«…λαβὼν ὕδωρ ἀπενίψατο τὰς χεῖρας ἀπέναντι τοῦ ὄχλου, λέγων, Ἀθῷός εἰμι ἀπὸ τοῦ αἵματος τούτου· ὑμεῖς ὄψεσθε…». Στη συνέχεια «…παρέδωκεν αὐτὸν αὐτοῖς ἵνα σταυρωθῇ…»

Ημερίδα: «O πόλεμος στην Ουκρανία και οι γεωπολιτικές επιπτώσεις σε Ελλάδα – Ευρώπη – Τουρκία» (βίντεο)

Δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε, δυστυχώς, ένα ευρύ πουτινοφιλικό ρεύμα στην Ελλάδα· αρκετοί το υποψιάζονταν, τώρα με την φονική ρωSSική εισβολή το γνωρίσαμε όλοι.

Έμπα κοιμήσου και ο ύπνος θα σε γιάνη· / θα ονειρευτείς την ομορφιά την ίδια / που με τ’ αρχαίο τραγούδι θα γλυκάνει / της καρδιάς σου τα θλιβερά ξεσκλίδια: / Τον αγαπά ο θεός πεθνήσκει νέος. Μην ξυπνάς. Είμαι ο Θάνατος ο ωραίος.

Κάθε κοινωνία, στη βάση συγκεκριμένων ιστορικών εξελίξεων, θέτει μόνο τα ερωτήματα που μπορεί να απαντήσει. Για την ελληνική κοινωνία, το ερώτημα «Ανατολή ή Δύση» έχει ήδη απαντηθεί, πιθανά ανεπαισθήτως χωρίς να το καταλάβουμε ή να το θελήσουμε. Το ενεργό ερώτημα που μένει προς απάντηση σε αυτήν την καμπή του 21ου αιώνα είναι: Η Ελλάδα στη Δύση «παθητικό παράσιτο ή ενεργητικό υποκείμενο;».

Όπως γνωρίζουμε, ο Παπαδιαμάντης ήταν σαφής πάνω στο ζήτημα της θρησκευτικής πίστης: «Το επ’ εμοί, ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως δε κατά τα πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου…»

Τελικά «το διάστημα μεταξύ 1929 και 1953 κόστισε στη Σοβιετική Ένωση δημογραφικές απώλειες που ξεπέρασαν τα 20 εκατομμύρια ζωές, ήταν δηλαδή μεγαλύτερες από τις απώλειες που υπέστη κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εξαιτίας της πέρασαν από τα στρατόπεδα δεκάδες εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες.»

Και τα τέσσερα Ευαγγέλια δεν είναι ημερολόγια, ρεπορτάζ ή πλήρεις βιογραφίες για τη ζωή και το έργο του Χριστού. Περιέχουν ιστορικά στοιχεία για το ποιος ήταν και τι έπραξε ο Ιησούς, αλλά και στοιχεία για την πίστη και την ζωή των μαθητών Του. Το μεγαλύτερο όμως μέρος της έκτασης και των τεσσάρων Ευαγγελίων καλύπτουν οι διηγήσεις για τα Πάθη και τις εμφανίσεις Του μετά την Ανάσταση.

Το πρωί τ’ Σταυρωμένη Παρασκευή πέραγαν τα λιανοπαίδια μ’ ένα καλάθι στολισμένο με λουλούδια, έβαναν και μαύρη κορδέλα. Πάαιναν από σπίτι σε σπίτι κι έλεγαν (τραγουδούσαν) τα Πάθη τ’ Χριστού: “Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα, σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται…”. Το βράδυ έψελναν παρέες παρέες στ’ν εκκλησία: άλλη παρέα οι άντρες, άλλη οι γ’ναίκες, άλλη τα παιδούρια… “Η ζωή εν τάφω…”.

Οι εφιαλτικές εικόνες που έρχονται από την Σαγκάη έχουν τις ρίζες τους σ’ έναν τύπο καθεστώτος που μπροστά σε μια υγειονομική κρίση ξεδιπλώνει πλήρως τον χαρακτήρα του. Είναι ένα τρομακτικά επαυξημένο από την τεχνολογική δυνατότητα μανδαρίνικο καθεστώς, για το οποίο φυσικά οι ατομικές και οι κοινωνικές ελευθερίες είναι ολότελα ξένες.