδελφό σας ή στο φίλο σας και προπαντός στα νεότερα παιδιά, που περιμένουν από σας να δουν, αν θα τους φράξετε ή θα τους ανοίξετε το δρόμο της ελεύθερης αναπνοής.

Γεώργησε με πάθος και γνώση την ελληνική γλώσσα επί πολλές δεκαετίες ο Δ.Ν. Μαρωνίτης. Και σμίλεψε έναν τρόπο γραφής απολύτως δικό του, με αυστηρά ελεγμένη τη συναισθηματική του θέρμη, πυκνό σε σκέψεις αλλά χωρίς φτιασίδια, ευθύ και απερίστροφο. Με το πλούσιο και καίριο λεκτικό του να μην καυχιέται και να μην επιδεικνύεται· η ρητορική χλιδή δεν ήταν του γούστου του. Τα κείμενά του, με το νόημα κάθε λέξης βαθιά κατακτημένο, κατονόμαζαν τον συντάκτη τους ακόμα κι αν τα διάβαζε κάποιος δίχως την υπογραφή τους.

Νομίζω ότι η γενιά του ’30 εντελώς συνθηματικά, δίχως πολλές συνεννοήσεις, αλλά παρά ταύτα μέσα σε ένα κύκλο υποθέτω, αντιμετωπίζει την ελληνική παράδοση λιγότερο πια ως θεματογραφία και αναζητεί ένα ήθος, προσπαθώντας με αυτόν τον αντιφατικό –φαινομενικά έστω- συνδυασμό μοντέρνου και παραδοσιακού στοιχείου, να στήσει ένα λογοτεχνικό και μαζί ιδεολογικό σύστημα που να την εκφράζει. Δεν ενδιαφέρεται για μεμονωμένες μόνο χειρονομίες η γενιά αυτή, ενδιαφέρεται να σχηματίσει ένα σύστημα αισθητικό -δε μου αρέσει εμένα ο όρος- λογοτεχνικό και ιδεολογικό, το οποίο να συστεγάζει λίγο-πολύ όλα τα πρόσωπα και όλους τους φορείς.

Αφού μας μέναν παξιμάδια / τι κακοκεφαλιά / να φάμε στην ακρογιαλιά / του Ηλιου τ’ αργά γελάδια

που το καθένα κι ένα κάστρο / για να το πολεμάς / σαράντα χρόνους και να πας / να γίνεις ήρωας κι άστρο!

Πεινούσαμε στης γης την πλάτη, / σα φάγαμε καλά / πέσαμε εδώ στα χαμηλά / ανίδεοι και χορτάτοι.