Η φύση, η ζωή και τα γαϊδουράγκαθα

Ο Αχιλλέας Παράσχος (πραγματικό όνομα Νασάκης ή Νασίκογλου· Ναύπλιο 1838 – Αθήνα, 26 Ιανουαρίου 1895) ήταν Έλληνας ρομαντικός ποιητής του 19ου αιώνα, εκπρόσωπος της πρώτης Αθηναϊκής σχολής. Το επόμενο ποίημα είναι από τη συλλογή Eρώτων Λείψανα, Eρμής 1997.

Νέα κυκλοφορία: Λησμονημένη Εθνοκάθαρση, Η Θεσσαλονίκη στον αγώνα του 1821

Σε υπαίθρια πινακοθήκη θα μετατραπεί το εντυπωσιακό εννεαώροφο κτίριο της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Ηδη, έχουν ξεκινήσει τα πρώτα έργα, με μια ζωφόρο με σκηνές από την «Οδύσσεια» να εκτείνεται στον 3ο όροφο και, όπως αναφέρει στην «Κ» ο κοσμήτοράς της, Αχιλλέας Χαλδαιάκης, η σχολή έχει απευθύνει πρόσκληση σε Ελληνες εικαστικούς και street artists.

Τα παλιά τα χρόνια, τν Κυριακή τα Βαϊού ,του διλνό, αφού είχαν χουνέψ τν μπακαλιάρου μη του ρύζ, μαζέβουνταν στου μισιχώρ γνέκις κι κουρίτσια για του έθιμου μη τν ρόκα. Μια γνέκα ντύνουνταν βλαχουπούλα Λαζαρίνα κι μια τζιουμπάνους Λάζαρους.

Το επόμενο τραγούδι, «Πάνω σε τρίκορφο βουνό», είναι παραδοσιακό και ηχογραφήθηκε στο Σικάγο το 1923. Ερμηνεύει ο Μάικ Πατρινός υπό του ψευδωνύμου Harris, ο οποίος υπήρξε φημισμένος καραγκιοζοπαίχτης στην Αμερική. Κλαρίνο παίζει ο Νικολάκης Ξηρός και λαούτο ο Gust Damalas. Ολόκληρο το δημοτικό τραγούδι καταγράφεται και από τον Δημήτριο Γ. Καμπούρογλου στην Ιστορία των Αθηναίων.

Το σχέδιο δεν αναφέρει κάποια στρατηγική αποκέντρωσης της Αθήνας με κίνητρα για την ανασυγκρότηση των χωριών και των κοινοτήτων, θέτοντας εν αμφιβόλω την προοπτική μείωσης των περιφερειακών και χωρικών ανισοτήτων. Η απουσία της χωρικής διάστασης και των τοπικών συνεργειών καθιστά επίσης αδύναμη την ανθεκτικότητα που επικαλείται το σχέδιο στην αντιμετώπιση των κρίσεων.

«Τέτοιος εγώ στον πόλεμο· δε μ’ άρεζαν χωράφια / και σπιτικά, που συνηθούν λαμπρά παιδιά να θρέφουν, / μόνε όλο πλοία με τα κουπιά λαχτάραγε η καρδιά μου, / πολέμους και καλόξεστα κοντάρια και σαγίτες, / κακά, που φόβο σε αλλονούς κι ανατριχίλα δίνουν. / Μα πάλε, τα όσα μού ‘βαζε ο θεός στο νου αγαπούσα· / τι άλλα ο ένας κυνηγάει, κι άλλα ζητάει ο άλλος.»

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως σταδιακώς, οι αξίες της Αριστεράς και της νεολαίας θα μετακινηθούν προς ένα αναρχοειδές μηδενιστικό ατομικιστικό σχήμα, ενώ στο χώρο του Δημοσίου θα κυριαρχήσει και θα γενικευτεί η ιδεολογία της «λούφας», εμφανιζόμενη ως ιδεολογική απόρριψη κάθε αξιολόγησης.

Ο κατά κόσμον Γεώργιος (Γ)κόζιας (1771-1826). Γερμανός* ήταν το παπαδικόν του ψευδώνυμο. Δημητσανίτης στην καταγωγή (όπως και ο Θεόδωρος): «Γορτύνιος κι αυτός σαν τον Κολοκοτρώνη, αλλά άνθρωπος της αντίπαλης παράταξης». (Κανέλλ., σ. 80) Ιεράρχης στο επάγγελμα, μητροπολίτης των Παλαιών Πατρών συγκεκριμένα.